"เอ..ถ้าพี่เขาไม่กลับมารับแล้วเราจะทำยังงัยกันหว่า" เราสองคนมองตากัน พร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอ..
2525-2567/1982-2024
🎉4️⃣2️⃣ปีเส้นทางช่างศิลป์
การมาเยือน จ.กระบี่ ครั้งแรก
"ถิ่นหอยเก่า เขาตระหง่าน
ธารสวย รวยเกาะ
เพาะปลูกปาล์ม งามหาดทราย
ใต้ทะเลสวยสด มรกตอันดามัน
สวรรค์เกาะพีพี"
คำขวัญประจำจังหวัดกระบี่
จ.กระบี่ มีชื่อเรียกในภาษาแต้จิ๋ว/จีนกลาง ว่า กะบี่/เจี๋ย หมี่ 甲米 Jiǎ mǐ
ระหว่างปี 2527-2529 คือช่วงเวลาที่ผู้เขียนทำงานอยู่ที่แผนกศิลป์โฆษณา ธุรกิจ 3 บริษัท อินเตอร์เนชั่นแนลคอสเมติกส์ จำกัด(icc) วันหนึ่งได้รับมอบหมายให้เดินทางไปลงเคาน์เตอร์ขายของแอร์โร่ว์ ณ *ห้างศรีนคร จ.กระบี่
ห้างศรีนคร กระบี่ ปัจจุบันปิดกิจการ ที่มาภาพ Google Map
ในห้วงช่วงนั้น จ.กระบี่ ยังไม่ได้เป็นจังหวัดที่เปิดหรือเป็นแหล่งท่องเที่ยวอย่างในสมัยนี้ จึงไม่ค่อยมีคนต่างถิ่นหรือนักท่องเที่ยวจากจังหวัดอื่น มีเพียงฝรั่งผมทองประปราย
ผู้เขียนเดินทางไปกับเพื่อนในแผนก คือ ชาติชาย เด็กโคราช นั่งรถทัวร์ที่สายใต้ดั้งเดิม แยกไฟฉาย พรานนก ด้วยรถทัวร์ของลิกไนท์ทัวร์
ขอบคุณภาพประกอบจาก gogo.town หมายเหตุ : ยุคนั้นรถทัวร์ยังไม่มี Vip หรือรถนอนพิเศษใดๆมีแบ่งประเภทแค่รถทัวร์ ป.1 มีห้องน้ำ และ ป.2 ไม่มีห้องน้ำบนรถ ที่นั่งก็ปรับเอนได้ไม่มากนัก ถ้านั่งสายยาวๆกว่าจะถึงที่หมายปวดหลังไปตามๆกัน
ยุคนั้น จ.กระบี่ และอีกหลายจังหวัดในภาคใต้ จะมี บ.ทัวร์แค่ 2 บริษัท วิ่งสลับวันกันคือ บ.ลิกไนท์ทัวร์ (หรือชื่ออื่นๆตาม จ.นั้นๆ)และ บ.ไทยเดินรถ ซึ่งนักเดินทางขาประจำจะทราบดีและพยายามเลี่ยงวันที่เป็นคิวของ บ.ไทยเดินรถ ด้วยเหตุผลเรื่องสภาพและความปลอดภัยของรถ ยกเว้นไม่มีทางเลือกด้วยเงื่อนไขของเวลา
เราถึงกระบี่รุ่งเช้าของอีกวัน เข้าที่พักเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย จำไม่ได้ว่าพักโรงแรมอะไร แต่คงไม่พ้นโรงแรมเซลล์ เพราะด้วยในขณะนั้น ได้ค่าเบี้ยเลี้ยงในการเดินทางมาทำงานต่างจังหวัด เฉพาะภาคใต้ แยกเป็น ค่าอาหารและเครื่องดื่ม 100 ค่าที่พัก 130 (ภาคอื่น 100) แน่นนอนค่าที่พัก 130 ย่อมพักได้เพียงโรงแรมในระดับราคานั้น
ผู้เขียนซึ่งผิวขาวเนื่องจากเป็นลูกจีนที่เกิดในไทย แต่งตัวเซอร์ๆใส่ตุ้มหูข้างเดียวแต่สวมกำไลทั้งสองแขน และไว้ผมยาวถึงกลางหลัง(ดังภาพประกอบแต่คนละทริป) เดินออกไปหาของกินที่ตลาด ปรากฏว่าคนทั้งตลาดที่กำลังจ้อกแจ้กจอแจ พากันหยุดแล้วหันมามองผู้เขียนเป็นตาเดียวกัน เพื่อนที่มาด้วยก็ผมสั้นปกติและผิวคล้ำทำให้แลไม่แตกต่างจากคนท้องถิ่น ผู้เขียนเลยซื้อกลับมากินที่ที่พักดีกว่า ตอนนั้นเวลาเดินไปในตัวเมือง หาคนพูดภาษากลางไม่ได้เลยมีแต่คนแหลงใต้
กินข้าวมื้อแรกก็อยากลองอาหารถิ่น เจอขนมจีนปักษ์ใต้เผ็ดไฟแทบแล่บออกจากปาก เลยต้องงัดเมนูสำหรับเอาตัวรอดออกมาใช้ในยามเดินทางคือ ข้าวผัด ยุคนั้นลูกพี่ที่ทำงานจะเป็นห่วงและคอยสอนเราจากประสบการณ์ของพี่ๆคือ เวลาหิวน้ำให้สั่งน้ำอัดลม เพราะเมื่อก่อนยังไม่มีน้ำดื่มใส่ขวดแพร่หลายแบบในสมัยนี้ ส่วนใหญ่เป็นน้ำดื่มที่ผลิตในท้องถิ่น ซึ่งยังไม่มีมาตรฐาน ถ้าน้ำอัดลมจะผลิตจากโรงงานเชื่อถือได้
