ปล่อยวางให้ได้มากที่สุด
สงบให้ได้มากที่สุด
ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดในโลก
เพื่อมีชีวิตใกล้ความตายได้อย่างไม่ทรมาน
ไม่หดหู่ ไม่เศร้า
แต่ถึงแม้พอถึงเวลาอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ตามที
ก็ช่าง เป็นไปตามนั้น จิตเราในเวลานั้น
เกิด แก่ เจ็บ ตาย
บ้านหลังสุดท้าย
ควบคู่ไปกับทำอะไรซักอย่าง ส่วนตัวผสานส่วนรวม
นึกถึงการให้ นึกถึงศิลปะ นึกถึงการบันทึกช่วงเวลา
และยังนึกถึงเรี่ยวแรงที่อ่อนแอ อ่อนแรงลงไป
ความเจ็บป่วยของร่างกาย ของจิตใจ
นึกถึงเงินที่ต้องใช้ในยามนั้น
นึกถึงคนรอบข้างเรามีใครบ้าง ที่ยังอยู่
และที่จากไป