Trump wins การกลับมาทำเนียบขาวของโดนัลด์ ทรัมป์
แม้ว่าจะไม่เปลี่ยนวิธีที่นักวิจารณ์ส่วนใหญ่มองเขา แต่ก็ควรกระตุ้นให้พวกเขาได้ออกค้นหาจิตวิญญาณอย่างจริงจัง
เพราะความพ่ายแพ้ของพวกเขาในการเลือกตั้งครั้งนี้มีความสำคัญพอๆ กับชัยชนะของทรัมป์
นี่ไม่ใช่การแข่งขันธรรมดาระหว่างผู้สมัครสองคนจากฝ่ายตรงข้าม ทางเลือกที่แท้จริงต่อหน้าผู้มีสิทธิเลือกตั้งคือทรัมป์กับคนอื่นๆ
ไม่ใช่แค่กมลา แฮร์ริส ผู้ได้รับการเสนอชื่อจากพรรคเดโมแครตและพรรคของเธอเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนอย่าง C. Cheney เจ้าหน้าที่ทหารอาวุโส อย่าง Mark Milley
และ John Kelly (อดีตหัวหน้าเจ้าหน้าที่ทำเนียบขาว) สมาชิกที่พูดตรงไปตรงมาของชุมชนข่าวกรองและนักเศรษฐศาสตร์ที่ได้รับรางวัลโนเบล
เมื่อมองผ่านมุกเก่าๆนี้ การรณรงค์ชิงตำแหน่งประธานาธิบดีกลายเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เศรษฐศาสตร์เรียกว่า
"การทำลายล้างอย่างสร้างสรรค์" จนฝ่ายตรงข้ามของเขากลัว
อย่างไม่ต้องสงสัยว่าทรัมป์จะทำลายระบอบประชาธิปไตยของอเมริกา
อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้สนับสนุนของเขา การลงคะแนนเสียงให้ทรัมป์หมายถึงการลงคะแนนเสียงเพื่อขับไล่ผู้นำที่ล้มเหลว และสร้างสถาบันระดับชาติใหม่ๆ ขึ้นมาใหม่ที่ให้บริการพลเมืองอเมริกันได้ดียิ่งขึ้น
ชัยชนะของทรัมป์เท่ากับการลงมติไม่ไว้วางใจผู้นำและสถาบันต่างๆ ที่หล่อหลอมชีวิตชาวอเมริกันนับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามเย็น
โดยมีชื่อเหล่านี้เป็นสัญลักษณ์ เช่น ในปี 2559 ทรัมป์ลงแข่งกับบุชในการเลือกตั้งขั้นต้นของพรรครีพับลิกันและคลินตันในการเลือกตั้งทั่วไป
แต่ในครั้งนี้ เขาเอาชนะแนวร่วมที่รวมถึงลิซ เชนีย์และพ่อของเธอ อดีตรองประธานาธิบดีดิค เชนีย์ ในแง่กว้างๆ
บรรดาผู้ที่รู้สึกว่านายทรัมป์ได้หันเหกฎเกณฑ์ของวอชิงตันไปเสียก็ถือว่าถูกต้อง
เขาเป็นเหมือนผู้ไม่เชื่อพระเจ้าที่ท้าทายคำสอนของคริสตจักร
ความท้าทายที่เขาเผชิญไม่ใช่สิ่งที่เขาทำ แต่เป็นความจริงที่ว่าเขาตั้งคำถามถึงความเชื่อเดียวกับที่ผู้มีอำนาจวางอยู่
ทรัมป์ได้แสดงให้เห็นว่าออร์โธดอกซ์ทางการเมืองของประเทศกำลังล้มละลาย และผู้นำในทุกสถาบัน ทั้งภาครัฐและเอกชน ที่พึ่งพาความภักดีต่อออร์โธดอกซ์เหล่านั้น
ในการที่จะเพื่ออ้างอำนาจ....ตอนนี้ทั้งหมดกำลังตกอยู่ในความเสี่ยง
นั่นอาจเป็นสิ่งที่ผู้มีสิทธิเลือกตั้งต้องการจริงๆ
แต่ท้ายที่สุดแล้ว แฮร์ริสก็ได้รับผลที่ตามมาจากการปรับตัวให้เข้ากับสถาบันและชนชั้นสูงที่ลำบากและไม่เป็นที่นิยมจำนวนมากมาย
ชาวอเมริกันคิดว่ามันดีจริง ๆ หรือไม่สำหรับนายพลที่เป็นผู้นำสงครามอันยาวนานและดิ่งสู่หายนะในท้ายที่สุด จนทั้งหมดได้รับความเคารพนับถือจากนักวิจารณ์ของทรัมป์?
