ในทอดถอนใจอันเหนื่อยอ่อนของโมงยาม 40
ช่วง 20 กลางถึง 30 กลาง ฉันมีชีวิตการงานเหมือนนักกีฬา เฝ้าฝึกฝน ง่วนหาสนามลงแข่ง แสวงพิสูจน์ตนเองเสมอ อาชีพการงานจึงแสนสั้นเหน็ดเหนื่อย และมีผลดีแค่ช่วงต้นๆ ตอนอายุยังน้อย พอ 35-36 ก็เริ่มฟอร์มตก หลงทางอย่างหนัก จนอายุ 40 ก็ยังไม่รู้จะไปไหนดี แต่มั่นคงลึกในใจ
5 ปีที่ผ่าน ฉันท่องไปในหลายหนทางที่ต่างสุดขั้ว เพื่อค้นหาตนเอง ฉันว่าฉันได้ผจญช่วง midlife crisis ก่อนวัยอันควรไปมาก จนพอแก่ที่อายุถึงช่วงกลางชีวิต ก็ไม่ว่างเปล่าหมุนวนในพายุอารมณ์อีกต่อไป
ไม่มีเรื่องสลักสำคัญใดให้เอื้อนเอ่ย ร่วมกับเริ่มเบื่อการทำงานกับงานประเภทเรื่องเล่า หรือที่เรียกว่า fiction เบื่อสุนทรียะประเภทความงาม มองหาสิ่งที่แปลกใหม่ ทว่ายิ่งใหญ่มากขึ้น
แม้ยังรื่นรมย์ดีกับการนั่งอ่านหนังสือถ้อยคำสวยๆ แต่ในวัย 40 เห็นว่า…การเรียงคำของภาษา ก็ไม่ต่างจากเสียงดนตรี สูงกลางต่ำ กลางต่ำและต่ำยิ่ง กลางและกลางขึ้นอีกนิดแล้วสูงก่อนลงต่ำ หากเอาคำมาเรียงให้คนอ่านแบบไม่เป็นภาษา ให้คนที่ไม่รู้ความหมายของคำนั้นฟัง ก็บอกได้ว่า ‘ไพเราะ’ จึงเริ่มไปให้ความสำคัญกับ 'งาน' ซึ่งมีความยิ่งใหญ่ของความหมาย ลงลึกทราบซึ้งในวิญญาญาณ มากกว่าความงามง่ายที่ประจักษ์
การเปลี่ยนแปลงอีกอย่างที่ยิ่งใหญ่ คือไม่วิ่งหาความรักหรือไออุ่นของชีวิตจากมนุษย์อีกต่อไป หมดความต้องการจะพึ่งพิง หรืออาจอิ่มพอกับสารเคมีในสมองซึ่งต้องอาศัยความสัมพันธ์เพื่อหลั่งใหล …หวังให้คงในสภาพนี้ไปนานนาน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
