luke
“พี่ต้องคอยปกป้องน้องนะ”
คำพูดของพ่อที่คอยบอกเขามาตลอดตอนแรกก็ไม่เข้าใจหรอก จนกระทั่งวันที่น้องสาวเริ่มโดนอาม่าทำร้าย วันนั้นแหละเขาถึงเริ่มเข้าใจในสิ่งที่พ่อบอก
เขาคอยอยู่ใกล้ๆ น้องคอยดูแลคอยให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง ถึงแม้มันจะมีช่วงนึงที่พวกเขาห่างกันไปเพราะลูซี่เกลียดเขา แต่ลุคก็ไม่ยอมแพ้ยังคงทำหน้าที่พี่อยู่ตลอด จนกระทั่งเขาโดนยิงตอนที่ไปช่วยนั่นแหละ เขาตายไปแล้วรอบนึงก่อนจะฟื้นขึ้นมาด้วยความแข็งแกร่งกว่าเดิม เพิ่มเติมคือกลับมาสนิทกับลูซี่เหมือนเดิมด้วย
วันเวลาผ่านไปน้องสาวของเขาเริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ เป็นคนเก่งและคนแกร่งที่คนในบ้านต่างภาคภูมิใจ เขาเห็นน้องสาวในมุมมองหลายๆ ด้าน มีความรัก มีความทุกข์บางทีก็ร้องไห้
แต่ภาพที่เห็นแล้วเขาเจ็บปวดที่สุดก็คงเป็นภาพที่ลูซี่ร้องไห้เมื่อครั้งที่ไทม์ถูกตู้คอนเทนเนอร์ทับ น้องสาวของเขาร้องไห้หนักสุดและดูเจ็บปวดที่สุด ภาพของลูซี่ร้องไห้จะเป็นจะตายคนเป็นพี่อย่างเขาก็ใจสลาย ทำอะไม่ได้มากนอกจากคอยปลอบคอยอยู่ข้างๆ คอยตัดสินใจเรื่องหนักๆ แทนเธอ
หลังจากที่ไทม์ทำการรักษาจนในที่สุดไทม์ก็รอดปลอดภัยจนสามารถออกจากโรงพยาบาลได้หน้าที่ของพี่อย่างเข้าก็เริ่มเบาลง ตอนนี้หน้าที่ของเขามีเพียงทำงานเพื่อดูแลครอบครัว
ในทุกๆ วันลุคต้องไปทำงานแต่เช้าเลิกงานตอน 6 โมง กลับห้องมาก็กินข้าวอาบน้ำนอนชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ มันเบื่อหน่ายนะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อมันคืองานที่เขาต้องทำ มันก็ต้องทำให้ดีที่สุด
เรื่องความรักเขามูฟออนได้แล้วตอนที่พี่ฮีซูอดีตบอดี้การ์ดหญิงมือขวาสของเขาได้แต่งงานกับคนที่เธอชอบ ยอมรับว่าช่วงที่ไปงานแต่งเขาเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายไม่ยอมมูฟออนสักทีจนโดนลูซี่ด่าไม่รู้กี่รอบ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เขาปล่อยวางจากเธอได้แล้ว
มันถึงเวลาที่เขาจะเดินต่อสักที
วันนี้ลุคก็ยังต้องเข้าบริษัทไปทำงานดังเดิมแม้จะเป็นลูกของเจ้าของบริษัทแต่ตำแหน่งที่เขาทำคือวิศวะคอมพิวเตอร์ ลุคต้องเรียนรู้เบื้องหลังของบริษัททุกอย่างตอนนี้เหลือเพียงแค่ตำแหน่งนี้เขายังไม่ค่อยเข้าใจ
“ขออนุญาตน้า นี่น้องจีน่าน้องฝึกงานตำแหน่งดิจิตอลคอนเท้น” พี่พนักงานต่างแผนกดันตัวเด็กฝึกงานเข้ามาในห้องของแผนกทำให้ทุกคนในห้องพากันหันไปมอง
“สวัสดีค่ะ” ลุคหันมองเด็กฝึกงานคนใหม่ก่อนจะค่อยปั้นคิ้วขมวดแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะอยู่คนละแผนก จนกระทั่ง…
