คุณเคยรู้สึกไหม...
ในบางวันที่โลกหมุนช้าลง ความเรียบง่ายของชีวิตกลับกลายเป็นสิ่งที่มีค่าเหนือสิ่งอื่นใด
การนั่งจิบกาแฟข้างทุ่งนา ฟังเสียงลมพัดผ่านต้นไม้ใหญ่ หรือเพียงแค่แช่เท้าในน้ำเย็นๆ ริมคลอง...
คุณคิดว่าความสุขแบบนี้ยังคงมีอยู่ไหมในโลกที่เร่งรีบ?
ถ้าวันหนึ่งคุณเจอสถานที่ที่เหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดที่ซึ่งทุกอย่างดูเหมือนเชิญชวนให้คุณหยุดพักและสัมผัสชีวิต...
คุณจะกล้าเปิดใจเดินเข้าไปค้นหามันหรือเปล่า?
นี่คือเรื่องราวของฉันในวันหนึ่งที่โลกหมุนช้าลง...
ระหว่างวันในปลายฤดูฝน
หลังจากค่ำคืนที่ยูอาร์แคมปิ้งเชื่อมโยงจิตใจของฉันกับธรรมชาติ ฉันตื่นเช้าด้วยความตั้งใจจะขับรถไปยังที่หมายใหม่ แต่ก่อนจะออกเดินทาง ฉันแวะที่ พิมพ์บุญญา จุดเล็กๆ ที่เป็นทั้งคาเฟ่และมุมสงบสำหรับนักเดินทาง บรรยากาศของที่นั่นเต็มไปด้วยเสน่ห์ของบ้านไม้เก่า ผสมผสานกลิ่นอายของวันวานที่ปลอบประโลมใจได้เสมอ
ฉันนั่งลงที่โต๊ะมุมหนึ่ง สั่งอเมริกาโน่เย็นเหมือนทุกครั้งที่เดินทาง กาแฟรสเข้มในแก้วใสที่ถูกแต่งแต้มด้วยแสงแดดยามเช้า สะท้อนความอบอุ่นของที่นี่ออกมาอย่างเรียบง่าย แต่เปี่ยมความหมาย ฉันใช้เวลาสั้นๆ อ่านข้อความบางประโยคจากหนังสือเล่มเล็กที่ตั้งอยู่บนชั้น—มันเป็นคำคมที่พูดถึงความสุขจากการมีชีวิตที่เชื่องช้าในโลกที่เร่งรีบ
หลังจากดื่มด่ำกับความสงบที่พิมพ์บุญญามอบให้ ฉันจึงออกเดินทางต่อไป ขับรถมุ่งหน้าสู่ถนนสายอำเภอพิบูลมังสาหาร เป้าหมายใหม่คือคาเฟ่เล็กๆ ที่ตั้งอยู่ในสวนข้างทุ่งนา
เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ลานจอด หน้าร้านดูไม่ต่างจากร้านของฝากทั่วไป ขนมพื้นบ้าน ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น และน้ำพริกหลายชนิดวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ แต่เมื่อเดินผ่านเข้าไป ฉันได้ค้นพบอีกโลกหนึ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน—คาเฟ่กลางสวน ท่ามกลางร่มไม้ที่สูงใหญ่ เสียงใบมะพร้าวไหวล้อกับลม และกลิ่นหอมจางๆ ของดินชื้น ฉันสัมผัสถึงพลังที่เรียบง่ายแต่เต็มเปี่ยม
ฉันเลือกโต๊ะในโซนที่มองเห็นสระน้ำสีฟ้าสดใส ที่กลางน้ำมีกังหันน้ำหมุนช้าๆ ราวกับเวลาถูกยืดออกให้ไหลไปอย่างช้าๆ เพื่อให้เราได้ดื่มด่ำกับความสงบของชีวิตตรงหน้า ฉันสั่งอเมริกาโน่เย็นอีกแก้ว รสขมอ่อนๆ ผสมความเปรี้ยวเล็กน้อยของเมล็ดกาแฟคั่วเข้มทำให้ความง่วงยามเช้าหายไปชั่วคราว
ถัดจากคาเฟ่ ฉันเดินลึกเข้าไปยังโซนสวนกว้างใหญ่ มีพื้นที่นั่งมากมายให้เลือก ไม่ว่าจะเป็นริมสระน้ำที่เลี้ยงปลาตัวเล็กๆ หรือระเบียงริมคลองที่สามารถพาดขาแช่น้ำเบาๆ ได้ ขณะที่ฉันเดินต่อเข้าไป ความรู้สึกเหมือนเดินเข้าไปใน "เรื่องเล่า" ที่ค่อยๆ คลี่คลาย บึงบัวสีชมพูตัดกับเขียวของใบไม้ และผลงานศิลปะพื้นเมืองในอาคารไม้เล็กๆ ทำให้สถานที่นี้เหมือนภาพวาดที่มีชีวิต
สิ่งที่สะกิดใจฉันที่สุดไม่ใช่แค่บรรยากาศหรือความสวยงามของธรรมชาติ แต่เป็นความตั้งใจของสถานที่แห่งนี้ที่ดูเหมือนจะบอกว่า "ชีวิตไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ เรามีเวลาเสมอที่จะสัมผัสสิ่งเล็กๆ รอบตัว" ฉันรู้สึกตัวเองค่อยๆ ปล่อยความวุ่นวายที่เก็บสะสมมาออกไปทีละน้อย เหมือนลมที่พัดใบไม้ร่วงหล่นสู่พื้นดิน
ก่อนกลับ ฉันนั่งลงริมคลองอีกครั้ง แช่เท้าในน้ำเย็น ใบหน้าของฉันสะท้อนในน้ำใส ความเรียบง่ายของชีวิตในวันนั้นเหมือนกระจกสะท้อนว่าเราไม่จำเป็นต้องแสวงหาสิ่งใหญ่โตอะไรเลย เพียงแค่เรารู้จัก หยุด และมองรอบตัว ชีวิตจะมอบความอัศจรรย์ให้เราในทุกจังหวะเล็กๆ
และบางที... หากคุณมาเยือน คุณอาจค้นพบความงามเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ด้วยตัวเอง บางอย่างที่ไม่มีคำพูดใดๆ จะบอกได้ นอกจากการไปนั่งเงียบๆ ปล่อยลมหายใจไหลไปพร้อมกับลมในสวนนี้...
ปลายดาวอินฟินิตี้
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
