คุณเคยเดินทางไกลคนเดียว แล้วรู้สึกเหมือนเวลาละลายหายไปกับทิวทัศน์ข้างทางไหม?
หลังเช็คเอาท์จากโรงแรม Udomsak ในสตูล ฉันออกเดินเลาะถนน หาของกินยามเช้าเหมือนเดิม ถนนเส้นเล็กเงียบสงบ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากร้านข้าวแกงและอาหารพื้นถิ่น ทั้งไก่ทอดกรอบ ปาท่องโก๋ร้อนๆ หอมกาแฟโชยมาแต่ไกล — ฉันเลือกแวะร้านข้าวแกง อาหารใต้แสนคุ้นเคย พระโล้ปลาอินทรีทอดขมิ้น น้ำพริกกะปิ น้ำพริกตะไคร้ กับกาแฟจากโรงแรมที่ยังอุ่นในมือ
พอเสร็จมื้อเช้า ฉันเดินไปซื้อ ขนมผูกรัก ของฝากแสนโปรด ก่อนกลับมาสะพายกระเป๋า ออกเดินทางสู่วันทำงานในสตูล ท้องถนนสายเล็กๆ ที่รายล้อมด้วยทิวต้นยางพารา (เหมือนในภาพแรกที่ต้นไม้เรียงรายเป็นทางยาว) ทำให้หัวใจฉันสงบลงอย่างประหลาด — เหมือนธรรมชาติรู้วิธีปลอบโยนความเหนื่อยล้าโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยอะไรสักคำ
บ่ายสามโมง ฉันออกจากสตูล มุ่งหน้าไปยังจังหวัดตรัง รถแล่นผ่านภูเขาหินลูกโต... ฉันเห็นแสงแดดทาบทับผิวหิน จนเกิดเป็นเงาตัดขอบสวยงาม ภูเขาเงียบสงบ แต่ก็เหมือนซ่อนความลับบางอย่างไว้ในรอยเส้นแยกของหินนั่น...ระหว่างการเดินทาง ฉันนั่งเงียบ สูดลมหายใจลึกเข้าไปให้กลิ่นอายธรรมชาติเข้ามาอยู่กับฉันนานๆ
คืนนี้ ฉันมาถึงตรัง เข้าพักที่โรงแรมเดิมห้องเดิมของปีก่อน — บังเอิญ หรืออะไรบางอย่างกำหนดไว้? พักหายใจหอบเหนื่อยจากการเดินทาง แล้วเปลี่ยนชุดออกไปทานข้าวต้มที่ ร้านข้าวต้มปริญญา (ภาพร้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายคลาสสิกนั้นยืนยันได้ดี) มื้อนี้มีทั้งยำกุนเชียง ผัดผักบุ้งไฟแดง ปลาลูกเบร่ทอดกรอบ กับจับฉ่ายแห้ง — อาหารที่ไม่ได้เพียงอิ่มท้อง แต่ยังปลอบประโลมหัวใจได้ในวันหนักๆ
สิ่งที่ต่างจากปีก่อน คือปีนี้ฉันได้พักตรังสองคืนเต็ม ช่วงเย็นฉันนั่งตรวจปั่นเอกสาร วางแผนงานสำหรับพรุ่งนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เหมือนหัวใจล่องลอยกลับไปหาภาพทิวต้นยางและภูเขาหินที่ผ่านมาวันนี้…
คุณล่ะ? เคยรู้สึกผูกพันกับสถานที่ที่ผ่านไปแค่ชั่วครู่ไหม...จนอดคิดถึงไม่ได้?
...ปลายดาวอินฟินิตี้--
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