ในขณะนี้...เจ้าหน้าที่ข่าวกรองอาจต้องถามคำถามเดียวกันนี้
โดยเนื้อแล้ว ทรัมป์ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนโยบาย แต่ผู้ลงคะแนนของเขา ต้องการให้เขามีบทบาทที่ตรงกันข้าม
กล่าวคือ ผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อต้านที่ทำลายแนวคิดความเชี่ยวชาญที่มีอยู่ในวอชิงตัน ชัยชนะของทรัมป์นี่จึงเป็นการตัดสินลงโทษผู้มีอำนาจทั้งหมดที่พยายามหยุดยั้งเขา
ในขอบเขตทางเศรษฐกิจ การทำลายล้างอย่างสร้างสรรค์เกิดขึ้นเมื่อมีคู่แข่งรายใหม่เกิดขึ้น
ซึ่งเผยให้เห็นว่าธุรกิจที่มีอยู่นั้น ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของผู้บริโภคได้ ในทำนองเดียวกัน ในระบอบประชาธิปไตย การแข่งขันอาจทำให้เกิดความไม่สงบเช่นนั้นได้
หากการหยุดชัยชนะของทรัมป์(จนดูเหมือนเกินปกติ) นั่นก็เป็นสัญญาณว่าการแข่งขันทางการเมืองของอเมริกาไม่รุนแรงพอและจะลากยาวจนเกินไป
ก่อนที่ทรัมป์จะเข้ามา อำนาจอยู่ในมือของกลุ่มพันธมิตรทางการเมือง เช่นเดียวกับกลุ่มพันธมิตรตลาดที่อดัม สมิธเคยเตือนเอาไว้
โดยสถาบันต่างๆ ที่ควรแข่งขันกันอย่างดุเดือด
ได้สมรู้ร่วมคิดกันเพื่อกีดกัน “ผลิตภัณฑ์” หรือแนวคิดของคู่แข่ง "สินค้า" ที่มีราคาแพงและด้อยกว่าที่เสนอโดยกลุ่มพันธมิตรนี้ ที่ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของสาธารณชนได้
บางทีทรัมป์และการเคลื่อนไหวที่เขานำมายังวอชิงตันก็อาจไม่สามารถตอบสนองความต้องการเหล่านี้ได้
เป็นที่น่าสังเกตว่าบริษัทใหม่ๆ ส่วนใหญ่ที่พลิกโฉมตลาดจะอยู่ได้ไม่นาน พวกเขาเพียงแต่ค้นพบโอกาสที่ผู้อื่นเพื่อหาประโยชน์ในภายหลัง
การผงาดขึ้นมาของทรัมป์ได้ยุติความซบเซาซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของยุคบารัค โอบามา ในวิสัยทัศน์ที่ประธานาธิบดีเดโมแครตดำเนินการ
ไม่ว่าจะในด้านนโยบายต่างประเทศหรือด้านการดูแลสุขภาพ
แสดงให้เห็นการปรับปรุงเพียงเล็กน้อยจากสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญจากทั้งสองฝ่ายกำหนดไว้ในช่วงปี 2533
พรรครีพับลิกันในสภาคองเกรสกำลังปิดกั้น รอที่จะแต่งตั้งบุชหรือมิตต์ รอมนีย์อีกคนในทำเนียบขาว ก่อนที่จะดำเนินการตามวาระที่คล้ายกันนี้สำหรับพรรคของพวกเขา
กลุ่มพันธมิตรในการรณรงค์หาเสียงของทรัมป์ อันได้แก่ Robert F. Kennedy III, Tulsi Gabbard และนักการเมืองคนอื่นๆ ที่มีข้อความต่อต้าน(การจัดตั้ง) เช่นเดียวกับบุคคลสำคัญทางธุรกิจ เช่น
