ที่จริง "ใจ" ประจักษ์บางสิ่งบางอย่างอยู่ตลอดเวลา ส่วนใหญ่แล้วจะประจักษ์ไปข้างนอก น้อยคนที่จะเข้ามาข้างใน ประจักษ์ "ใจ"
ขณะที่ "ใจ" ประจักษ์ไปข้างนอก กระบวนการหลายอย่างกลับเกิดขึ้นข้างใน แต่เราไม่เห็น เพราะไม่เคยเรียนรู้ที่จะศึกษา "ใจ"
จะเรียนรู้ศึกษา "ใจ" ได้อย่างไร?
เครื่องมือที่จะใช้ศึกษา "ใจ" ก็คือ "ใจ"
แต่เป็น "ใจ" คนละแบบ
"ใจ" แบบแรกมีธรรมชาติที่จะแสวงหาอารมณ์ และถูกอารมณ์ต่างๆย้อมไปตามปกติของคนทั่วไป มันเป็นของมันอย่างนั้น
"ใจ" อีกแบบจะเป็นผู้สังเกตการณ์ คอยดูว่า "ใจ"แบบแรกกำลังแสดงอะไร เกิดมาจากไหน และส่งผลต่อไปอย่างไร
เราจะมี "ใจ" ผู้สังเกตการณ์ได้อย่างไร
ผมเริ่มต้นจากหนังสือสองเล่มนี้ครับ
จะเริ่มอ่านตั้งแต่ต้น หรือจะข้ามไปอ่านหน้า 130 ของเล่มที่สอง "การระลึกรู้ทำ อย่างไร" ก็ได้ครับ
หลักที่ผมจับความมาจากคำสอนของครูบาอาจารย์ก็จะมีดังนี้
เริ่มต้นควรจะมีวิหารธรรมไว้อันหนึ่ง อาจจะเป็นลมหายใจ การบริกรรมหรือความเคลื่อนไหว อันนี้เอาไว้เป็นเครื่องสังเกต เพื่อว่าเมื่อหลงไปจะรู้ได้ว่า อ้าว จิตหลงไปคิดจนลืมพุทโธไปแล้ว
ตรงที่ "อ้าว" นี่แหละคือภาวะรู้ตัว
แรกๆอาจจะพยายามรู้สึกตัวไว้ แต่ไม่ต้องจริงจังมากไปจนเป็นการเพ่งจ้อง เพราะตอนที่เพ่งจ้อง สภาวะธรรมจริงๆมันจะไม่แสดงให้เห็น
การรู้สภาวะไม่ต้องตามไปดูให้ชัดๆ เพราะนั่นคือการหลงตามสภาวะออกไป แค่รู้ว่ามีสภาวะบางอย่างเกิดขึ้น
เมื่อเกิดภาวะรู้ตัวขึ้นก็ไม่ต้องพยายามรักษาไว้ เพราะมันก็ไม่เที่ยงเช่นเดียวกับสภาวะอื่นๆ
ฝึกไปเรื่อยๆก็จะรู้สึกตัวได้บ่อยขึ้น การที่หลงไปบ่อยๆเป็นข้อดีเพราะแปลว่าคุณรู้สึกตัวได้บ่อยว่ามันหลงไป แต่การหลงนานๆไม่ค่อยดี ฝึกไปเรื่อยจนสติสามารถตั้งมั่นขึ้นมาได้ครับ
โดยสรุปของการเจริญสติคือ
"มีสติระลึกรู้สภาวธรรมที่กำลังปรากฎ ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง"
ทั้งหมดนี้เป็น "ความจำ" มาจากคำสอนของครูบาอาจารย์ครับ ผมก็เป็นผู้เดินทางคนหนึ่งเช่นกัน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
