คนใหญ่จริงมักทำตัวเล็กและติดดิน
ในช่วงท้ายของชีวิต ไอน์สไตน์ชอบเดินท่อม ๆ ในมหาวิทยาลัยพรินซตัน ที่ซึ่งเขาเป็นอาจารย์ประจำ ทักทายเด็ก เล่นกับทารก ปล่อยตัวตามสบาย เส้นผมสีขาวโพลน สวมเสื้อนอกลุ่ยรุ่มร่าม และไม่สวมถุงเท้า ‘เปลือก’ ของเขาดูไม่เหมือนนักวิทยาศาสตร์ผู้ปราดเปรื่องที่ประชากรทั้งโลกรู้จัก
บ่ายวันหนึ่งขณะที่เดินอยู่ในพรินซ์ตัน ไอน์สไตน์ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ เขาเดินไปตามต้นเสียงจนพบเด็กหญิงคนหนึ่ง จำได้ว่าเป็นลูกสาวของเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เมื่อถามเด็กหญิงว่าร้องไห้ทำไม
เธอตอบว่าเธอเรียนวิชาเลขคณิตไม่ทันที่ครูสอนเพราะมันมีกฎมากมาย
ไอน์สไตน์บอกว่า เขาเองก็มีปัญหากับตัวเลขเช่นกัน แต่บางทีหากพวกเขาทั้งสองนั่งลงแก้ปัญหาด้วยกัน สถานการณ์อาจจะดีขึ้นก็ได้
บ่ายนั้นไอน์สไตน์นั่งขบคิดวิชาเลขคณิตกับเด็กหญิงคนนั้นด้วยความทรมานพอควร แม้จะเป็นนักฟิสิกส์ที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกลข้ามจักรวาล แต่เขาไม่คิดว่าตนเป็นผู้เชี่ยวชาญการคำนวณ และต้องพึ่่งพานักคณิตศาสตร์ช่วยในสมการของเขา
อย่างไรก็ตามบ่ายวันนั้นเขาก็สามารถทำให้เด็กหญิงเรียนรู้จนได้
คนใหญ่จริงมักทำตัวเล็กและติดดิน
จากหนังสือ ปฏิบัติการผ่าสมองไอน์สไตน์ / วินทร์ เลียววาริณ
ถ้าสนใจอ่านมุมอื่นๆ ของไอน์สไตน์ ขอแนะนำโปรโมชั่นนี้
Shopee คลิกลิงก์ https://shope.ee/6KgvYw47A4?share_channel_code=6
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
