สิ่งทั้งหลายในโลก ที่ห้อมล้อมจิต ..จิคนั่นอาศัยอยู่ในกายพ่อแม่ ที่ให้มา แต่ว่า อารมณ์ที่ต่างๆที่ปกคลุมกายอยู่ มันก็เลยก้อมล้อมจิตไปด้วย จิตนั่นเลยยึดในสิ่งที่ห้อมล้อมจิต ..เค้าจึงว่า จิตนั่นขาดที่พึ่ง ..เราก็ควรหาที่พึ่งให้แก่จิต..จะได้ไม่ไปหลงใหลอารมณ์ ในเรือนกาย ที่พึ่งของจิตที่ดี ที่สุด ..ก็ค่อ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ (อัครสาวก) ก็ลองไปพิจารณาด้วยน่ะว่าจริงมั้ย
จิตเรามันก็เก็นนามธรรม อารมณ์นั่นก็เป็นนามธรรม ล้วนจับต้องไม่ได้ แต่อารมณ์เค้าก็ไม่เคยหยุดนิ่ง .พัดไปพัดมาในเรือนกาย หาความเที่ยงแท้ไม่ได้ พัดมาที ..ก็หวาดวิตก สั่นไหวไปทั่งเรือนกาย ขันธ์ทั้งห้า ก็หวั่นไหวไปด้วย ..ทำอย่างไรหนอจึงจะไม่หวั่นไหว ไปกับลมที่พัดไปมาในเรือนกาย เราจึงต้องฝึกหัด ..ตัวเราเอง .ให้จิตเราเข้มแข็งขึ้นมา จะได้รู้จัก ..ลมที่เหมือนไม่มีตันตน ..อต่พอเราไปยึด มันก็มีตัวมีตนเกิดขึ้น ..เราจึงตกเป็นทาสอารมณ์ โดยตลอด ..เพราะจิตเราไม่มีที่พึ่ง พึ่งอารมณ์จนเคยชิน
จิตเรามาดวงเดียว มาหลงใหลเรือนกายในโลก ที่มีอารมณ์ปรุงแต่ง หลงใหล เพลิดเพลินอารมณ์ในเรือนกาย ..เมื่อถึงเวลา ก็ต้องจากลา ด้วยจิตดวงเดียว ..มาคนเดียว ไปก็ไปคนเดียว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