Elon Musk และ Joe Rogan ซึ่งเป็นพิธีกรพอดแคสต์
แม้ว่าทรัมป์อาจไม่เออ ออ กับพวกเขาทั้งหมด แต่ก็มีเหตุผลว่าทำไมผู้สนับสนุน “การเมืองทางเลือก” จำนวนมากจึงเลือกที่จะเข้าร่วมกับเขาในการต่อสู้กับกระแสหลัก
ความสำเร็จของทรัมป์ตั้งแต่ปี 2559 ถึงปัจจุบัน (รวมถึงความสำเร็จที่ล้มเหลวในการเอาชนะเขาหรือสลายแนวร่วม) แสดงให้เห็นว่า
“กระแสหลัก” ได้สูญเสียความชอบธรรมในหัวใจของประชาชนไปมาก
เห็นได้ชัดว่าทัศนคติของผู้มีสิทธิเลือกตั้งยังมีอิทธิพลต่อการดำเนินคดีของรัฐบาลกลางและรัฐด้วย ซึ่งพวกเขามองว่ามีแรงจูงใจทางการเมือง
เช่นเดียวกับผู้สนับสนุนทรัมป์ ฝ่ายตรงข้ามของเขาเชื่อมั่นว่าเขาสามารถเป็นพลังในการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้
อย่างไรก็ตาม ทั้งผู้สนับสนุนทรัมป์และฝ่ายตรงข้ามมักจะ "พูดเกินจริง" ถึงเป้าหมายและความสำเร็จของประธานาธิบดีในปัจจุบันหรืออนาคต
แม้แต่แฟรงคลิน รูสเวลต์ซึ่งมีวาระดำรงตำแหน่งที่ไม่จำกัดและได้รับการสนับสนุนจากสาธารณชนอย่างท่วมท้น
ยังพบว่าอำนาจของประธานาธิบดีมันน่าหงุดหงิดและมีพลังน้อยกว่าที่คิดไว้มาก ไม่ว่า FDR หรือทรัมป์จะนั่งอยู่ในสำนักงานรูปวงรี รัฐธรรมนูญก็ยังคงไม่แตกหัก
และหากทรัมป์และทีมของเขาล้มเหลวในการทำผลงานได้ดีกว่าคนที่พวกเขาเข้ามาแทนที่ พวกเขาก็จะต้องเผชิญกับชะตากรรมเช่นเดียวกับครอบครัวบุช คลินตัน และเชนีย์
เมื่อถึงเวลานั้น พลังทำลายล้างแค้นเชิงสร้างสรรค์ครั้งใหม่อาจเกิดขึ้นที่ฝ่ายซ้ายของอเมริกา
เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้ ทรัมป์จะต้องแปลงร่างเป็นผู้สร้างที่ประสบความสำเร็จมากพอๆ กับที่เขาเป็นผู้ทำลายล้าง
ดูเหมือนว่า เขาอาจพลาดโอกาสในช่วงวาระแรก เมื่อทั้งพรรครีพับลิกันและพรรคเดโมแครตต่างตกใจกับผลการเลือกตั้ง
เขาสามารถใช้ช่วงเวลานี้เพื่อยกระดับตัวเองให้อยู่เหนือการต่อสู้ทางการเมืองแบบเดิมๆ ด้วยข้อความเชิงบวก
แทนที่จะเป็น "การสังหารหมู่แบบชาวอเมริกัน"
แม้ว่าการปฏิเสธที่จะยอมรับผลการเลือกตั้งปี 2563 ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้เขาชนะเมื่อวานนี้
แต่เขาคงจะแข็งแกร่งขึ้น หากเขาไม่แบกสัมภาระของเหตุการณ์จลาจลในวันที่ 6 มกราคม ไว้
เพราะ...บางครั้งการปฏิบัติตามกฎหมายอาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเปลี่ยนแปลงในทุกเกม
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
