ที่ของเธอ
ตอนนั้นลมหนาวกำลังพัดแรงพอดี ...
โชคดีที่บนรถไฟขบวนที่ผมโดยสารนั้นเป็นตู้ที่ติดเครื่องปรับอากาศ ทำให้กระจกบานใหญ่ด้านข้างของขบวนนั้นเป็นแผงกันลมหนาวได้ดี มีเพียงความเย็นที่เคลือบแผ่นกระจกใสบานนั้น ที่รู้สึกได้เมื่อปลายนิ้วสัมผัส
การนอนบนรถไฟตู้นอนสำหรับผมนั้น เป็นประสบการณ์คล้ายนอนในเปล มีแรงไกวสม่ำเสมอ ทำให้หลับสบาย บวกกับทิวทัศน์ข้างทาง ที่มีกรอบกระจกหน้าต่างเป็นเหมือนกรอบรูปใหญ่ ให้นอนมองภาพที่เคลื่อนเปลี่ยนไป ตั้งแต่ท้องฟ้า ทิวไม้ กระทั่งดวงดาวยามค่ำ
คืนก่อนหน้า หลังรถไฟเคลื่อนตัวออกจากสถานีกรุงเทพได้ไม่นาน ผมก็หลับไปไหลไปตามแรงไกวเปล แม้จะหลับ ๆ ตื่น ๆ ตามจังหวะรถจอดบ้าง แต่ก็นับว่าหลับสบายใช่ย่อย
มาตื่นจริงจังเมื่อรถไฟเทียบชานชาลาอุตรดิตถ์ตอนเช้าตรู่ ราวหกโมงเช้า เช้าที่ดวงอาทิตย์ตื่นสายกว่าผม
นั่งจิบกาแฟขม ๆ มาได้อีกสักชั่วโมง รถก็มาจอดที่สถานีเด่นชัย
ที่สถานีเด่นชัยนั้นผู้คนไม่มากนัก มีผู้โดยสารขึ้นลงประปราย ใกล้กับกระจกหน้าต่างที่ผมนั่งอยู่นั้น เป็นม้านั่งยาวที่ริมชานชาลา ห่างออกไปไม่เกินห้าเมตร
ที่ม้านั่งยาวตัวนั้น มีหญิงสาวร่างท้วมคนหนึ่ง สวมเสื้อไหมหรมสีเข้ม กับกองสัมภาระหลายชิ้น เธอกำลังสาละวนกับการหยิบจับข้าวของของเธอให้เป็นที่เป็นทาง เหมือนกำลังจะรอขบวนรถที่กำลังใกล้จะมาถึง
ข้าง ๆ ตัวเธอนั้น มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่ วัยไม่น่าเกินสองขวบ เธอสวมเสื้อไหมพรมสีบานเย็น มีหมวกไหมพรมสีเดียวกันครอบทับผมหยักศกที่ยาวพ้นหมวกไหมพรมออกมา ปลายผมของเธอสะท้อนกับแดดอ่อนตอนเช้าจนเป็นสีน้ำตาลอ่อน ในมือเธอถือก้อนขนมปังหรือก้อนข้าวเหนียวเอาไว้ ผมมองไม่ถนัดว่าเป็นอะไร แต่ปากเธอยังเคี้ยวอยู่
แต่ที่เห็นชัดก็คือ ดวงตากลมโตคู่นั้นของเธอ กำลังมองมาที่ผม ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าเธอมองผมจริง ๆ หรือเปล่า หรือว่าสายตาเธอมองแค่ชบวนรถไฟที่จอดอยู่ จนผมเข้าใจไปเองว่าเธอมองผม
ผมเลยยกมือขึ้นโบกทักทายเธอไป เธอมองนิ่ง ๆ สักอึดใจ ก่อนจะยกมือขึ้นโบกบ๊ายบายกลับมาเบา ๆ ... ใช่ เธอกำลังมองผมอยู่จริง ๆ ด้วย
ผมไม่รู้ตัวหรอกครับว่า ผมยิ้มให้เธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็กำลังส่งยิ้มกว้างให้กับเธอแล้ว และสาวตัวน้อยนั้นก็ยิ้มกว้างกลับมาให้ผมเช่นกัน
เป็นช่วงเวลาสามนาทีที่รถไฟจอดสถานีเด่นชัย สามนาทีที่ชายแปลกหน้าบนรถไฟ กับเด็กผู้หญิงตัวน้อยในหมวกไหมพรมสีบานเย็นบนม้านั่งสถานี ทักทายกัน โดยไม่มีเงื่อนไขอะไร นอกจากมิตรภาพระหว่างเส้นทางของคนสองคน เท่านั้น ...
แล้วรถไฟก็เคลื่อนออกจากสถานีเด่นชัย
นั่นเป็นครั้งเดียวที่ผมพบกับเธอ จุดตัดเล็ก ๆ ก่อนที่เส้นทางชีวิตจะแยกเราสองคนไปตามทางของตัวเอง และอาจไม่มีวันได้กลับมาพบกันอีกเลย
เรื่องนี้เกิดขึ้นกับผมเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่ช่วงเวลาตลอดหลายสิบปีจากนั้น ทุกครั้งที่ผมมีโอกาสเดินทางผ่านไปที่สถานีเด่นชัย ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่ากี่ครั้ง ผมจะมองหาม้านั่งยาวที่ริมชานชาลาตัวนั้นเสมอ และทุกครั้งผมจะคิดถึงเธอ สาวน้อยในหมวกไหมพรมสีบานเย็นคนนั้น จนม้านั่งยาวตัวนั้น จะเป็นของเธอตลอดไปในความรู้สึกของผม
เมื่อเติบโตผ่านวันเวลา ผมก็ได้เรียนรู้ว่า ในชีวิตของเรานั้น ที่บางที่ ฤดูบางฤดูอาหารบางจาน เพลงบางเพลง ของบางอย่าง ก็เป็นของใครบางคนไปตลอดกาล เพียงเพราะที่เหล่านั้น ของเหล่านั้น ทำให้เราคิดถึงเขา ... เรื่อยไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
