ตำนานกระเป๋า💼 Jacob ใบนั้น..กับการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของเด็ก ป.6
เรื่องเล่าจากอดีตเด็ก ส.พ.ช.รุ่น13
ย้อนไปในปี 2517 ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตการเรียนที่ชั้น ป.6/4 โรงเรียนสามัญวัดพลับพลาชัย คือเสี้ยวเวลาแห่งความทรงจำ ได้วิ่งเล่นไถลตัวไปตามระเบียงหน้าห้องที่พื้นทำจากหินขัดมันวับ ด้วยถุงเท้าคู่ใหม่ซิงๆ🧦ที่เพิ่งถอยมาเท่านั้น เพราะถ้าขาดช่วงส้นกับนิ้วโผล่แล้ว การเล่นลื่นไถลแบบสเก็ตจะติดขัดราวติดดิสเบรคอาจทำให้หัวคะมำได้
ตอนนั้นผู้เขียนเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นจึงเริ่มใส่กางเกงฟิต เหตุการณ์เกิดขึ้นในขณะที่เราจะเล่นเป็นคนลากสลับกันกับเพื่อนเป็นที่สนุกสนาน พอถึงรอบเราให้เพื่อนลากบ้าง ฉับพลันที่นั่งยองลง เสียงแคว่กกกก!!! ก็ดังขึ้น กางเกงนักเรียนของผู้เขียนนั่นเอง ปริขาดตั้งแต่ปลายซิปไปจรดหูกางเกง ผ่ากลางเกือบเป็นครึ่งๆถ้าไม่มีซิปกับขอบคงกลายเป็นกางเกงสองส่วน ความเงียบแทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของผู้เขียน พร้อม😅เหงื่อที่ซึมออกมาบนใบหน้า หลับตามโนภาพเพื่อนๆวิ่งตบมือพร้อมร้องตะโกน
"ไอ้เกียรติตูดขาด ไอ้เกียรติตูดขาด" ดังก้องอยู่ในโสตประสาท ไม่ได้การละ ผู้เขียนลืมตาและสะบัดภวังค์ที่น่าสพรึงนั้นทิ้งไป รีบลุกขึ้นทำตัวเหมือนปกติ เดินเลี่ยงเข้าห้องเรียน เพื่อนถึงกับงงว่าอะไรอยู่ๆก็เลิกเล่น ตอนนั้นผู้เขียนยังนึกปลอบใจตัวเองว่า ความลับของกางเกงขาดนี้ไม่มีใครล่วงรู้ นอกจากตัวเอง ขณะที่กำลังใช้ความคิดหาวิธีเอาตัวรอดตอนกลับบ้าน เสียงลำโพงตามสายก็ประกาศว่าให้นักเรียนชั้น ป.6 ทุกคนเข้าประชุมในห้องประชุมชั้น 1
โอ..พระเจ้าช่วยกล้วยไข่ ช่างไม่เมตตาเด็กนักเรียนประถมปลายที่เริ่มย่างเข้าสู่วัยกระเตาะอย่างผู้เขียนซะเลย ไม่ได้การละ jacob แว่บแรกในความคิด ใช่กระเป๋าจาคอปไฮโซโก้เก๋ของผู้เขียน มันช่วยชีวิตเราได้จริงๆคุ้มค่ากับราคาและเทคนิคการอ้อนจนแม่ยอมซื้อให้ เพื่อนๆจึงแปลกใจและถาม💬กันเป็นแถวว่า
"ไอ้เกียรติ แค่มาประชุมยังไม่ได้ปล่อยกลับบ้านมึงเอากระเป๋านักเรียนมาด้วยทำไมวะ"
ผู้เขียนจึงแจ้งบอกไปว่า🗣กำลังเห่อกระเป๋าใหม่ ทั้งที่ซื้อมาได้พักใหญ่ เพื่อนก็ทำหน้างงๆปนฮาๆและคงคิดว่าไอ้นี่ขี้อวด จึงไม่ได้ใส่ใจซักถามต่อ ไม่งั้นผู้เขียนก็เกือบจะจนแต้มเหมือนกัน วันนั้นกว่าจะผ่านช่วงเวลามาจนถึงตอนเลิกเรียน มันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน
