ชั่วยามที่เรามีชีวิต ก็ใช้ชีวิต
บางครั้งขณะเดินหรือนอนอยู่บนเตียง ผมจินตนาการว่าพื้นดินที่ผมเหยียบหรือเตียงที่ผมกำลังนอนอยู่ค่อย ๆ หายไป แผ่นดินหายไปทีละชั้น ลึกลงไปเรื่อย ๆ จนผมสามารถมองเห็นใจกลางโลกที่ร้อนระอุ แล้วใจกลางโลกก็สลายตัวตามไป อีกซีกโลกหนึ่งหายไปเช่นกัน ในที่สุดโลกทั้งใบก็อันตรธานไป เหลือผมคนเดียวยืนกลางดาราจักร รอบตัวผมคือมวลดาวจำนวนมหาศาล
แม้นี่เป็นภาพจินตนาการ แต่มันจะเป็นภาพที่เกิดขึ้นจริงในอนาคตอันไกลแสนไกล เมื่อสิ่งมีชีวิตบนโลก สรรพสิ่งบนโลก และตัวโลกเองสูญสลายไปตามกฎของธรรมชาติ หายไปทั้งหมดทั้งสิ้น
มองในมุมนี้ ทุกชีวิต ทุกสิ่ง ทุกเรื่องของโลกนี้เป็นเพียงฉากสั้น ๆ ฉากหนึ่งในละครแห่งจักรวาล เกิดขึ้นเพียงชั่วคราวในชานเมืองดาราจักรทางช้างเผือก จากบรรดาดาราจักรนับหลายแสนล้านดาราจักรในทะเลเอกภพ
ถ้าเช่นนั้นในอดีตที่ผ่านมา จักรวาลมีกี่โลกที่สูญหายไปแล้ว? เราไม่รู้ แต่อาจเดาได้ จักรวาลมีอายุ 13.8 พันล้านปี ยาวพอที่จะให้กำเนิดและยุติโลกจำนวนมหาศาล เป็นไปได้สูงที่มีโลกซึ่งหายไปแบบนี้มาแล้วนับล้าน ๆ ๆ โลก อาจมีสิ่งมีชีวิตในโลกเหล่านั้นสักหลายสายพันธุ์ซึ่งคิดและตั้งคำถามอย่างที่ผมทำอยู่ตอนนี้ และพวกเขาก็หายไปหมดแล้ว เราไม่รู้จักพวกเขา
ก็พามาสู่คำถามว่า เรามาเกิดที่มุมนี้ของจักรวาลทำไม? เราเกิดมาเองจากความว่างเปล่า? หรือว่ามีใครสร้างเรา? มีเหตุผลอะไร? ทำไมเราเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีโครงสร้างชีวิตแบบที่เป็นอยู่นี้? ทำไมเราคิดได้? ถ้าเราคิดได้ ก็แปลว่าเรามีบางอย่างพิเศษหรือเปล่า? พูดสั้น ๆ คือชีวิตเรามีความหมายหรือไม่? ถ้ามี อะไรคือความหมายของชีวิต? อะไรคือคุณค่าของชีวิต? และชีวิตจำเป็นต้องมีความหมายหรือคุณค่าหรือไม่?
เหล่านี้ย่อมไม่ใช่คำถามใหม่ และก็ไม่ใช่คำถามที่มีคำตอบ นักปรัชญาในอดีตกาลพยายามหาคำตอบ ทั้งในด้านแนวคิดเชิงปรัชญาและในเรื่องจิต เรื่องอำนาจที่อยู่เหนือเรา ฯลฯ
แม้แต่นักปรัชญาก็เห็นไม่ตรงกัน บ้างเห็นว่าชีวิตก็ต้องมีความหมายซี! (“เราเป็นสัตว์ประเสริฐ”) บ้างพูดถึงความหมายที่โยงกับความรัก สันติภาพของโลก ไปจนถึงนิพพาน แต่บ้างก็เห็นว่าคิดไปถามไปก็เปล่าประโยชน์ มันเป็นอจินไตย ฯลฯ
บางทีเราเป็นสัตว์โลกที่ชอบหาความหมายจากโลกซึ่งอาจไม่มีความหมายโดยสิ้นเชิง เราพยายามจะเข้าใจทุกอย่าง สร้างหลักการ เพื่อจะรู้สึกว่าเราควบคุมทุกอย่างได้ เราพยายามหาความหมายอะไรสักอย่าง เพื่อเกาะกุมไว้ให้สบายใจ หรือเพื่ออะไรก็แล้วแต่
ตั้งแต่เป็นเด็ก ผมก็สงสัยการดำรงอยู่ของตัวเอง สงสัยว่าเรามาได้ยังไง ทำไมเราจึงมีสติสัมปชัญญะแบบนี้ อย่างที่ผมเคยเล่าว่า ผมรู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์ต่างดาวมาเยือนโลกโดยอยู่ในเปลือกของร่างกายมนุษย์
จนโตเป็นหนุ่ม ก็ตั้งคำถามเสมอว่า ชีวิตมีความหมายหรือไม่ เราตื่นเช้าไปทำงาน พักเที่ยง ทำงาน เลิกงาน กลับบ้าน ดูโทรทัศน์ นอน แล้วตื่นเช้าไปทำงาน ชีวิตมีแค่นี้เองหรือ? มนุษย์เกิดมาเพื่อทำเรื่องซ้ำซากแค่นี้เองหรือ?
ในมุมมองของปรัชญาเต๋า ชีวิตคือลูกโซ่ของเหตุการณ์มากมาย เชื่อมด้วยความเปลี่ยนแปลง เต๋าสอนว่าอย่าไปต้านมัน (อู๋เหวย) มองความจริงตามจริง และให้มันคลี่คลายตามทางของมัน
ปรัชญาเต๋าเห็นว่า นักเดินทางที่ดีย่อมไม่มีแผน และไม่คิดจะไปให้ถึง
The journey is more important than the destination.
การเดินทางสำคัญกว่าจุดหมายปลายทาง
แม้จะเป็นการเดินทางเข้าไปในจิตวิญญาณเราก็เช่นกัน
สาระของเรื่องบางเรื่องไม่ได้อยู่ที่จุดหมาย แต่อยู่ที่ชั่วขณะของการเดินทาง
บางทีเราควรหยุดหาความหมายของโลก
เพราะการมีชีวิตอยู่ในโลกก็คือความหมายของชีวิต
ชั่วยามที่เรามีชีวิต ก็ใช้ชีวิต
ท่อนหนึ่งจาก หิน 15 ก้อนของ สตีฟ จ๊อบส์ / วินทร์ เลียววาริณ
สนใจหนังสือเล่มนี้ มีโปรโมชั่นพิเศษ
สั่งจาก Shopee คลิกลิงก์ https://shope.ee/1LIFbnHXOK?share_channel_code=6
- 44
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