ทริปนี้พอมีเวลาเหลือ ทำให้เราสองคนตัดสินใจเหมารถจักรยานยนต์รับจ้าง ของพี่หนวดหน้าดุ ที่ตั้งวินอยู่ใกล้ๆที่พัก ให้เป็นไกด์พาเที่ยวแบบวันเดย์ทริป เหมาไปกลับ 150 บาท พาเที่ยว 2 สถานที่ที่เหมาะสมกับเวลาและเป็นแลนด์มาร์คหรือสัญญลักษณ์ของจังหวัดคือ สุสานหอย 75 ล้านปี
"สุสานหอย 75 ล้านปี" ตั้งอยู่ในเขต อุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์ธารา-หมู่เกาะพีพี บริเวณชายทะเลบ้านแหลมโพธิ์ทางด้านทิศตะวันออกเฉียงเหนือของพื้นที่อุทยานแห่งชาติ ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
ซึ่งสร้างความตื่นตาตื่นใจให้พวกเราอย่างมาก ได้เวลาพอสมควรพี่เขาจึงพามาต่อที่หาดนพรัตน์ธารา
หาดนพรัตน์ธารา ตั้งอยู่ในเขต อุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์ธารา-หมู่เกาะพีพี เป็นท่าเรือศูนย์กลางไปเที่ยวตามเกาะ ต่างๆของ กระบี่ ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
ตอนนั้นจะเป็นเวลาบ่ายต้นๆ โดยที่พี่หนวดหน้าดุ ได้บอกว่า จะกลับมารับพวกเราที่หาดนพรัตน์ธารา ในเวลาห้าโมงเย็น
เราจึงได้นั่งหาอะไรทานที่ร้านริมหาด ชื่นชมความงามของทะเลกระบี่ที่สมคำร่ำลือ รับลมทะเลอย่างมีความสุข แต่สักพักใจนึงก็แว่บคิดขึ้นมา "เอ..ถ้าพี่เขาไม่กลับมารับแล้วเราจะทำยังงัยกันหว่า" เราสองคนมองตากัน พร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอ หึๆๆผู้เขียนสะบัดความคิดนั้นออกจากภวังค์ แล้วออกไปเดินเล่นริมหาด เสพธรรมชาติที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องในห้วงเวลานั้น นี่ถ้าเปลี่ยนเพื่อนร่วมทริปเป็นสาวน้อยสวมทูพีซมาเดินกินลมชมวิวทะเลด้วยกันคงดีสินะ ตื่นๆ ฮ่าๆ😊
เข็มนาฬิกาในร้านค้าบอกเวลา 17.00 น.🕔 บรึน..บรึน..บรึน..เสียงรถเครื่องดังมาแต่ไกล มอ'ไซกับพี่หนวดหน้าดุของเรา ค่อยๆขี่เข้ามาจากปากทาง ตรงต่อเวลาเป๊ะ!! เราสองคนมองตากันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือรอยยิ้ม เย้!!พวกเราคิดมากกันไปเอง
เราเข้าจัดการตกแต่งเปิดเคาน์เตอร์ที่ห้างศรีนครจนแล้วเสร็จ สวยงามเป็นที่พึงพอใจของทุกฝ่าย ก่อนเดินทางกลับทางห้างศรีนคร โดยเจ๊(ขออภัยที่จำชื่อไม่ได้)เจ้าของห้างฯที่ใจดีและเป็นกันเอง ให้ความกรุณาพาไปเลี้ยงอาหารประจำถิ่น ซึ่งมีเฉพาะที่กระบี่เท่านั้น นั่นคือ หอยชักตีน
หน้าตาของหอยชักตีน อาหารขึ้นชื่อของกระบี่ ที่ทำให้ลืมรสชาติของทุกหอยที่เคยลิ้มลอง เครดิตภาพ : wordpress.com
สดๆเนื้อเด้งๆหอมหวานอร่อย ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ลิ้มลอง
นับเป็นลาภปากอย่างยิ่งสำหรับหนุ่มกรุงอย่างผู้เขียน ยังความประทับใจไม่รู้ลืม แม้เหตุการณ์จะผ่านวันเวลามากว่า 40 ปี แต่ยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำเสมอ จึงร้อยเรียงเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟัง ขอขอบคุณทุกๆท่านกับอดีตดีๆที่มีร่วมกัน
*ปัจจุบันปิดกิจการ
หมายเหตุ : เรื่องราวต่างๆมาจากชีวิตจริง หากพาดพิงถึงใครหรือข้อมูลใดผิดพลาดคลาดเคลื่อน ขออภัย🙏ไว้ ณ ที่นี้ ผู้เขียนมิได้มีเจตนาอื่นใด นอกจากเล่าย้อนอดีตความทรงจำที่เคยตระเวณทำงานไปทั่วทุกสารทิศ
เส้นทางช่างศิลป์
"บนหนทางอันยาวไกล นับพันนับหมื่นกิโล
ผ่านรอยต่อแห่งกาลเวลา และยุคสมัยที่แปรเปลี่ยน" linxikun
ช่างศิลป์แอร์โรว์/ช่างศิลป์ยุคทำมือ/ช่างศิลป์ในตำนาน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
