คุณเคยรู้สึกไหม... ว่าการเดินทางบางครั้งไม่ได้พาเราไป "ถึงที่หมาย" แต่พาเรากลับมาพบตัวเอง?
ปลายเดือนตุลาคม 2565 ท้องฟ้ายามเช้าที่อุบลราชธานีดูโปร่งใส แต่ลมหายใจของฉันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ผสมปนเปกัน ทั้งอิ่มเอมจากการเดินทางที่ผ่านมาและความเงียบสงบที่คอยกอดฉันไว้ตลอดเส้นทางสองสามวันที่ผ่านมาในอีสานใต้
บ้านเสาไหคาเฟ่ คือจุดหมายสุดท้ายของทริปนี้ ฉันนั่งมองสวนที่โอบล้อมด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ขณะลมพัดแผ่วเบาผ่านเงาใบไม้ เสียงน้ำจากน้ำพุข้างโต๊ะที่ฉันนั่งกระเซ็นเบาๆ เติมจังหวะชีวิตให้บรรยากาศโดยรอบ ฉันสั่งชาเขียวเย็น และ "ก๋วยจั๊บญวน" เมนูเรียบง่ายที่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน ขณะที่นั่งมองไอควันจางๆ ลอยขึ้นจากชามก๋วยจั๊บ ภาพความทรงจำของการเดินทางครั้งนี้เริ่มทะลักขึ้นมาในใจ
ก่อนหน้านี้ ฉันได้ไปยังยูอาร์แคมปิ้งและพิมพ์บุญญาคาเฟ่ สองสถานที่ที่เติมเต็มวันของฉันด้วยความสงบและความรู้สึกเชื่อมโยงกับธรรมชาติ การนั่งจิบกาแฟใต้ร่มไม้ใหญ่ มองออกไปยังวิวที่ธรรมชาติแต่งแต้มอย่างอิสระ เหมือนกับธรรมชาติพยายามพูดคุยกับฉันโดยไม่ต้องใช้คำพูด
แต่บ้านเสาไหคาเฟ่ กลับเป็นเหมือนบทสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้ ฉันจมอยู่กับความเงียบงันในสวนที่รายล้อมไปด้วยไม้ใหญ่ หม้อดินที่วางเรียงราย และบรรยากาศที่ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านชนบทในวัยเยาว์ มันไม่ได้เรียกร้องให้ฉันจดจำด้วยความหรูหรา แต่กลับเรียกความผูกพันอันลึกซึ้งบางอย่างในจิตใจที่ฉันเองก็ยังอธิบายไม่ได้
ความเรียบง่ายของสถานที่ สวนคาเฟ่ที่ดูไม่ปรุงแต่งจนเกินไป เหมือนมันพยายามจะบอกฉันว่า "ธรรมชาติไม่ต้องพยายามอะไรเลย เพราะความงามนั้นอยู่ในตัวมันเองเสมอ" ฉันนั่งมองแสงแดดลอดผ่านยอดไม้ในสวน อุ่นใจเมื่อเห็นผู้คนที่เดินสวนกันไปมา บางคนถือแก้วกาแฟ บางคนหัวเราะกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ บรรยากาศอบอุ่นนั้นเหมือนกับลมหายใจเบาๆ ของวันอันแสนเรียบง่าย
หลังจากใช้เวลาที่บ้านเสาไหคาเฟ่จนรู้สึกว่าได้เก็บบรรยากาศไว้เต็มกระเป๋า ฉันก็เริ่มต้นการเดินทางกลับที่พัก รอบนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันขับรถคนเดียวเกือบเก้าชั่วโมง แม้เส้นทางยาวไกลจะดูน่าเบื่อ แต่จิตใจฉันกลับเต็มไปด้วยพลังจากสิ่งที่ได้ซึมซับมาตลอดการเดินทาง เส้นทางบนถนนโล่งๆ กลายเป็นเหมือนเวทีที่ฉันได้พูดคุยกับตัวเอง บทสนทนาในหัวนั้นเต็มไปด้วยเสียงสะท้อนของสิ่งที่ธรรมชาติเคยกระซิบบอกกับฉันในวันเหล่านั้น
การเดินทางครั้งนี้ทำให้ฉันตระหนักว่าบางครั้ง เราไม่ได้เดินทางเพื่อ "ไปถึง" แต่เราเดินทางเพื่อ "ซึมซับ" สิ่งรอบตัว อาจไม่ใช่สถานที่ที่ยิ่งใหญ่หรือเหตุการณ์สำคัญ แต่เป็นช่วงเวลาที่เราได้รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในที่ที่ควรอยู่ ได้สัมผัสถึงความสุขที่ไม่ต้องการคำอธิบาย
บ้านเสาไหคาเฟ่ไม่ใช่แค่จุดสุดท้ายของทริปนี้ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของการเข้าใจตัวเองในอีกมิติหนึ่ง — ว่าความสุขแท้จริงนั้นอาจไม่ได้อยู่ที่ปลายทาง แต่อยู่ในทุกก้าวของการเดินทางที่เราเลือกจะซึมซับมันอย่างเต็มที่...
คุณล่ะ?
คุณเคยรู้สึกไหมว่าการเดินทางบางครั้ง ไม่ใช่เพื่อไปถึงจุดหมายปลายทาง แต่เพื่อค้นพบความหมายเล็กๆ ระหว่างทาง ที่ทำให้หัวใจคุณอุ่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว?
ปลายดาวอินฟินิตี้
ถ้าคุณรู้สึกแบบเดียวกัน..
มาแชร์กันนะคะฉันอยากจะฟังความหมายที่เล็กๆแต่ยิ่งใหญ่ในหัวใจของคุณ..
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
