โตแล้ว…ทำไมวาดรูปไม่สนุกเหมือนตอนเด็ก?
ทำไมตอนเด็กเราถึงวาดรูปได้อย่างอิสระ ไม่ห่วงความสวยงามหรือถูกต้อง แต่พอโตขึ้นกลับรู้สึกเหมือนถูกกรอบของความสมบูรณ์แบบและทฤษฎีครอบงำ ?
เลือกวาดนกฮูกเพราะรู้สึกว่าชอบ 🦉
นึกถึงตอนเด็กที่วาดรูปแล้วรู้สึกสนุก เป็นอิสระจากความคิดมากกว่านี้ พอเราโตขึ้นก็มักจะยึดติดกับกรอบความสมบูรณ์แบบ ความสมมาตร ทฤษฎีทางศิลปะลายเส้น มากกว่าที่จะปล่อยไปตามอิสระ เป็นอิสระปราศจากกรอบทฤษฎีหรือกฎเกณฑ์ มันก็ทำให้เราตั้งคำถามว่าทำไม เราถึงวาดรูปเหมือนเด็กไม่ได้อีก
ลายเส้นที่ดูเป็นอิสระ คนก้างปลา ยืนเรียงกันหน้าบ้าน มีภูเขาอยู่ด้านหลัง 👥⛰️🏡
สิ่งที่ึคิดว่าน่าจะเป็นคำอธิบายได้คือ การขัดเกลาจากการเรียนรู้ เราถูกสอนให้วาด ให้แรงเงา ทฤษฎีเส้นสีหล่อหลอม ให้ความสำคัญกับความสวยงาม มากกว่า อิสระทางความคิด จริงๆแล้วเราคิดว่า ความไม่สมบูรณ์แบบ ความเป็นอิสระที่ไม่ต้องยึดติดกับกรอบทฤษฎี อาจเป็นศิลปะที่สวยงามอีกแบบนึงรึป่าว
การวาดรูปในวัยเด็กมันมีเสน่ห์ของความไร้กรอบและความซื่อสัตย์ต่ออารมณ์แบบที่เราไม่ต้องพยายามควบคุมหรือปรับแต่งเพื่อให้ถูกต้อง ไร้ขอบเขต เป็นตัวเอง มีจินตนาการ
การตั้งข้อสังเกตถึงกระบวนการที่เราถูกขัดเกลาโดยสังคมและการเรียนรู้ มันสะท้อนถึงความเปลี่ยนแปลงในมุมมองของเราต่อศิลปะจากการเป็น “พื้นที่เล่น” สู่ “พื้นที่สร้างสรรค์ตามมาตรฐาน” ซึ่งอาจทำให้ความอิสระที่เคยมีเลือน/จางหายไป
“ศิลปะแห่งความไม่สมบูรณ์แบบ”
ซึ่งจริงๆ แล้วเป็นแนวคิดที่หลายคนยอมรับ เช่น แนวคิด “วะบิ-ซะบิ” (Wabi-Sabi) ซึ่งเป็นปรัชญาที่สะท้อนถึงความงดงามในความไม่สมบูรณ์
เพราะมันสะท้อนความจริงของมนุษย์และอารมณ์ในแบบที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง
หากอยากกลับไปสัมผัสความรู้สึกแบบนั้น ลองวาดอะไรแบบง่ายๆ เหมือนตอนเด็ก หรือไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่ปล่อยให้มือและใจพาไป มันอาจทำให้เราค้นพบความสุขเล็กๆ ที่เคยหายไป
ปล. แนวปรัชญานิดๆ แต่น่าชวนคิด ขอตั้งชื่อ topic : การขัดเกลาความคิดสร้างสรรค์
- 13
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
