ฉันอยากจะถามฟ้า...
ถ้าเราเลือกหยุดตั้งคำถามต่อใครสักคน และหันกลับมามองคำตอบที่ซ่อนอยู่ในสิ่งรอบตัว ชีวิตเราจะเปลี่ยนไปอย่างไร?
วันนี้ฉันหยุดวิ่ง ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะบางสิ่งรอบตัวเรียกร้องให้ฉันหยุดมอง ภาพของอาคารสูงที่ศูนย์ราชการ สะท้อนแสงอ่อนๆ ของเย็นวันหนึ่ง ต้นไม้ที่ห้อยตัวลงจากระเบียงเหมือนกำลังโอบอุ้มความวุ่นวายไว้ในอ้อมแขนสีเขียว
ฉันยืนมองอยู่นาน ความเงียบของอาคารนี้ทำให้ฉันนึกถึงคำถามในใจ—คำถามที่เคยตั้งให้ใครหลายคน และคำตอบที่ฉันเองยังคงค้นหา บางที คำตอบอาจไม่ได้อยู่ที่ใครจะพูดอะไรให้ฟัง แต่กลับอยู่ในความนิ่งสงบ ที่เราเลือกจะหยุดและมองเข้าไปข้างในตัวเอง
เส้นสายของตึกดูเรียบง่าย แต่กลับมีความเคลื่อนไหวผ่านต้นไม้ที่พลิ้วไหว ลมเย็นพัดผ่านเหมือนกระซิบเตือนว่า บางคำถามอาจไม่ต้องการคำตอบ เพียงแค่เราเข้าใจว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นบทเรียนที่พาเราก้าวไปข้างหน้า
การแบ่งปันในชีวิตก็เช่นกัน มันอาจไม่ได้เกิดจากการมีมากพอหรือเหลือเฟือ แต่เกิดจากหัวใจที่รู้จักเติมเต็มตัวเองก่อน เมื่อเราสงบและพอเพียงกับตัวเอง ความปรารถนาดีที่เรามอบให้คนอื่นย่อมออกมาจากความจริงใจ โดยไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน
บางทีการหยุดวิ่ง การหยุดตั้งคำถาม และการหยุดเพื่อแบ่งปันความเงียบ อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้เรารู้ว่า “เราไม่เคยขาดแคลน” เพียงแค่เรายอมมองเห็น
บทกวีจากใจฉันถึงคุณ....
เมื่ออิ่มใจในสิ่งที่มีอยู่
เราจะรู้ว่าชีวิตไม่ต้องขอ
ไม่ต้องการมากมายในคำตอบพอ
แค่เราพอ โลกนี้ก็เพียงพอแล้ว
เมื่อแบ่งปันจากใจอันสงบ
ไม่ต้องพบคำถามใดมาแก้
เหมือนสายลมที่พัดผ่านรักแท้
คือรักแท้ ที่ไม่ต้องมีเงื่อนไข
...
ปลายดาวอินฟินิตี้
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
