ในภาษาไทย มีหลายคำเลยนะที่ใช้แทนคำว่าตาย แบบบ้านๆก็เช่น เสีย จากไป หมดกรรม สิ้นบุญ พ้นทุกข์ ฯลฯ ยังมีอีกหลายคำสำหรับบุคคลที่มีสถานะพิเศษ เช่น ละสังขาร อนิจกรรม ดับขันธ์ สวรรคต
ในภาษาอื่นๆเช่น Eng ใช้คำว่า pass away / gone / rest in peace / decease หรือในภ.ละติน ภ.บาลี ภ.จีน พอแปลเป็นไทยล้วนมีความหมายคล้ายๆกันคือ เสีย เสื่อมสภาพ
เพราะภาษาคือสิ่งหนึ่งที่สะท้อนวิธีคิด ชนชาติไหนคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องอะไรสักอย่าง เราสามารถทำความเข้าใจวิธีคิด โดยดูจากภาษาที่ชนชาตินั้นใช้กัน ทั้งคำที่เป็นทางการและคำทั่วๆไปที่ใช้ในชีวิตประจำวัน
คำไทยๆคำหนึ่งที่เราคิดว่า สะท้อนความลึกซึ้งของคนไทยว่ามองความตายอย่างไร คือคำว่า "ถึงแก่กรรม" ตามความหมายคือเป็นวาระอย่างหนึ่งของชีวิต
อารัมภบทซะยืดยาว เอาล่ะเข้าเรื่องซะที!! สำหรับเรา ได้ใกล้ชิดความตายที่สุดตอนที่ดูแลคุณพ่อในช่วงท้ายๆของชีวิตค่ะ
คำกล่าวที่ว่า "วาสนาอย่างหนึ่งของมนุษย์เราคือ การได้ดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า จวบจนวาระสุดท้าย" เพิ่งเข้าใจความหมายก็ตอนนั้นนั่นแล
เห็นความเจ็บป่วย ความเสื่อมในสังขาร เห็นทุกขเวทนา จนได้เห็นท่านค่อยๆสามารถปล่อยจากการยึด เหล่านี้เหมือนคุณพ่อใช้สังขารของท่าน แสดงธรรมะบทสุดท้ายให้ลูกๆเห็น เห็นแล้วเอาไปคิดต่อ หรือเห็นแต่ไม่เก็ท อันนี้ก็เป็นวาสนาของใครของมันแล้วแหละ
ถ้าอุปมาความตายเหมือนการสอบไล่ ยังไง๊ยังไงทุกคนก็ต้องโดนไล่อยู่แล้วนะคะ แต่อีตอนก่อนเข้าห้องสอบเนี่ยสิ จะเดินสับๆเข้าไปแบบสวยๆหรือทุลักทุเล ก็อยู่ที่การหมั่นเจริญมรณานุสติ
จะจบแบบ สิ้นบุญ หรือหมดกรรม หรือพ้นทุกข์ ล้วนกำหนดได้ด้วยตัวเราค่ะ
ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดที่ได้รับจาก "ธรรมะบทสุดท้าย" ของคุณพ่อ รวบตึงอยู่ในกลอนบทนี้ค่ะ ขออนุญาตแปะ
ละแล้วซึ่งกายหยาบ
ไม่รับรู้ ไม่ร้อนหนาว
ชีวิตเป็นสิ่งชั่วคราว
ไม่ยืนยาวอยู่นิรันดร์
วางแล้วทุกๆสิ่ง
สละทิ้งแล้วทุกอย่าง
ขอพระธรรมนำสู่ทาง
สุขสงบในภพภูมิฯ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
