๐วันหนึ่งนั้นฉันเดินผ่านบ้านเด็กกำพร้า
หยูดชั่วครู่ดูบรรดาเด็กเล่นหัว
ไยเจ้าหนูอยู่คนเดียว..ฉันถามเจ้าตัว
เขาร้องไห้ตามืดมัวยามหันมา
๐ผมเป็นเด็กที่ไม่มีใครอยากได้
ดั่งดอกไม้เติบโตเองในทุ่งป่า
จูบของแม่ยิ้มของพ่อ..มิมีมา
ไม่มีใครปรารถนาผมสักคน
๐บางคนมาขอรับเด็กไปเลี้ยงไว้
แต่พวกเขาเมินผมไปไม่เคยสน
เพราะตาบอดผมรู้ดีเขามิยล
รับเด็กอื่นปล่อยผมหม่นปนเอกา
๐ยามร้องไห้ไร้แม่กอดประโลมขวัญ
เหงาบางวันจนอยากตายเสียแล้วหนา
ถนนสวรรค์..บอดก็เห็น..เดินได้นา
แค่ปรารถนาให้มีคน..รับผมไปเลี้ยง