ปมในใจ
หันกลับมาทบทวนตัวเอง...กลับเจอปมในใจ ที่แก้ยังไง ก็ไม่หายสักที
ปมนั้น คือ ถูกทิ้ง
มันคงมาจากที่หนูโดนทิ้ง โดนเดี่ยว จนดิ่ง!!
ถามว่าทำไมถึงโดดเดี่ยว
เพราะที่ผ่านมาคนที่หนูสนิทที่สุด คือ พี่
มีเรื่องอะไรคุยกันได้ทุกเรื่อง
แต่พอ ณ วันหนึ่ง เราต่างแยกย้ายอยู่คนละที่ ติดต่อกันห่างขึ้น
พี่มีสังคมใหม่
หนูพยายามสร้างสังคมใหม่ พยายามอยูให้ได้โดยไม่ง้อพี่
จนเราเริ่มคุยห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ
จนไม่ได้คุยกันเป็นเดือน
จนวันหนึ่งที่พี่ได้น้องมาใหม่ ที่คล้ายหนู แต่น่ารักมากกว่าหนู...ทั้งนิสัยดี ไม่วีนเหวี่ยง เข้าถึงง่าย น่าแกล้ง ทำงานกันง่าย ....
พี่เหมือนเด็กเห่อของเล่นใหม่
แล้วหนูก็เป็นเด็กขี้หวง ขี้โมโห ..พี่ก็ไม่อยากเล่นด้วย พี่ก็อยู่กับน้องใหม่เยอะขึ้นๆๆ
จนสนิทกันภายในเวลาไม่นาน เทียบเท่ากับที่สนิทกับหนู (ที่ใช้เวลาป็นปี)
จนหนูรู้สึกว่า...พี่ได้น้องใหม่แทนหนูแล้ว...พี่ลืมน้องคนนี้แล้ว
หนูไม่มีพี่ พี่ไม่มีหนูแล้ว
ฉะนั้น...มันดำดิ่งยังไง พี่ไม่ต้องรู้หรอก
มันรู้สึกว่า..พี่ทิ้งหนู..ไปจิงๆแล้ว
มันถึงเป็นปมอันใหญ่..ที่ยังไม่หายดี
พอพี่รู้ว่าหนูแย่ พี่ไม่ได้อยากทิ้งหนูไป..แค่ไม่อยากเล่นด้วยในตอนนั้นเฉยๆ
พี่ก็กลับมาดึงหนูขึ้นมาใหม่
ดึงให้หนูยืนขึ้น
แต่พอยืนได้ครั้งนี้...กลับติดพี่หนัก ไม่อยากให้หายไปอีก กลัวโดนทิ้งอีก
พอโดนละเลย โดนไม่สนใจ
มันก็คิดว่าจะโดนทิ้ง
มันก็จะงอแง
แต่ด้วยที่พี่กับน้องทำงานด้วยกัน ต้องคุยกันตลอด...จะเลิกติดต่อกันไม่ได้
จุดนี้หนูรู้ดี
แต่บางที....เวลาอยู่ด้วยกัน ก็ปล่อยหนูไว้อีกแล้ว
พี่ต้องเข้าไปเสริ์ฟ เทคแคร์ทุกอย่าง....พอน้องไป ค่อยกลับมาสนใจหนู
คาสายกัน...พอน้องมาต้องคุย ต้องฟังน้องบ่น ต้องเม้าท์....เสดแล้วค่อยกลับมาคุยกับหนูต่อ หนูพูดอะไรไปก็โดนขัดว่าหนูพูดแทรกทำไม
ตั้งวงกันหลายคน กลับกลายเป็นคุยกันสองคน....ลืมหนูไปเลย
เหตุการณ์นี้มันฝังใจหนูมากเลยนะ..ทำไงก็ไม่ลืม
มีพี่ น้อง เพื่อนน้อง และหนู นั่งคุยกันบนโต๊ะกินข้าว...วันนั้น พี่พยายามไม่ใส่ใจหนู ไม่สนใจหนู กลัวคนอื่นว่า....แต่ปรากฎว่า นั่งคุยกันไป คุยกันมา กลายเป็นว่าพี่กับน้องอีก 2 คนนั่งคุยกัน ไม่สนใจหนูที่นั่งตรงข้าม หนูพยายามคุยด้วย..แต่พูดไม่เคยจบประโยค เพราะไม่มีใครฟัง และไม่มีใครสบตา
พูดง่ายๆก็คือ..หนูโดนเขี่ยออกจากวง กลายเป็นนั่งวงนอกอยู่คนเดียว
แล้วนั่งดูเค้าคุยกัน
แต่พอแยกกัน...พี่กลับบอกว่า ไม่ได้คุยกันเลย
มันเจ็บจี้ดเลยนะ.....ไม่ได้คุยกันสิ เพราะพี่ตั้งใจไม่คุย
มันเลยกลายเป็นปม ที่ถูกทุกคนเขี่ยออก และไม่ได้มีใครสนใจ
และไม่มีใครอยากคุยหรือคบค้าสมาคมด้วย
แล้วมันมีอีกหลายเหตุการณ์ที่ทำให้รู้สึกว่าโดนละเลย..ทั้งๆที่ พี่แคร์หนูมากกว่านะ!
