หนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คู่รัก
ขัดแย้งกันมากที่สุดคือ
ความหวังดีที่ “ไม่ตรงจุด”
ยกตัวอย่างเช่น
เราเห็นว่าแฟนกำลังทำงานหนักในช่วงนี้
เราเลยลดการส่งข้อความไปหาแฟนระหว่างวันลง
เพราะเราไม่อยากรบกวนแฟนขณะที่แฟนกำลังทำงานยุ่งๆ
เราคิดว่านี่คือการ “ให้พื้นที่” กับแฟน
แต่ในมุมของแฟน การที่เรา “หายตัวไป” ระหว่างวันแบบนี้
กลับทำให้แฟนเข้าใจว่า เรากำลังโกรธแฟนอยู่
แฟนเลยไม่มีสมาธิทำงานได้เต็มที่
เป็นต้น
ในตัวอย่างข้างต้น แม้เราจะมีเจตนาที่ดี
(ไม่อยากรบกวนแฟนระหว่างทำงาน)
แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นมัน “สวนทาง”
กับเจตนาที่ดีของเราแบบ “พลิกหน้ามือเป็นหลังมือ”
(เพราะแฟนไม่มีสมาธิในการทำงาน)
ทำไมเจตนาที่ดีของเรากลับสร้างผลลัพธ์ที่เลวร้ายแบบนี้?
เพราะเรามั่นใจว่าสิ่งที่เราทำ
มันเป็นสิ่งที่ “ตอบโจทย์” แฟนได้อย่างแน่นอน
เราจึงลงมือทำสิ่งๆนั้น
โดยที่ไม่ได้มีการพูดคุยสื่อสารกับแฟน
พูดอีกนัยหนึ่งก็คือ
เรา “เดาใจ” แฟนว่าแฟนต้องการอะไรจากเรา
และเราก็ลงมือทำสิ่งๆนั้น
โดยที่เราไม่ได้เช็คกับแฟนก่อนว่า
สิ่งที่เรา “เดาใจ” นั้นมันผิดหรือถูก
ถ้าเรา “เดาใจ” ถูก…ก็ดีไป
แต่ในกรณีของตัวอย่างข้างต้น มันคือกรณีที่เรา “เดาใจ” ผิด
(ซึ่งกรณีที่ “เดาใจ” ผิดนี้…มันสามารถเกิดขึ้นได้กับคู่รักทุกคู่)
ฉะนั้น เพื่อเป็นการป้องกันความขัดแย้งลักษณะนี้ไม่ให้เกิดขึ้น
ผมขอเสนอว่า เราอาจจะยึดหลัก “ปลอดภัยไว้ก่อน”
และหมั่นเอาสิ่งที่เรา “เดาใจ” ไปเช็คกับแฟนเป็นระยะๆดีกว่าครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
