“รู้งี้ เก่งไปนานแล้ว”
นิยายเรื่อง: รู้งี้ เก่งไปนานแล้ว
บทที่ 1: จุดเริ่มต้นแห่งความลังเล
‘กวิน’ เด็กหนุ่มวัย 16 ปี ผู้มักถูกคนรอบข้างมองว่าเป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออก แม้ว่าเขาจะมีไอเดียดีๆ มากมาย แต่ทุกครั้งที่ต้องยกมือนำเสนอ เขาจะเลือกเงียบ ก้มหน้าลงไปมองรองเท้าของตัวเองเสมอ เพราะกลัวจะทำผิดพลาด หรือโดนคนอื่นหัวเราะเยาะ
วันหนึ่ง ขณะนั่งเล่นอยู่ในห้องสมุด โรงเรียนประกาศจัดโครงการแข่งขันไอเดียสร้างสรรค์ เขาอ่านประกาศแล้วถอนหายใจ “ไม่เอาหรอก เดี๋ยวทำพลาดอีก” เขาพูดกับตัวเอง
ภาพประกอบ 1:
ภาพของเด็กหนุ่มผมยุ่ง กวิน นั่งในห้องสมุด มองป้ายประกาศการแข่งขันไอเดียสร้างสรรค์ด้วยแววตาลังเลและกังวล หนังสือวางเกลื่อนบนโต๊ะรอบตัว
บทที่ 2: เสียงจากตัวเองในอนาคต
คืนนั้น ขณะที่กวินกำลังนอนคิดฟุ้งซ่านถึงการแข่งขัน เขาหลับไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ในห้องสีขาวโพลน รอบข้างเต็มไปด้วยกระจกสะท้อนเงาของเขาเอง แต่ที่น่าประหลาดคือ หนึ่งในเงานั้นกลับเป็นเด็กหนุ่มที่ดูมั่นใจและเก่งกาจกว่าเขามาก
“นายคือใคร?” กวินถามด้วยความตกใจ
“ฉันก็คือนายไง แค่เป็นนายในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า” เด็กหนุ่มในกระจกตอบด้วยรอยยิ้มมั่นใจ
“ถ้านายกล้าลงมือทำตั้งแต่ตอนนี้ นายจะรู้ว่า รู้งี้…เก่งไปนานแล้ว” เสียงนั้นพูดก้องในหูเขา
ภาพประกอบ 2:
ภาพกวินยืนอยู่ท่ามกลางกระจกที่สะท้อนเงาของเขาเอง โดยมีเงาหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนที่ดูมั่นใจ ยิ้มอย่างสงบและยื่นมือออกมาให้กำลังใจ
บทที่ 3: ความกล้าที่ถูกจุดประกาย
กวินตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม “ถ้าฉันไม่ลองดูสักครั้ง ฉันคงต้องเสียใจแน่ๆ” เขาพูดเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจสมัครเข้าร่วมแข่งขันไอเดียสร้างสรรค์เป็นครั้งแรกในชีวิต
วันประกวดมาถึง กวินยืนอยู่บนเวที ใจเขาเต้นแรงเหมือนกลองรัว แต่เมื่อเขาเริ่มพูด ไอเดียที่เขาเก็บไว้มานานก็พรั่งพรูออกมา เขาอธิบายอย่างมั่นใจ พร้อมรอยยิ้มที่ไม่เคยปรากฏบนใบหน้าของเขามาก่อน
ภาพประกอบ 3:
ภาพกวินยืนอยู่บนเวที ยิ้มอย่างมั่นใจ ข้างหลังมีจอฉายภาพไอเดียที่เขานำเสนอ ผู้ชมในห้องประชุมมองเขาด้วยความสนใจ
บทที่ 4: ผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด
เมื่อการประกวดจบลง กวินเดินลงจากเวทีพร้อมเสียงปรบมือดังสนั่น แม้ว่าเขาจะไม่ได้รางวัลชนะเลิศ แต่เขากลับรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ความกลัวที่เคยมีพลันหายไป เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่า การพยายามทำสิ่งที่กลัว คือการก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง
“รู้งี้…ฉันกล้าลงมือทำตั้งนานแล้ว” กวินพูดพร้อมหัวเราะให้กับความลังเลในอดีตของตัวเอง
ภาพประกอบ 4:
ภาพกวินยืนอยู่กับเพื่อนๆ ที่มาร่วมยินดี ทุกคนยิ้มกว้างและตบไหล่ให้กำลังใจ กวินเองก็ยิ้มอย่างมีความสุข ท่ามกลางแสงสว่างที่สาดส่องจากเวที
บทที่ 5: เส้นทางใหม่ที่เปิดกว้าง
หลังจากวันนั้น กวินไม่ใช่เด็กหนุ่มคนเดิมอีกต่อไป เขากล้าที่จะยกมือแสดงความคิดเห็นในห้องเรียน กล้าที่จะลองทำสิ่งใหม่ๆ และกล้าที่จะผิดพลาดโดยไม่กลัวการถูกหัวเราะอีกต่อไป เพราะเขารู้แล้วว่า ทุกความผิดพลาดล้วนเป็นก้าวย่างของการเรียนรู้
ภาพประกอบ 5:
ภาพกวินกำลังยืนอยู่กลางสวนสาธารณะ ยิ้มและมองไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ ข้างๆ มีโน้ตบุ๊กและสมุดไอเดียที่เต็มไปด้วยโครงการใหม่ๆ ของเขา
บทส่งท้าย
ชีวิตของกวินเปลี่ยนไปเพราะเขาเลือกที่จะก้าวออกจากความกลัวเล็กๆ ของตัวเอง “รู้งี้…เก่งไปนานแล้ว” กลายเป็นประโยคที่เขาไม่ต้องพูดอีก เพราะจากนี้ไป เขาเลือกที่จะลงมือทำทันที โดยไม่ปล่อยให้คำว่า “รู้งี้” เกิดขึ้นในชีวิตอีก
หวังว่านิยายเรื่องนี้จะสร้างแรงบันดาลใจให้กับใครหลายๆ คนที่กำลังลังเลอยู่ แค่เริ่มก้าว…เราก็เก่งขึ้นได้เสมอ!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
