19 ธ.ค. เวลา 22:30 • นิยาย เรื่องสั้น
BangkokThailand

A Fiction based on a true story

กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กผู้หญิงชื่อพิม เธอเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง มีพ่อ แม่ พี่ชายอีก 2 คน เธอเป็นคนมองโลกสดใส จิตใจดี ไม่คิดร้ายต่อใคร แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีนิสัยเสียอยู่บ้าง เธอชอบแสดงอารมณ์หงุดหงิดใส่พ่อแม่เวลาไม่ได้ดั่งใจ บางทีก็ไปลงกับคนรับใช้ ส่วนพี่ชายก็มีปากเสียงกันบ้างด้วยเรื่องๆน้อยๆ พี่ชายชอบแกล้งแหย่เธอด้วยความเอ็นดู ใช่แล้ว เธอเป็นลูกคนเล็ก ซึ่งตามปกติแล้วใครๆก็เอาอกเอาใจเธอ
พิมเป็นเด็กช่างสงสัย เมื่ออายุประมาณได้ 3 ขวบ เด็กช่างซักช่างเจรจาก็ถามพ่อกับแม่ว่า
“พ่อคะ แม่คะ หนูเกิดมาได้ยังไงเหรอ” พิมถามด้วยความอยากรู้
“เด็กน้อย เดี๋ยวโตขึ้นหนูก็จะรู้เอง” แม่ตอบ
ครอบครัวที่เหมือนจะอบอุ่นนั้น ลึกๆ แล้วพิมกลับรู้สึกว่าแม่ไม่ได้รักเธออย่างที่แสดงออก เพราะแม่ชอบว่าเธอเจ็บๆ ส่วนพ่อนั้นพิมก็รู้สึกว่าไม่ได้ชอบเธอสักเท่าไหร่ พิมสนิทกับแม่มากกว่าพ่อ เนื่องจากพ่อไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไรนักในตอนเด็ก อย่างไรก็ตาม พิมรัก พ่อ แม่ พี่ชาย รักครอบครัวของเธอเป็นอย่างมาก
เมื่ออายุได้ประมาณ 5 ขวบ พิมเคยหนีออกจากบ้าน เพราะแม่ต่อว่าเธออย่างรุนแรง พิมรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก ด้วยความที่เป็นเด็กใจกล้า จึงจัดเสื้อผ้าใส่เป้ออกจากบ้านไป แต่พิมไม่ได้ไปไหนไกล ด้วยยังเล็กมาก ณ ตอนนั้น จึงเดินไปนั่งอยู่ที่ร้านค้าในหมู่บ้าน เจ้าของร้านเห็นเลยเข้ามาถาม ”
“มาทำอะไรคนเดียวหรือหนู ทำไมหอบกระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย”
พิมจึงตอบกลับไปว่า “หนูไม่อยากอยู่บ้านค่ะ อยากจะหนีไปจากที่นี่”
“นั่งรออยู่นี่นะ เดี่ยวแม่มารับ” เจ้าของร้านบอก
สักพัก แม่ของพิมก็ขับรถมาจอด ลงจากรถมาหาพิมด้วยความตกใจ
“แม่! มาได้ไงอะ รู้ได้ไงว่าพิมอยู่นี่” พิมถามด้วยความสงสัย
“พิมน่ะแหละ ออกมาไม่บอกไม่กล่าว ไม่ต้องพูดอะไรและ กลับบ้าน”
พิมหายโกรธแม่เป็นปลิดทิ้ง จากนั้นก็นั่งรถกลับบ้านไปกับแม่ พิมรู้สึกโล่งใจ ดีใจที่แม่มารับ ไม่อย่างนั้นแล้ว ถ้าออกจากหมู่บ้านไปคนเดียว ชีวิตจะเป็นยังไงไม่รู้เลย
เมื่อเริ่มเข้าโรงเรียนชั้นประถม แม่เล่าให้ฟังว่าพิมเป็นเด็กก๋ากั่น เข้าห้องนู้น ออกห้องนี้ รู้จักคนไปทั่ว พิมเป็นคนชอบคนง่าย มีความรักให้กับเพื่อนมนุษย์ทุกคน เมื่อขึ้นป.5 แม่ส่งพิมไปเข้าค่ายธรรมชาติบำบัด ที่นั่น พิมได้เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อตี้ เค้าเป็นคนน่ารักมาก ดูใสๆ พูดเพราะ พิมมองตี้อย่างไม่วางตาเวลาทำกิจกรรมด้วยกัน อย่างไรก็ตาม พิมไม่กล้าแสดงออกอะไรมากนัก ด้วยยังเด็กอยู่ เราไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากนัก แต่พิมได้พับกระดาษรูปหัวใจที่ทางค่ายนำมาให้ทำก่อนเลิกกิจกรรม
พิมตั้งใจพับมากและมอบมันให้กับตี้
“เราให้ตี้นะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก” พิมกล่าวและถือโอกาสบอกลา
“ขอบคุณนะครับ ขอให้โชคดี” ตี้พูดอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้มที่สดใส
หลังจากจบค่าย เราก็แยกย้ายและไม่ได้เจอกันอีก นี่ถือเป็นรักครั้งแรกของพิมก็ว่าได้
To be continued
โฆษณา