“ลุค เดี๋ยวแกต้องไปทำงานร่วมกับฝั่งดิจิตอลคอนเท้นนะ” ลุคปั้นคิ้วขมวดมองพ่ออย่างไม่เข้าใจ พ่อให้เหตุผลว่าบริาัทของเขาจะต้องทำเว้บไวต์ใหม่แล้วลุคสามารถเขียนเว็บไซต์ได้หน้าที่นี้เลยตกเป็นของเขาไป
ตอนแรกลุคคิดว่างานโปรเจ็คใหม่คงทำกันเป็นทีมแต่กลับกลายเป็นว่าคนที่ทำมีเพียงตัวเขาและน้องเด็กฝึกงานคนใหม่
ช่วงแรกๆ ที่ทำด้วยกันลุคก็มีแต่ความสงสัยเกี่ยวกับเด็กฝึกงานคนนี้ เธอทั้งนิ่งเงียบดูเนือยๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครจนเขาเริ่มสงสัยว่าปกติเธอแบบนี้ตลอดเลยใช่มั้ย แต่พอทำงานกันไปจนจบเมื่อจีน่าฝึกงานเสร็จจู่ๆ ความรู้สึกโหงเหวงก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา
ยอมรับกันตรงๆ ว่าลุคเริ่มจะเริ่มชอบเธอแล้วแต่มันติดตรงที่ว่าเขาไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไรอยู่
“ก่อนน้องจบไม่ได้ถามไว้หรอ” ลูซี่ที่วันนี้แวะเอาของมาให้เขาที่คอนโดหันมาถามพี่ชายที่กำลังนอนเหม่ออยู่ที่โซฟา
“ลืม”
“เจริญเถอะ” ลูซี่รู้เรื่องพี่ชายทุกเรื่องไม่ใช่ว่ารู้เรื่องเองแต่ลุคมักจะชอบโทรมาเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆ ชอบบ่นว่าน้องไม่สนใจมั่งไม่ก็น้องเอาแต่นอนอย่างเดียว ก็แอบสงสารนะแต่ก็รู้สึกดีใจด้วยที่พี่ชายของเขาจะได้เริ่มต้นใหม่สักที
ผ่านมา 1 ปีกว่าแทนที่ควรจะมูฟออนเหมือนตอนพี่ฮีซูแต่นี่เขากลับทำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย คิดถึงอยู่ทุกวันเสียงที่เคยคุยกันก็ยังอยู่ในโสตประสาทอยู่ในหัว ทำไมนะทำไมกัน ปีหน้าก็จะ 30 แล้วนะควรจะโฟกัสกับงานสิไม่ใช่มัวแต่คิดเรื่องความรู้สึกกวนใจอยู่แบบนี้
อีกอย่างวันนี้เป็นวันสำคัญของน้องสาวเขาอีกด้วย พี่ชายอย่างเขาจะมามัวแต่คิดถึงเรื่องพวกนี้ไม่ได้
สถานที่จัดงานแต่งของลูซี่จัดเรียบๆ ที่บ้านพักส่วนตัวของตระกูล ของตกแต่งไม่ได้หวือหวาหรือใช้ของแพง คนที่มางานนี้ส่วนใหญ่ก็มีแค่ครอบครัวฝั่งเขา ครอบครัวฝั่งไทม์ เพื่อนและคนสนิทเท่านั้น
ลุคกอดอกยืนพิงประตูมองน้องสาวที่กำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก
“มาช้านะ”
“ช้าอะไร กูมาถึงตั้งนานแล้ว กูไปซื้อของกินอยู่ต่างหาก”
โกหก ความจริงเขาพึ่งมาถึงต่างหาก
เมื่อเห็นว่าลูซี่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยลุคก็เข้าไปดูใกล้ๆ มือหนาเอื้อมจับไหล่หมุนซ้ายหมุนขวา “วันนี้สวยนะเนี่ย”
“กูสวยตั้งนานแล้วมั้ย”
“มึงนี่” ก็จริงแหละ น้องสาวของเขาสวยอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่แค่วันนี้สวยกว่าปกติก็แค่นั้นเอง
ทั้งคู่เดินออกมายืนรอเพื่อเตรียมเดินส่งน้องสาวให้เจ้าบ่าว
“เป็นไร”
“ใจหายว่ะ”
“หาสิ”
