คำว่า “เพ้อเจ้อ” หมายถึงการพูดหรือแสดงออกในลักษณะที่ไร้สาระ ฟุ้งซ่าน หรือไม่ยึดโยงกับความจริงและเหตุผล
1. พูดโดยไม่อยู่บนพื้นฐานของความจริง
📌 การพูดหรือเล่าเรื่องที่แต่งขึ้นเองจนดูไม่มีเหตุผลหรือไม่สอดคล้องกับความจริง
📌 เช่น “ถ้าฉันเป็นเศรษฐี ฉันจะซื้อดวงจันทร์ให้หมด!”
2. ฟุ้งซ่าน ไม่มีจุดมุ่งหมาย
📌 พูดหรือคิดวกวน ไม่เป็นเรื่องเดียวกัน เปลี่ยนหัวข้อไปมาโดยไม่มีจุดเชื่อมโยง
📌 เช่น เล่าเรื่องที่ฟังแล้วจับใจความไม่ได้ หรือไม่มีสาระสำคัญ
3. จินตนาการเกินจริงโดยไม่เหมาะสม
📌 การแสดงออกถึงความคิดในเชิงเพ้อฝัน จนดูเกินจริงและไม่สามารถเกิดขึ้นได้
📌 เช่น “ฉันว่าฉันน่าจะบินได้ ถ้าฉันพยายามสักหน่อย”
4. พูดในลักษณะไม่สัมพันธ์กับสถานการณ์ปัจจุบัน
📌 เช่น การพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับบทสนทนา หรือไม่สอดคล้องกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
📌 เช่น ในที่ประชุมเรื่องงานสำคัญ แต่มีคนพูดถึงเรื่องการเที่ยวทะเล
5. พูดในลักษณะหลงผิดหรือไร้เหตุผล
📌 การพูดที่เต็มไปด้วยความเข้าใจผิดหรือไม่มีข้อมูลสนับสนุน แต่แสดงออกมาอย่างมั่นใจ
📌 เช่น “ถ้าฉันร้องเพลงเสียงดังพอ ฝนต้องหยุดตกแน่ ๆ”
6. ไม่สนใจข้อเท็จจริง หรือพูดเล่นเกินขอบเขต
📌 การพูดแบบล้อเล่นจนเกินไป หรือพูดโดยไม่คำนึงถึงผลกระทบต่อผู้อื่น
📌 เช่น การแสดงความเห็นที่เกินเลยหรือไม่สมเหตุสมผล
พระพุทธศาสนากับ “เพ้อเจ้อ”
ในพุทธศาสนา การพูดเพ้อเจ้อจัดอยู่ในหมวดของ มุสาวาท (วาจาไม่สุจริต) และตรงข้ามกับ สัมมาวาจา ที่เน้นการพูดที่มีประโยชน์ สร้างสรรค์ และเป็นจริง
พระพุทธองค์ตรัสสอนว่า
“พึงละวจีทุจริต พึงพูดสิ่งที่เป็นจริง ประโยชน์ และเหมาะสมแก่กาล”
@ ดังนั้น หากการพูดเป็นการเพ้อเจ้อจนไม่เกิดประโยชน์ต่อผู้ฟัง หรือทำให้เสียเวลาในชีวิต อาจต้องพิจารณาและปรับปรุงให้คำพูดมีสาระและเชื่อมโยงกับความจริงครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
