เรื่อง: การเดินทางของความหวัง
เช้าวันหนึ่งในกรุงเทพฯ ที่แสงแดดร้อนจัด แต่การเดินทางของผู้คนก็ยังคงดำเนินไปตามปกติ ทุกคนที่ขึ้นรถไฟฟ้าต่างก็เต็มไปด้วยความเร่งรีบและความคาดหวังว่าจะถึงที่หมายได้ทันเวลา
บุศรา เป็นหนึ่งในผู้โดยสารที่ขึ้นรถไฟฟ้าสายสีเหลืองในวันนี้ เธอเป็นพนักงานออฟฟิศที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงานที่ตึกสูงใจกลางเมือง เมื่อรถไฟฟ้าเคลื่อนตัวออกจากสถานี บุศรารู้สึกว่า วันนี้อากาศร้อนผิดปกติ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะท่ามกลางความเร่งรีบทุกอย่างก็เหมือนจะเป็นเรื่องปกติ
"อาทิตย์นี้พี่จะไปเที่ยวภูเก็ตใช่ไหม?" เสียงของรุ่นน้องที่ยืนข้างๆ ทำให้บุศราหลุดจากภวังค์ความคิด เธอหันไปยิ้มให้และตอบว่า "ใช่ค่ะ เหนื่อยมากเลยช่วงนี้ คงจะได้พักผ่อนจริงๆ ซักที"
เธอพยายามมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดสะท้อนผ่านกระจกเป็นลำๆ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ รถไฟฟ้าที่กำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า กำลังมีปัญหาบางอย่างซ่อนอยู่…
เมื่อรถไฟฟ้าเลี้ยวโค้งในย่านที่พลุกพล่าน เสียงแหลมของระบบเตือนภัยดังขึ้นทันที ตัวรถที่ปกติก็สั่นและโคลงเคลงอยู่แล้ว ได้สั่นสะเทือนดังก้องไปทั่วทั้งตู้โดยสาร ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไปชั่วขณะ คนบนรถไฟฟ้าเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ยังไม่ทันที่จะตระหนักถึงอันตรายที่กำลังมาถึง
เสียงกรีดร้องจากผู้โดยสารในตู้ที่อยู่ด้านหน้า ดังขึ้นพร้อมกับตัวรถที่เอียงลงด้านข้าง รถไฟฟ้าเริ่มสูญเสียทิศทางและสมดุล ตัวรถเริ่มเอียงจากแนวราบ ทุกอย่างเอียงลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก บุศราไม่ทันตั้งตัว ร่างของเธอลอยจากพื้นรถและกระแทกกับกำแพงของตู้ เสียงตะโกนและความโกลาหลล้อมรอบตัวเธอ ในความสั่นสะเทือนนั้น เธอได้ยินเสียงลมพัดผ่านหู เสียงรางเหล็กที่หักและกระแทกกัน เสียงนั้นรุนแรงแต่ก็ไม่สามารถกลบเสียงผู้คนที่หวีดร้องด้วยความตกใจไปได้
ทันใดนั้น รถไฟฟ้าก็ตกหล่นจากความสูงเกือบ 30 เมตรกระแทกพื้นดินอย่างรุนแรง จนเสียรูปทรง เกิดการแหลกสลายของเหล็กและกระจก ส่งผลให้ผู้โดยสารได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก บ้างกระดูกหัก บ้างได้รับการกระแทกรุนแรงจนของเหลวภายในทะลักออกจากปาก บ้างถูกทับจนแยกไม่ออกว่าส่วนไหนหัวส่วนไหนตัว บ้างถูกโยนไปอย่างไร้ทิศทาง ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีทางหลุดพ้น...
เมื่อบุศราตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ท่ามกลางซากรถไฟฟ้าที่กระจายไปทั่วถนนที่ด้านล่าง ผู้คนมีร่างที่เลือดอาบอยู่เต็มไปหมด เสียงครวญครางของผู้บาดเจ็บดังอยู่ทั่วบริเวณ แต่ท่ามกลางความมืดมิดและการช่วยเหลือที่ช้าเกินไป มีสิ่งหนึ่งที่ช่วยให้เธอยังมีชีวิตรอด
เธอพบว่ามีมือหนึ่งที่ยื่นมาช่วยดึงเธอออกจากซากเหล็กที่พังทลาย ร่างของเธอเบียดกับเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่การช่วยเหลือก็ไม่ได้มาเร็วกว่าความโศกเศร้า ผู้คนมากมายที่ล้มตาย บาดเจ็บสาหัส และมีหลายชีวิตที่ไม่สามารถกลับมามีความหวังได้อีกต่อไป
ในขณะที่หน่วยกู้ภัยเริ่มเข้ามาช่วยเหลือ ผู้รอดชีวิตอย่างบุศรากลับต้องเผชิญกับคำถามที่เธอไม่สามารถตอบได้… ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิดขึ้น? แต่เธอก็รู้ดีว่า ในช่วงเวลาที่ชีวิตล่องลอยไปทุกทิศทุกทาง ความหวังคือสิ่งเดียวที่เรายังสามารถยึดถือได้
เธอมองไปที่ท้องฟ้าที่มีแสงสว่างจ้า มองไปที่ผู้คนที่ช่วยเหลือกันและกัน ในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ เธอไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เธอจะยังคงเดินต่อไป เพื่อหวังว่าในวันข้างหน้า สังคมจะเข้มแข็งขึ้นจากเหตุการณ์ครั้งนี้
และนั่นคือการเดินทางที่ยังคงดำเนินต่อไป...
จบ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