อย่างตอนที่นัดหนูแวะกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ในวันที่หนูมาประชุม
พี่เตรียมกับข้าวเยอะแยะเลย
แต่ปรากฎว่า น้องมาถึงก่อนหนู
น้องนั่งกินข้าวก่อนหนู...แล้วหนูมาทีหลัง นั่งกินต่อ
พี่ไม่บอกอะไร...เข้าใจว่ามันคืออาหารของน้อง
หนูกินอย่างละนิด อย่างละหน่อย..อย่างเกรงใจ (ทั้งๆที่เป็นของที่พี่เตรียมไว้ให้หนู)
พี่มาบอกทีหลังว่า พี่ตั้งใจเตรียมไว้ให้หนู...แต่ใครมาก่อนก็กินก่อน มาทีหลังก็กินทีหลัง
หนูช้าเอง
ผิดที่หนูมาช้า
แต่ทำไม..มันไม่มีอะไรพิเศษกว่ากัน ไหนบอกว่าหนูสำคัญกว่านะ!
แล้วหลายๆอย่างที่พี่กับน้องคุยกัน ปรึกษากัน..รู้กันแค่สองคน
แต่กลายเป็นว่าหนูไม่รู้เรื่อง
พออยู่ๆ พูดออกมา...กลายเป็นว่า คนอื่นเค้ารู้หมดแล้ว เค้าทำหมดแล้ว
หนูไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว
หนูผิดอีกแล้ว
พี่บอกไม่มีอะไร
แต่หนูกลับโดนตำหนิ โดนทิ้ง(ไว้ชั่วคราว) ...แล้วพี่ไปอยู่ฝั่งน้อง
ตอนนั้นมันโดดเดี่ยวอีกแล้ว
มันเลยทำให้หนูงอแงทุกครั้ง ที่พี่อยู่ฝั่งน้อง!.
งอแงทุกครั้งที่พี่ปกป้องน้องมากกว่า (ปล่อยให้หนูสู้เอง)
มันกลายเป็นว่า...พี่อยากให้อยู่ฝั่งเดียวกันทั้งสามคน
แต่หนูกลับกลัวโดนทิ้งไว้คนเดียว(อีก)
และพี่อยู่ฝั่งน้องเรื่อยมา
และ 1ปีที่ผ่านมา...มันทำให้หนูรู้สึกแบบนี้เรื่อยๆ มันทำให้หนูกลัวว่าทุกคนจะหนีหนูไปตอนไหนอีก!!
มันเลยทำให้งอแงพี่เรื่อยมา
มันทำให้พี่เหนื่อยกับหนูมาก
ท้อกับหนูมาก
ทำยังไงก็ไม่พอใจ
หนูต้องทำยังไง
นี่ก็พยายามอยู่เงียบๆในพื้นที่ของตัวเองคนเดียวอยู่แล้ว
หนูต้องจัดการตัวเองยังไง?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
