มันเป็นเรื่องของ “ แก่น “ กับ “เปลือก” มากกว่าค่ะ
.
แก่นพุทธศาสนา เน้นเรื่องปัญญา หรือการรู้แจ้งในสัจธรรมความจริง ที่ทุกสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลง มีเกิด มีดับ ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน ไม่มีสิ่งใดมีตัวมีตนอยู่จริง ทุกสิ่งต่างอิงอาศัยเหตุปัจจัยในการเกิดและดับ
.
หากเรามองไม่เห็นถึงความจริงนี้ ไปยึดมั่นถือมั่นเอากับสิ่งที่จริงๆแล้วไม่เที่ยง สิ่งที่แปรเปลี่ยนไปได้เพราะเข้าใจว่ามันจะคงอยู่ อย่างไม่มีวันแปรเปลี่ยน “ความทุกข์” จึงเกิดขึ้น
.
สิ่งที่พระพุทธเจ้าเน้นสอนนอกจากสอนสัจธรรมความจริงแล้วจึงเป็นการสอนเรื่องทำอย่างไรจึงจะ “ไม่ทุกข์ “
.
และการจะไม่ทุกข์อย่างถาวร คือ การหลุดพ้นไปจากการเกิดเพื่อจะดับ รอบแล้ว รอบเล่าอย่างไม่รู้จบ หรือที่เรียกกันว่า “นิพพาน”
.
การจะไปถึงนิพพานได้ ต้องละ “กิเลส” “ตัณหา” หรือความอยากได้ อยากมี อยากเป็น ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น ให้หมดสิ้น ไม่ยึดทั้งดีทั้งชั่ว ทั้งสุขทั้งทุกข์ ทั้งบุญทั้งบาป
.
ซึ่งไม่ได้ทำกันง่ายๆ และถ้าต้องเลือก การเลือกทาง”กุศล” ย่อมให้ผลดีกว่า “อกุศล” ขณะที่เรายังละกิเลสตัณหาได้ไม่หมด
.
“การทำบุญ” ที่แท้จริงในทางพุทธจึงเป็นไปเพื่อให้คนได้ “ละ” ไม่ใช่ “โลภ”
.
ส่วนการทำสมาธิ วิปัสนา ก็เป็นไปเพื่อให้ใจสงบใจนิ่ง จะสามารถเห็นความจริงได้ชัดเจนกว่า ปัญญาจึงจะเกิดขึ้นได้ค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
