15 ม.ค. เวลา 17:40 • หนังสือ

หนังสือ "สิ่งมีชีวิตในโรงแรม" เล่ม 2 โดยวิชัย

ผมโชคดีเหลือเกินที่ได้เขียนหนังสือเล่มนี้ในยุคที่ความซับซ้อนของโลกยังน้อยกว่านี้ ... ตอนนั้นมันสนุกมากจริงๆนะ ชีวิตไม่ได้สบายเท่าทุกวันนี้หรอก แต่มันเป็นชีวิตที่ดีมาก (หน้า 6 - คำนำผู้เขียน)
"แขกน่ะไม่มีปัญหา แต่ตัวแขกคือปัญหา" (หน้า 151) เช่น
- คุณโรส (หน้า 87-117)
- คุณคล็อด (หน้า 141-169)
- นางซาร่า, แขกคนหนึ่ง (หน้า 224-230)
- คุณดอว์สัน (หน้า 205-209)
[อ่านแล้วได้แต่คิดว่า มีคนแบบนี้ในโลกจริงๆหรือนี่ - ผู้อ่าน]
...ในการประกอบ 'อาชีพ' นั้น แต่ละคน ควรทำให้ 'อาชีพ' ของตัวเองสมบูรณ์และถูกต้องที่สุดไม่ใช่เหรอครับ? (หน้า 131)
...น้าวิก์ตั้งข้อสังเกตว่าน่าจะมาจากรากศัพท์ host ที่แปลว่า 'เจ้าบ้าน' (หรือเจ้าของสถานที่) เป็นผู้ให้บริการ (hospitality) ส่วนคำว่า Hotel น้าวิก์บอกว่า มาจากภาษาฝรั่งเศส Ho^te ที่แปลว่า host ในภาษาอังกฤษ คำว่า Hotel ก็เลยแปลกันแบบตรงๆว่า สถานที่ที่มีเจ้าบ้านคอยให้บริการ
Hostel
Guesthouse
Motel
Inn
Hotel (Boutique, HIP, Chic)
Resort
Serviced Apartment
Time share
(หน้า 171-179)
...ตามทฤษฎีแล้ว ไฟไหม้ที่เกิดขึ้นภายในเวลาสี่นาที ยังมีความเป็นไปได้ที่ชาวบ้านอย่างเราจะดับได้เองอยู่ ถ้ามากกว่าสี่นาทีไปจนถึงแปดนาที ทฤษฎีบอกว่าชาวบ้านก็ยังพอเสี่ยงชีวิตดับเองได้แต่ต้องมีเครื่องมือดับเพลิงที่พร้อมใช้เพียงพอ แต่ถ้ามากกว่าแปดนาที... มั่นใจได้เลยว่าชาวบ้านอย่างเรา...ก็ตัวใครตัวมัน กดมือถือเรียกรถดับเพลิง...ได้เลย (หน้า 181)
กฏข้อแรกของการรับมือเหตุไฟไหม้ก็คือ...อย่าตกใจ จงมีสติ (หน้า 185)
คำว่าโรงแรมห้าดาว ทำให้ใครๆรู้สึกว่าแขกที่มาพักต้องเป็นคนมีระดับ ดูดี เท่ ใส่สูท หวีผมเรียบแปล้อะไรประมาณนั้น แต่ความจริงแล้ว นี่คือศูนย์รวมของคนทุกชนชั้นและเชื้อชาติ แล้วเวลาเอาอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เหมือนกันมารวมๆกันเนี่ย มันจะดูดีหมดทุกอย่างมั้ยล่ะ (หน้า 198)
พวกคุณหนูมักจะมาแบบทำอะไรไม่เป็น ซึ่งก็โอเคเล้ย ทำเป็นแล้วจะมาฝึกงานให้เมื่อยตุ้มทำไมล่ะ จริงมะ แต่นี่ทำไม่เป็นแล้วยังไม่พยายาม และขนาดสอนแล้วก็ยังนิ่ง... น้องครับ เวลาน้องเป็นเด็กฝึกงาน อยากทำอะไรทำเลยครับ เพราะพี่เลี้ยงเขาคอยดูตลอดอยู่แล้ว ทำเข้าไปครับ ไอ้การที่เราทำผิดไม่ได้แปลว่าโง่ สิ่งที่เราทำผิดไป ในอนาคตมันจะเป็นประโยชน์อย่างแน่นอน ทำถูกคือความรู้ ทำผิดคือประสบการณ์ครับ (หน้า 234-235)
