ยุคเศรษฐกิจที่ Artist ไม่มีชื่อเสียงหากินไม่ได้คุณว่าเพราะฝีมือหรือค่านิยม
ณ ยุคเศรษฐกิจแบบนี้คนวาดรูปหรืออาร์ติสที่ไม่ได้มีชื่อเสียงมากนักเช่นเราก็ยังต้องคิดงานวาดงานต่อไปอยู่ดีไม่งั้นจะเอาอะไรกินล่ะ
เราตัดสินใจวาดภาพๆหนึ่งเอากระดาษ 100 ปอนด์กับปากกาดำขึ้นมาคิดในใจเอาวะ! วาดต่ออย่าท้อ(แต่ก่อนหน้านี้เราวาดมาหลายรูปนะแต่มันใช้ไม่ได้สักรูปเพราะไม่ถูกใจเรา)
Concept ภาพนี้เป็นภาพที่ใช้ปากกาสีดำทั้งภาพวาดผู้หญิงกับผู้ชายวิ่งตามกันโดยนิ้วก้อยของทั้งคู่ถูกด้ายแดงไว้ซึ่งเราก็เอาเข็มมาเจาะร้อยด้ายเข้าไปในภาพ
ภายนอกขมุกขมัวด้วยควันดำคือความยุ่งเหยิงทั้งภาะสื่อถึงว่าคนเราคบกันแรกๆก็ดีหลังๆมันเริ่มมีความขัดแย้ง เริ่มความเห็นไม่ตรงกัน กลายเป็นความไม่เข้าใจกัน เหมือนลายเส้นขมุกขมัวรอบรูปภาพ ผู้หญิงกับผู้ชายต่างฝ่ายต่างวิ่งแต่วิ่งไปแค่ไหนก็หยุดอยู่ที่เดิมเพราะมันหนีกันไม่พ้นด้ายมันผูกไว้(ด้ายในที่นี้คือความผูกพัน)
จนสุดท้ายความเห็นมันไม่ตรงกันมากๆหลายๆเรื่องควันก็อาจจะยิ่งเพิ่มขึ้นจนสุดท้ายเส้นใยมันอาจพัวพันกันจนเต็มกระดาษ มองไม่เห็นกันและกัน มองไม่เห็นความสำคัญของกันและกันด้วยไม่เห็นว่ามีอีกคนอยู่ตรงนี้ความขุ่นมัวมันปกคลุมจนมองไม่เห็นความรักที่เคยมีและสุดท้ายก็จบด้วยการเลิกรา
เรานำรูปขายแบบประมูลตามเพจต่างๆคนคอมเม้นต์เยอะมากว่าชอบแต่ไม่มีคนซื้อผ่านมาเป็นปีภาพเงียบไปเลยเราเลยตัดสินใจ เอาวะ! ลงตลาดนัด ตั้งภาพขายในราคา 150 บาท
มีนักเรียนคนหนึ่งเดินมามองภาพนี้หลายรอบจนพูดว่า พี่เล่า concept ภาพนี้ให้ผมฟังหน่อยเราก็เริ่มอธิบาย
จากนั้นน้องบอกพี่ผมมี 100 เดียวเราตัดสินใจขายเลยในราคา 100 บาทลดให้ 50 บาทในใจคิดว่าวาดเอามันก็ขายเอามัน ใจใจไปเลย หลังจากนี้ก็ขอให้เจ้าของคนใหม่ดูแลน้องดีดีนะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
