เมื่อพ่อเล่าเรื่องผีโพงและแกล้งให้ร้องไห้: ความทรงจำในวัยเด็กที่ยังคงหัวเราะได้ทุกครั้งที่นึกถึง
ในวัยเด็กหลายคนคงเคยมีประสบการณ์แปลกๆ กับพ่อแม่ที่มักจะสร้างเรื่องเล่า หรือแกล้งให้เราตกใจเพื่อสร้างความสนุกสนานและความทรงจำดีๆ กันบ้างใช่ไหม? สำหรับฉันแล้ว มีเรื่องราวที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งตอนที่ยังเป็นเด็ก ที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้นจนถึงกับร้องไห้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป มองย้อนกลับไปแล้วกลับกลายเป็นเรื่องขำๆ ที่ยังคงยิ้มได้เสมอ
หนึ่งในความทรงจำที่ฉันจำได้ชัดเจนคือ การที่พ่อเล่าให้ฟังว่า “ผีโพง” เป็นสิ่งที่เราไม่ควรไปเข้าใกล้ในตอนกลางคืน โดยเฉพาะเวลาที่มีแสงไฟลอยไปมาในทุ่งนา เมื่อใดที่เห็นไฟวิบวับลอยอยู่กลางทุ่งนาในยามค่ำคืน พ่อมักจะบอกว่า นั่นแหละคือผีโพงที่ออกหากิน ซึ่งตามความเชื่อของคนในชนบทแล้ว มันเป็นวิญญาณที่อันตรายที่สามารถพรากชีวิตคนได้
การเล่าเรื่องผีโพงทำให้ทุกคืนที่เห็นแสงไฟเล็กๆ ลอยอยู่ตามทุ่งนา ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกลัวไปตามๆ กัน แถมพ่อยังแกล้งเพิ่มด้วยการบอกว่า “จำไว้! ถ้าจะเดินไปทุ่งนา ต้องระวังผีโพงไว้” ท่ามกลางบรรยากาศมืดๆ ของทุ่งนาตอนกลางคืนมันก็ทำให้รู้สึกเหมือนมีบางอย่างแฝงอยู่ในอากาศ จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรหรอก… แค่ไฟจากการหาปลา หรือล่าสัตว์ในตอนกลางคืน แต่ในวัยเด็กที่ยังไม่รู้จักกับโลกใบนี้มากนัก มันทำให้เรื่องผีโพงกลายเป็นเรื่องจริงที่น่ากลัวไปหมด
และแล้ว… ต้นตาลหลังบ้านก็กลายเป็นต้นกำเนิดของตำนาน
หนึ่งในเรื่องที่พ่อเล่าบ่อยๆ คือการที่พ่อบอกว่า "พ่อเก็บเธอมาจากใต้โคนต้นตาล" เรื่องนี้ยังคงติดอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ เพราะทุกครั้งที่พ่อเล่าก็จะตามมาด้วยคำอธิบายว่า มีคนทิ้งฉันไว้ที่ใต้โคนต้นตาลหลังบ้าน เพราะต้นตาลที่มีใบสวยๆ และใหญ่โตนั้นมักจะอยู่ในตำแหน่งที่ใกล้กับตัวบ้านพอดี พ่อมักจะเล่าให้ฉันฟังอย่างน่าตื่นเต้น บวกกับเสียงลมพัดเบาๆ ผ่านใบตาลที่กระทบกัน ทำให้ทุกครั้งที่ฟังเรื่องนี้ ฉันแทบจะเชื่อสนิทใจว่าฉันถูกทิ้งมาอยู่ที่นี่จริงๆ
เมื่อพ่อเล่าผสมกับเสียงลมที่พัดผ่านใบต้นตาล ตอนนั้นจะทำให้ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มันน่าตื่นเต้นและน่าสงสัยมากจนต้องเดินไปดูใกล้ๆ ว่ามีอะไรอยู่ใต้โคนต้นตาลไหม… ซึ่งทุกครั้งที่ฉันเดินไปดู ก็มักจะพบแค่ต้นตาลและความเงียบสงบเท่านั้น แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามที่พ่อไม่เคยตอบตรงๆ จนทำให้ฉันรู้สึกพิเศษในตัวเอง
พ่อแกล้งให้ฉันร้องไห้
อย่างไรก็ตาม เรื่องราวที่ทำให้ฉันร้องไห้ไม่ใช่แค่ผีโพงหรือเรื่องใต้โคนต้นตาลเท่านั้น แต่พ่อมักจะใช้เรื่องเล่าเหล่านี้ในการแกล้งให้ฉันตกใจ จนร้องไห้ไปบ้าง โดยเฉพาะในตอนที่เขาเล่าเรื่องที่ดูน่ากลัว หรือทำเสียงบึ้มๆ ขึ้นมา ฉันมักจะตกใจจนร้องไห้ไปเลย แต่พ่อก็จะยิ้มและหัวเราะกับการแกล้งครั้งนั้นเสมอ
แม้ว่าตอนนั้นจะรู้สึกเสียใจและงอนพ่ออยู่บ้าง แต่ตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ก็อดขำไม่ได้ว่า พ่อคงแค่ทำให้ช่วงเวลานั้นดูน่าตื่นเต้นและสนุกสนานสำหรับฉันมากขึ้น พ่อไม่ได้ต้องการให้ฉันกลัว แต่แค่ต้องการให้ฉันสนุกกับเรื่องราวที่เขาเล่า
อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
ทุกวันนี้เมื่อคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้ ก็รู้สึกเหมือนเวลานั้นผ่านมาเร็วมาก ตอนนั้นทุกอย่างมันง่ายและสนุกดี ความกังวลต่างๆ ในชีวิตยังไม่มากมาย และมีพ่อแม่คอยดูแลและแกล้งให้สนุกจนหัวเราะได้ทุกครั้งที่นึกถึง ฉันอยากย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แต่ก็รู้ว่าเราไม่สามารถหยุดเวลาได้
แต่บางครั้ง ความทรงจำดีๆ แบบนี้ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นและยิ้มได้เสมอ คิดถึงช่วงเวลาแห่งความไร้กังวลในวัยเด็กที่แค่ได้เห็นแสงไฟลอยในทุ่งนา หรือได้ยินเสียงลมพัดผ่านต้นตาล ก็ทำให้วันนั้นดูเหมือนจะเป็นวันพิเศษ และยังคงอยู่ในความทรงจำไปตลอดชีวิต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