ในการฝึกงาน ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ผมว่าทัศนคติมาก่อนฝีมือครับ บอกอีกครั้งว่าฝีมือฝึกกันได้แต่ทัศนคติแก้ไขยาก ... ของอย่างนี้มันต้องมีศิลปะในการแสดงออก ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีเส้นบางๆขีดไว้เสมอนะ อัจฉริยะกับคนบ้า มั่นใจในตัวเองกับเซลฟ์ซะเว่อร์ กล้าแสดงออกกับโชว์ออฟ ถ้าเราสามารถทำออกมาได้พอดี มันจะดีมาก แต่ถ้าล้นไปมันจะดูโอเวอร์ในทันที
จากประสบการณ์ทำให้รู้ว่าการฝึกงานให้ได้คะแนนดีไม่ได้อยู่ที่เก่งหรือไม่เก่งแต่มันอยู่ที่
1. ตรงต่อเวลามั้ย
2. ขยันมั้ย อู้หรือเปล่า
3. เรื่องมากซากอ้อยแค่ไหน
4. มีสัมมาคารวะ อ่อนน้อม ถ่อมตัวหรือไม่
5.ต้องมีข้อ 1-4 รวมกัน (หน้า 237-238)
มีคาถาหนึ่งบทที่อยากให้ท่อง นั่นคือ "พี่ครับ พี่สอนผมดิ ผมจะได้ช่วยงานพี่ไง" สิ่งแรกที่คุณน้องๆจะต้องทำให้ได้ในการฝึกงานก็คือ ทำให้ทุกคนยอมรับในตัวน้องครับ ถ้าใครนึกไม่ออกว่าควรทำไง แนะนำให้ลองเริ่มต้นด้วยการทักทาย ยกมือไหว้นี่แหละ ไปลามาไหว้ ทำไม่ยากใช่มะ (หน้า 240)
ก่อนจะเริ่ม วิชัยขอทำความเข้าใจและปรับทัศนคติกันก่อนนิดนึงว่า การที่เราเห็นตำแหน่งงานว่างตามหน้าหนังสือพิมพ์และไปสมัครเนี่ย ไม่ได้หมายความว่าเราไปง้อเขานะครับ แต่มันคือการที่องค์กรต่างๆกำลังง้อให้เราไปสมัครงานกับเขา เรากำลังให้โอกาสบริษัทนั้นได้เลือกเราต่างหาก! (หน้า 244)
... อันนี้สำคัญ ทุกอย่างต้องมีความพอดี ถ้ามีความมั่นใจมากไปก็อาจกลายเป็นเซลฟ์เกินได้นะครับ หรือถ้าถ่อมตัวมากเกินไปก็กลายเป็นไม่สู้คนอีก ถ้าเป็นตัวของตัวเองมากไปก็นอกคอกอีก ทุกอย่างต้องพอดีครับ ระวังจะไม่ได้งานเพราะคำนี้นะครับ 'overqualified' แปลแบบง่าวๆว่า 'เก่งเกินไป' จำไว้อย่างหนึ่งครับ ไม่มีเจ้านายคนไหนอยากได้ลูกน้องที่เก่งเทพมากเกินไปหรอก มันปกครองลำบาก (หน้า 254)
หลายครั้งเข้า ผมเลือกที่จะเงียบและไม่ขอพูดอะไรดีกว่า เพราะบางครั้งคนเราก็ไม่เข้าใจอะไรหรอกครับ ถึงเราจะอธิบายด้วยภาษาเดียวกันก็ตาม เพราะสิ่งที่เราพูดไม่มีทางดังไปกว่าสิ่งที่อยู่ในหัวคนเหล่านั้นหรอก (หน้า 295)
... หลายคนไม่รู้ว่าระบบงานโรงแรมถูกออกแบบมาให้ทุกแผนกต้องพึ่งพาและคานอำนาจกัน และนั่นก็ทำให้ต้องปวดตับกันเองเพื่อให้งานทุกอย่างออกมาสวย ซึ่งมันก็ดูเหมือนว่าทุกอย่างสวยงามไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆนะครับ แบบว่าพนักงานยิ้มแย้มเป็นกันเอง แต่จริงๆงานโรงแรมก็เหมือนเสื้อสวยๆสักตัวนั่นแหละครับ เสื้อทุกตัวที่มีตะเข็บน่าเกลียดๆ อยู่ด้านหลังเสื้อ ตะเข็บทั้งที่เรามองเห็นและมองไม่เห็น เพียงแต่เวลาที่ใส่เสื้อ เราซ่อนตะเข็บเหล่านั้นไว้ข้างในต่างหาก (หน้า 296)
โฆษณา