“ไอ้สัส” ถอยหายใจเฮือกใหญ่ ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ วันนี้น้องสาวจะต้องแต่งงานออกจากบ้านไปอยู่กับคนอื่น “กูพูดจรจิงๆ นะ มันแบบใจหายอ่ะ น้องสาวที่อยู่เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็กวันนึงจะโตเป็นผู้ใหญ่ออกไปแต่งงาน”
ลูซี้ยกยิ้มก่อนจะยกมือคล้องแขนคนพี่ “ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วยังไงใครสักคนก็ต้องแต่งงานออกไปใช้ชีวิตกันทั้งนั้นแหละ แล้วอีกอย่างนะ แค่แต่งงานมันไม่ได้แปลว่าเรากลายเป็นคนอื่นคนไกลสักหน่อย จริงมั้ย”
“นั่นสินะ”
เริ่มเดินเข้างานโดยลุคทำหน้าที่เป็นคนส่งน้องสาวให้กับเจ้าบ่าว ไทม์เดินมารับลูซี่ตอนนี้เขาใส่ขาเทียมกลับมาเดินได้ปกติตั้งแต่หลังเกิดเหตุการณ์ได้ประมาณ 3 เดือนแล้ว
“จากนี้ก็ฝากน้องกูด้วย อย่าทำให้ไอ้ลูเสียใจล่ะ”
“ครับ ผมจะดุแลพี่ลูซี่ให้ดีที่สุดครับ”
ส่งน้องสาวเสร็จก็กลับมานั่งที่โต๊ะพลางหยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพบรรยากาศเอาไว้เป็นความทรงจำ ขณะที่กำลังแพลนกล้องเก็บภาพบรรยากาศรอบๆ จู่ๆ ก็ดันไปถ่ายติดใครบางคน ลุคกดซูมกล้องให้เข้าไปใกล้ให้ได้มากที่สุดจนคนในห้องบังเอิญหันมา
ภาพของหญิงสาวผมดำยาสลวย ภาพของคนที่ดูเนือยๆ และดูง่วงตลอดเวลา ลุคเก็บมือถือเข้ากระเป๋าก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วรีบตรงดิ่งไปหาเธอทันทีโดยไม่สนใจเสียงเอ่ยท้วงของเพื่อนแต่อย่างใด
เดินจนมาถึงตัวมือหนารีบเอื้อมไปคว้าแขนสวยของเธอคนนั้นทันทีราวกับว่าจะเสียเธอไปอีกครั้ง
“หายไปไหนตั้งนาน รู้มั้ยพี่คิดถึงเธอแทบแย่” หญิงสาวเลิกคิ้วขณะที่ใบหน้ายังคงดูง่วงอยู่ตลอด
“ก็กลับมาแล้วนี่ไง”
“จะไม่หนีพี่ไปไหนแล้วใช่มั้ย” หญิงสาวยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไม่รู้”
“โถ่~~~”
เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ปนกับเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของคนในงานแต่ลุคกลับได้ยินอย่างชัดเจน “พี่ไม่ให้หนีแล้วนะ”
“ไม่อยากให้หนีก็ล็อคตัวหนูเอาไว้สิ”
“พูดเองแล้วนะ” ลุคดึงแขนหญิงสาวให้เอามาก่อนจะทำการล็อคแขนพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก “จากนี้พี่ไม่ให้เราหนีไปไหนได้อีก ถ้าหนีพี่จะไปตามเราทุกที่ที่อยู่บนโลกจนกว่าจะเจอเลย”
นี่ไปจะเป็นอีกพาร์ทของช่วงชีวิตของลุค พาร์ที่จะเริ่มสร้างความสุขให้กับตัวเองแล้ว รู้สึกขอบคุณตัวเองที่ไม่ยอมแพ้ ขอบคุณตัวเองที่ยังไม่ถึงความรู้สึกนั้นไป แล้วก้ขอบคุณยัยน้องสาวตัวดีที่วางแผนให้เขากลับมาเจอผู้หยิงคนนี้อีกครั้งด้วย
อขอบคุณนะไอ้น้องบ้า
luke
.................
แบบติดเหรียญ จะติดเหรียญลงทุกวันจนครบตอน
ส่วนตอนพิเศษที่เล่าเรื่องสั้นของตะวละครหลักจะเปิดให้อ่านฟรี!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
