เวลาที่เราเจอกับเหตุการณ์ที่สร้างความทุกข์ใจให้กับชีวิต
(เช่น โดนแฟนงอนไม่คุยด้วย เจอลูกค้ามนุษย์ลุงมนุษย์ป้า
สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้คะแนนต่ำกว่าที่คาดหวัง)
หลายคนจะพยายามบอกกับตัวเองว่า
“ฉันไม่ควรต้องมาทุกข์ใจกับเรื่องขี้ปะติ๋วแบบนี้เลย
ฉันควรจะต้องพอได้แล้ว โลกใบนี้เต็มไปด้วย
คนที่ลำบากกว่าฉันเป็นร้อยๆเท่าเลยนะ”
ซึ่งถ้าจะถามว่าคำพูดในข้างต้น
มันเป็นความจริงหรือไม่
…ในแง่หนึ่ง มันก็อาจจะจริงนะครับ
แต่ถ้าถามว่าการเปรียบเทียบความทุกข์ของเรา
กับความทุกข์ของคนอื่นในลักษณะที่ “ดูเบา”
ความทุกข์ของตัวเองแบบข้างต้น
มันช่วยให้ความทุกข์ของเราเบาลงหรือไม่
…หลายคนพบว่ามันไม่ช่วย
ยิ่งไปกว่านั้น การ “ดูเบา” แบบนี้
กลับทำให้หลายคนยิ่งทุกข์ใจกว่าเดิมเข้าไปอีก
เพราะนอกจากพวกเขาจะต้องมานั่งทุกข์ใจ
กับเหตุการณ์แย่ๆในชีวิตแล้ว พวกเขายังต้องมา
นั่งทุกข์ใจกับความผิดหวังที่ตัวเองทุกข์ใจ
กับ “ความทุกข์ขี้ปะติ๋ว” ดังกล่าวอีกด้วย
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงอยากจะนำเสนอว่า
แทนที่เราจะพูดในเชิงต่อว่าตัวเอง
ที่มี “ความทุกข์ขี้ปะติ๋ว”
ทางเลือกที่ดีกว่าคือการพูดกับตัวเองว่า
“เรื่องที่ฉันทุกข์ใจมันอาจจะดูเล็กน้อย
เมื่อเทียบกับหลายๆกรณีในโลกใบนี้
แต่ความทุกข์ใจมันก็คือความทุกข์ใจ
ฉันจะไม่กล่าวโทษตัวเองที่มีความทุกข์ใจอีกแล้ว
แต่ฉันจะให้พื้นที่กับความทุกข์ใจของฉัน
ฉันจะมองความทุกข์ใจของฉันทั้งหมด
ด้วยสายตาที่เข้าใจและยอมรับ
ไม่ว่าจะเป็นความกังวลใจของฉันเวลาที่แฟนไม่คุยด้วย
หรือความหงุดหงิดรำคาญใจของฉันที่มีให้กับ
มนุษย์ลุงมนุษย์ป้าที่เจอในวันนี้ หรือความผิดหวังของฉัน
ในเรื่องคะแนนสอบที่ต่ำกว่าที่คาดไว้”
ผมมองว่า…
ท่าทีที่เรามีต่อความทุกข์ใจของตัวเองในลักษณะนี้
มันเป็นประโยชน์กับเรามากกว่าเยอะเลยครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
