เช้าวันนั้นผมนั่งนิ่ง ฟังเสียงออร์แกนในโบสถ์
เพื่อนฝรั่งร่ำร้องขับขานร้องเพลงสวด ขับกล่อมด้วยเสียงออร์แกนของคุณพ่อบาทหลวง
ส่วนผมนั่งนิ่ง ยอมศิโรราบกับแสงแดดที่สาดส่องจากหน้าต่าง ทาบทาแก้มที่น้ำตาไหลริน แสงอุ่นๆในยามนี้เปรียบเสมือนน้ำทิพย์มาชำระล้างบาปของคนทุกข์ ตอนนั้นมันทุกข์เหลือเกิน ทุกข์จะเป็นจะตาย
เมื่อย้อนกลับมาดูอดีตแล้ว ความทุกข์ในสมัยก่อนไม่เห็นจะเป็นเรื่องจะเป็นจะตายอะไรเลย ความทุกข์ในวัยรุ่นก็เป็นอีกแบบ ทุกข์เรื่องการเรียน ทุกข์เรื่องความรัก ส่วนความทุกข์ในวัยทำงานก็เป็นอีกแบบ ทุกข์เรื่องงาน ทุกข์เรื่องครอบครัว ไม่เห็นจะทุกข์เหมือนตอนวัยรุ่น
ความทุกข์ทั้งหลาย มันเกิดขึ้นกับคนคนเดียวกัน แต่ไฉนความรู้สึกกับเรื่องนั้นๆกลับแตกต่างกัน มันแปลกดีไหม แล้วเราจะเอาอะไรกับความเป็น Dynamic ความไม่แน่นอนของมัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
