Ep : ๗ ความคิดตกผลึก
เกษียณอายุราชการมาได้เกือบๆ ๑๐ ปี ยิ่งจำนวนปีมีมากเท่าใด ความสุขสงบ ความมีอิสระมีมากขึ้นๆ ยืนยันคำเดิมทุกปีว่า "เกษียณฯแสนสำราญจริง"
เกษียณฯ ปีแรก ขลุกอยู่แต่ในบ้านไม่ค่อยออกไปไหน เว้นที่จำเป็นและงานขาวดำ กินข้าวนอกบ้าน กินกาแฟดื่มด่ำกับบรรยากาศหรือการไปท่องเที่ยวก็ไม่ไปนะ แม้แต่กิจกรรมการนวด การดูแลร่างกายต่างๆก็ไม่ไปนะ แปลกใจเหมือนกันแต่ไม่ไล่เบี้ย วันๆ หมดไปกับงานแม่บ้านและดูแลเจ้าตัวเล็ก "คนพิเศษที่วิเศษ"
เจ้าตัวเล็กที่ว่าคือลูกสาวคนเล็กของเราเอง ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็อายุเข้าเลข 3 แล้ว แต่เราก็ยังดูแลเหมือนเดิม
เรื่องเสื้อผ้าหน้าผมกลับเป็นเรื่องที่เราไม่อยากใส่ใจอะไรมากมายอีก เวลาต้องออกจากบ้านไปแต่ละที (ทั้งที่นานๆ ไปหรือเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องไป) จะรู้สึกหงุดหงิดว่าต้องแต่งตัว ทำไมแต่งตัวยากขึ้น ชุดที่เคยใส่ตามปกติไปงานก็ไม่ค่อยจะถูกใจ แต่ไม่ได้เป็นกังวล เข้าใจชีวิตตัวเองดี แล้วก็ชอบใช้ชีวิตแบบนี้
ว่างๆ ยามบ่ายคล้อยก็จะนั่งดูต้นไม้รอบบ้าน เขียนในสิ่งที่อยู่ในหัว หรือเรื่องชีวิตทำงานที่ผ่านมาบ้าง เพราะหลังเกษียณฯ ไม่ค่อยได้คิดถึงที่ทำงานเดิมเท่าใด ใจคิดแค่ว่าเมื่อบทบาทหน้าที่ของเราจบบริบูรณ์แล้ว ที่ทำงานก็ไม่ใช่ของเรา เราเองก็ไม่ได้เป็นฟันเฟืองอันสลักสำคัญกับใคร หรือสิ่งใด ที่สำคัญทุกองคาพยพขององค์กรยังคงดำเนินไปได้และไปได้ด้วยดีตามกาลเวลาของมันด้วย ฮ่าๆ โปรดระลึกไว้
ฉันเป็นครู
ทำงานจนเกษียณอายุราชการ
ไม่มีวันหยุด
รับผิดชอบ เสียสละ ทุ่มเท
อุทิศกายใจ สติปัญญากับงานทุกวัน
หลังเกษียณอายุราชการจึงพบว่า
อ้าว! เว้ย! เฮ้ย!
นี่ไม่รู้จักเคยทำความรู้จัก "ทางสายกลาง" เสียทีนี่นา
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
