My love (ต่อ)
หลังจากจบป.6 แม่พาพิมไปสอบเข้าม.1 ที่โรงเรียนมัธยมใกล้บ้าน แต่พิมสอบไม่ติด เธอเสียใจเป็นอย่างมาก ร้องไห้ตีโพยตีพาย พ่อแม่จะเข้ามาปลอบใจแต่พิมกลับขออยู่คนเดียว พวกเขาทุกข์ใจไม่รู้จะให้พิมไปเรียนต่อที่ไหนดี
“พิม ไม่เป็นไรนะลูก เข้าที่นี่ไม่ได้ เรียนที่อื่นก็ได้”แม่พูด
“ไม่รู้แหละ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ” พิมบอกด้วยความหัวเสีย
“ลองพาพิมไปเข้าเรียนที่นี่ดีไหมแม่ ไม่ไกลบ้านนัก” พ่อถามแม่
“ก็ดีนะพ่อ” แม่ตอบอย่างมีความหวัง
วันรุ่งขึ้น หลังจากพิมทำใจได้ พวกเขาพาพิมไปสมัครเข้าโรงเรียนใหม่ พิมรู้สึกชอบที่นี่เป็นอย่างมาก
ที่โรงเรียนใหม่ มีเพื่อนเยอะแยะมากมาย พิมได้อยู่ ม.1 ห้อง 1
เพื่อนคนนึงเข้ามาทัก
“เธอๆ ชื่ออะไรน่ะ เราชื่อ นกนะ”
“เราชื่อพิม ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” พิมตอบสั้นๆ
“เรามาเป็นเพื่อนกันนะ ที่นี่เราใหญ่ไม่ต้องกลัว ถ้าใครมาแกล้ง เดี๋ยวเราช่วยเธอเอง” นกกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ขอบคุณมาก” พิมซึ้งใจ
และที่นี่ ในห้องเรียนนี้เอง พิมได้เจอกับเพื่อนผู้ชายคนนึง ชื่อ เหม พิมรู้สึกถูกชะตากับเด็กผู้ชายคนนี้ เหมเองชอบมองพิมแล้วยิ้มๆ อยู่มาวันนึง เหมทักพิมว่า
“สวัสดีพิม วันนี้ทำการบ้านมาส่งอาจารย์หรือเปล่า”
“ตายล่ะ ลืมสนิทเลย โดนครูตีก้นแน่ ทำไงดีล่ะ” พิมรู้สึกกังวลใจ
“ไม่เป็นไร เรามีกางเกงขาสั้นมาเผื่อ ใส่ไว้ ครูตีจะได้ไม่เจ็บ” เหมตอบพร้อมยื่นกางเกงให้
“ขอบคุณนะ” พิมกล่าวพร้อมกับรู้สึกประทับใจในตัวเหม
อยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้กับเพื่อนห้องนี้ พิมค่อนข้างเป็นตัวเด่นของห้อง สอบได้ที่ 1 เกือบทุกครั้ง พิมชอบวิชาภาษาอังกฤษเป็นพิเศษ เพราะเป็นวิชาที่ถนัด
พอขึ้นม.3 พิมเล่นมากขึ้น สนใจการเรียนน้อยลง ผลการเรียนตกไปนิดแต่เกรดก็ยังพอใช้ได้อยู่
ในวันสอบวันสุดท้ายก่อนปิดภาคการศึกษา พิมขอให้เพื่อนๆเขียนสมุด friendship
เนื่องจากว่าอีกหน่อยจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว พิมชอบสมุด friendship มากเพราะเมื่อมีเวลาอยู่ว่างๆก็จะเอามานั่งอ่าน คิดถึงเพื่อนๆทุกคน
วันนั้น เหมเอาสมุด friendship มาให้พิมเซ็น พิมก็เซ็นให้ด้วยความดีใจ
“แลก friendship กันนะ” พิมบอก
“ขอบคุณนะพิม” เหมยิ้ม
หลังปิดเทอม ขณะที่พิมกำลังนั่งเล่นอยู่ที่บ้าน ก็มีโทรศัพท์เข้ามา
“สวัสดีค่ะ ต้องการพูดกับใครคะ”แม่เป็นคนรับ
“ขอสายพิมครับ” ปลายสายตอบ
“พิมๆ รับโทรศัพท์หน่อย มีเพื่อนโทรมาหา” แม่พูดจากชั้นล่าง
“ค่ะแม่” พิมตะโกนตอบจากข้างบน และรับโทรศัพท์ที่ข้างบน
“ฮาโหล ใครเหรอ”
เหม: “เราเอง เหม จำได้มั้ย
พิม: “อ๋อ เหมน่ะเอง จำได้ซี”
เหม: “จำได้จริงอะ ไม่เชื่อ”
พิม: “อ้าว ใช่เหมที่อยู่ห้องเดียวกับเรา ม.3 ห้อง 1 หรือเปล่า
เหม: ใช่ๆ ดีใจ พิมจำได้
พิม: “ว่าแต่ โทรมามีอะไรเหรอ”
“เราจบม.3 กันแล้วนะ เดี๋ยวก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว เราชอบพิมนะ เรามาคบเป็นแฟนกันไหม” เหมถามอย่างมีความเป็นผู้ใหญ่
“ได้ซี เราก็ชอบเหมเหมือนกัน เรามาคบกันนะ” พิมตอบอย่างมั่นใจ
“Ok เลย” เหมตอบรับคำ
1 เดือน ผ่านไป
“นี่เราก็คบกันมาเดือนนึงแล้วนะ เราสบายใจที่ได้คบกับเหมและมีความสุขที่สุดเลย” พิมพูดกับเหมตอนไปนั่งเล่นกันที่สวนแห่งหนึ่ง
“พิมรู้อะไรมั้ย เรามีความลับบางอย่างอยากบอกพิม” เหมบอกด้วยท่าทางซีเรียส
“พิมไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่นะ และพิมมีฝาแฝดอีกคน แต่เสียไปแล้วตั้งแต่เกิด”
“จริงเหรอเหม เป็นไปได้ยังไง” พิมเอามือทาบอก
“ไม่ต้องตกใจและเสียใจไปนะ เราจะอยู่ข้างๆพิม ถึงพ่อแม่เค้าจะไม่ใช่พ่อแม่ที่
แท้จริงของพิม แต่เค้าก็รักพิมนะ เค้าไม่บอกเรื่องฝาแฝดเพราะกลัวพิมเสียใจ”
“อื้อ เราเข้าใจ ขอบคุณเหมที่บอกเราเรื่องนี้นะ เราดีใจที่ได้คบเหม เรารักเหมนะ” พิมบอกเหมด้วยความรัก
“เราก็รักพิม” เหมตอบและหอมแก้มพิมเบาๆ
แล้วทั้งคู่ก็คบกันมาเรื่อยๆจนแต่งงาน มีลูก อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์
By Msquare
20 ธ.ค. 67
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