🔔กริ๊งงงงงงงง...🕞15.30 น เสียงกระดิ่งเลิกเรียนดังขึ้น ผู้เขียนรีบจ้ำอ้าวพร้อมกับจัดการดึงเสื้อออกนอกกางเกงทันทีที่พ้นรั้วโรงเรียน ด้วยอากัปกริยาการถือกระเป๋าที่แปลกไปจากทุกครั้ง คือถือกระเป๋าลักษณะคล้ายแบกไว้ด้านหลังแบบเด็กประถมต้น
แต่มือตึงเพื่อให้กระเป๋าอยู่ต่ำลงมามากที่สุด ทั้งที่ปกติจะถือด้วยมือเดียวแบบเท่ๆแกว่งซ้ายทีขวาที แบบเด็กเริ่มเก๋า ผู้เขียนเดินข้ามถนน🚸ไมตรีจิตต์หน้าวัดเข้าซอยมังกร เดินดุ่มๆโดยไม่สนใจร้านไอติมแท่ง หรือ ซึงกี 霜支 Shuāng zhī ที่ผู้เขียนชอบซื้อกินเพื่อลุ้นสีของปลายไม้เวลากินหมด และร้านโรตีสายไหมที่มักกินเงินได้เกือบทุกวัน
ผู้เขียนมายืนรอรถเมล์🚌โกโก้สาย 55 รอบเมืองอำนวยสงคราม(วนซ้าย) เพื่อกลับบ้านย่านตลาดสวนหลวง ที่ป้ายรถริมถนนพลับพลาไชย เลยซอยมังกรมาหน่อยนึง เยื้องกับไต่ฮงกง 大峰公 แน่นอนกระเป๋า Jacob ใบเก่งอยู่ติดปิดก้นผู้เขียนมาตลอดทาง แม้แต่เวลาลงรถที่ป้ายหน้าปากซอยสวนหลวง 2 ก็งัดยุทธวิธีหลังพิงฝาแล้วรูดลงมาแบบทีละขั้นบันได
ก่อนที่จะเดินเข้าตรอกกึ่งกลางระหว่างถนนสวนหลวง 1 และสวนหลวง 2 ปกติจะเดินทะลุเข้าข้างตลาด ผ่านเกี่ยมฉ่ายกองโตส่งกลิ่นของบ้านไอ่สี่จับเกี๊ยม และร้านกระเพาะปลา หรือ 鱼鳔 Yúbiào หื่อ เผีย เจ้าอร่อยแถมคนขายยังสวยอีกต่างหาก แต่วันนี้ผมเลี่ยงการเจอพรรคพวกเด็กหลังตลาด โดยการเดินตัดขวาออกไปตามทางซอยใหญ่ ที่ไม่ค่อยมีเด็กๆชุมนุมกัน จนถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพ หลังจากเข้าห้องน้ำผมถอดกางเกงออกดูยังนึกในใจว่ าถ้าไม่มีซิปกับขอบกางเกง มันคงขาดครึ่งออกมาเป็น 2 ส่วนแน่ๆ
ซึ่งว่าการคิดยุทธวิธีการเอาตัวรอดของผู้เขียนในวันนั้น เป็นสิ่งที่ติดตัวมา จนสามารถเอาตัวรอดจากวิกฤตการณ์ต่างๆมาได้ถึงทุกวันนี้
ภาพประกอบ : ผู้เขียนสมัยเรียน ป.7 ระหว่างปี 2518-2519 ถ่ายที่หน้าห้อง 7/14 ชั้น 3 ตึกใหญ่ กับเพื่อนร่วมห้อง ในมือถือ*กระเป๋าจาคอป💼...ในตำนาน..ใบนั้น
เครดิตผู้ถ่าย เจ้าของกล้องและภาพ ด.ช.**เหลียญทอง 7/14 เช่นกัน
*กระเป๋าจาค็อป Jacob ทรงและแบบเดิมมาจนถึงปัจจุบัน ต้องแบนแต๊ดแต๋เท่านั้น เพราะมีหนังสือแค่ 1-2 เล่ม นอกนั้นฝากไว้ที่โต๊ะเรียนในห้อง
**ใช้ ล สะกดเนื่องจากคำพ้องเสียงมาจากชื่อภาษาจีน
"เรากลับไปแก้ไขอดีต..ไม่ได้ แต่เราทำวันนี้ให้ดีที่สุด..ได้" linxikun
อาลั้นเด็กหลังตลาด/เตี่ยงหม่อโผ่วตาโปวเกี้ย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
