เดี๋ยวววว อย่าเพิ่งถามไปไกลว่า ไทยหรือประเทศไหนจะทำได้หรือไม่ได้ อยากชวนให้มองที่ Agenda ของประกาศนี้ก่อนค่ะ
จะให้เห็นภาพชัด ขออุปมาแบบนี้ค่ะ
ประเทศๆหนึ่งคือห้องเรียนขนาดใหญ่ เหล่าบรรดานร.คือประชาชนทั่วไป ภาคธุรกิจเอกชน ผู้ประกอบการ ฯลฯ แล้วก็มีอีมิจฯปะปนอยู่ด้วย ในคราบของอะไรก็สุดแท้แต่จะครีเอทกันมา แฝงตัวมา และจ้องเขมือบพวกเรา
ไม่ว่าที่ไหนๆจะอยู่ร่วมกันได้ก็ต้องมีกฎ มีคนออกกฎ มีคนคุมกฎ ในห้องเรียนก็คือครู ในระดับประเทศคือรัฐบาลและหน่วยงานรัฐ
ประกาศของสิงคโปร์นี้ เปรียบเหมือนคุณครูถือไม้เรียว ยืนเท้าสะเอวขู่นร.กลุ่มหนึ่ง (ที่เป็นผู้ประกอบการ ซึ่งในที่นี้หมายถึงธนาคารและบ.โทรคมนาคม) ว่า "ถ้าเธอทั้งสองปล่อยให้เพื่อนโดนอีมิจฯรังแก เธอทั้งสองก็ต้องร่วมรับผิดชอบ"
Agenda อย่างเป็นทางการของประกาศนี้คือ "กรอบความรับผิดชอบร่วมกัน" หรือ Shared Responsibility Framework (SRF) ซึ่งรัฐบาลให้เวลา 6 เดือน ให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องหาข้อสรุปร่วมกันว่า จะร่วมรับผิดชอบอย่างไรต่อความเสียหายที่เกิด
สิ่งที่คาดหวังจริงๆไม่ใช่จะเอาเม็ดเงินของธนาคารหรือบ.โทรคมนาคม มาชดใช้ผู้เสียหายค่ะ (และมันก็เป็นไปไม่ได้ด้วย) แต่เป็นการบีบให้ธนาคารและบ.โทรฯร่วมมือกันอย่างจริงจัง ในเชิงป้องกัน
เพราะในทางเทคนิคมันไม่ยากเลย
- เบอร์ไหนมีการใช้งาน โทรออกรัวๆอย่างผิดปกติ แค่ซอฟต์แวร์โง่ๆก็ตรวจจับได้แล้ว แต่บ.โทรฯก็เฉ๊ย มินำพา ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
- ซอฟต์แวร์ของธนาคารสามารถตรวจจับพฤติกรรมน่าสงสัย เช่น เพิ่มวงเงิน ปรับเปลี่ยนข้อมูลส่วนบุคคล ล็อคอินในอุปกรณ์ใหม่ ฯลฯ หรือบัญชีไหนมีเงินโอนเข้าปุ๊บ-ออกปั๊บ ก็หน่วงเวลาของ Transaction หรือกด Pause ในทางเทคนิคไม่ใช่เรื่องยากเลยถ้าจะทำ
ที่ผ่านมา ทั้งธนาคารและบ.โทรฯมัวแต่อ้างว่ากฎระเบียบ "ทำไม่ได้กับไม่ยอมทำ" มันต่างกันค่ะ ก็เลยต้องเจอไม้เรียวคุณครูนี่แหละ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
