24 พ.ย. เวลา 18:41 • ความคิดเห็น

บันทึกนึกได้ ตอนอาการซึมเศร้ากำเริบเพราะพรรคประชาชนแพ้

เสียใจที่สุดทั้งทั้งที่ไม่ได้อยู่จังหวัดอุดรธานี ไม่มีสิทธิ์เลือกอบจ
ตั้งแต่ตอนที่เกิดอาการประชาช็อคกันถ้วนหน้า เราก็นึกว่าพรรคก้าวไกลหรือพรรคประชาชนจะชนะทุกที่ใสๆซะแล้ว เพราะไม่น่าจะมีใครชอบการตระบัดสัตย์
แต่ความเป็นจริงกลับไม่ใช่อย่างงั้น
มันมีกระแสแค่ที่ระยองอย่างนั้นหรอ ตอนที่เหตุการณ์ปะทุใหม่ใหม่ ประชาชนที่รักประชาธิปไตยกำลังช็อคกันหัวหน้า ก็เลยเกิดเอฟเฟกต์ให้เก้ากันยากาโยเหรอ
แต่พอผ่านเวลามาสักพัก ไม่ว่าจะที่ราชบุรีหรือพิษณุโลก เราก็เสียใจมาตลอด
โดยเฉพาะที่ราชบุรี ตามเชียร์หนักมาก ดูทั้ง YouTube ทั้ง Twitter และทุกๆสื่อที่ดูได้ ตามจนไม่รู้จะตามยังไง เอาใจเข้าไปพัวพันทั้งหมด แล้วสุดท้ายก็แพ้ เล่นเอาอาการซึมเศร้ากำเริบเลย
จากนั้นมาก็ไม่เข้าใจมาตลอด รู้สึกว่า ทำไมโลกในประเทศนี้ถึงไม่ยุติธรรมขนาดนี้???
มาจนจนถึงวันนี้พรรคประชาชนรุกหนักมากที่อุดรธานี เราก็คิดว่าน่าจะมีล้น เพราะดูจากผลเลือกตั้งครั้งที่แล้วไม่ห่างกันมาก มันน่าจะมีลุ้นที่สุดแล้ว
ที่สำคัญพิธาได้ทำลายวาทกรรม ให้เป็น “ อุดรธานีคือเมืองหลวงของประชาธิปไตย” แล้วเลยคิดว่าน่าจะมีหวังสุดสุด
แต่ผลลัพธ์ก็อย่างที่รู้รู้กัน ไม่ชนะอีกแล้ว
ทำไมพรรคทีตอบว่า ใช้เงินอีลุ่ยฉุยแฉกก็ไม่หนักหัวกบาลใคร ถึงได้ใจประชาชน
ไม่เข้าใจว่า ทำไมพรรคที่ตระบัดสัตย์ ถึงได้รับการเลือกจากประชาชนส่วนใหญ่
มันไม่มีการรับผิดชอบอะไรเลยหรอ
ทำไมคนเราเจ็บแล้วไม่จำ
ทำไม ถึงยอมให้คนที่มาจากพรรคที่พูดจาแย่ๆแบบนั้นมาเป็นอบจ.
ประชาชนต้องสู้ถึงขั้นไหนถึงจะมีความหวังสักที
ประเทศไทยเราล้าหลังมาหลายร้อยปีแล้วนะ?
ทำไมเราไม่ก้าวหน้าเหมือนประเทศอื่นเค้าบ้าง
ตอนนี้เราเศร้าจริงจริง ขอกลับไปเลียแผลใจก่อนนะคะ
โฆษณา