ผมเชื่อว่าหลายคนคงจะคุ้นเคยกับ
นิทานอิสปเรื่องสุนัขจิ้งจอกกับพวงองุ่นเป็นอย่างดี
มันเป็นเรื่องราวของสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง
ที่พยายามจะกินองุ่นพวงหนึ่ง
แต่ไม่ว่าสุนัขจิ้งจอกจะพยายามขนาดไหน
สุนัขจิ้งจอกก็ไม่สามารถกระโดด
ได้สูงเพียงพอที่จะกินองุ่นพวงนั้นได้
ในที่สุด สุนัขจิ้งจอกก็ล้มเลิก
ความพยายามที่จะกินองุ่นพวงนั้น
และพูดกับตัวเองว่า
“ช่างมันเถอะ!
ฉันว่าองุ่นพวกนั้นมันต้องรสชาติเปรี้ยวแน่ๆ!
มันคงไม่ได้หวานอะไรเท่าไหร่นักหรอก!”
ผลการศึกษาที่ผ่านมาพบว่า
เวลาที่เราพยายามกับอะไรสักอย่างและมันไม่สำเร็จ
เรามีแนวโน้มที่จะมีอาการ “องุ่นเปรี้ยว”
เหมือนในนิทานอิสปอยู่ไม่น้อยเลยครับ
อย่างไรก็ตาม
แม้อาการ “องุ่นเปรี้ยว” จะเป็นสิ่งที่ฟังดูแย่
แต่หากเรามองดูมันดีๆ เราก็จะเห็นได้ว่า
อาการ “องุ่นเปรี้ยว” เป็นสิ่งที่มีประโยชน์กับเราอยู่เหมือนกันครับ
ลองนึกดูนะครับว่า หากเราผิดหวังกับอะไรบางอย่าง
และเราไม่มีอาการ “องุ่นเปรี้ยว” เลย
มันมีโอกาสเหมือนกันครับที่เราจะ “จม” อยู่กับความรู้สึกผิดหวังนั้น
ส่งผลให้เราไม่มีแรงที่จะพยายามทำสิ่งอื่นในชีวิตอีก
สถานการณ์ลักษณะนี้สามารถนำไปสู่ภาวะซึมเศร้าได้เลยครับ
ในทางกลับกัน หากเราผิดหวังกับอะไรบางอย่าง
และเรามีอาการ “องุ่นเปรี้ยว” อยู่บ้าง
เราก็มีโอกาสที่จะ “จม” อยู่กับความผิดหวังนั้นน้อยลง
ส่งผลให้เรามีแรงที่จะพยายามทำสิ่งอื่นในชีวิตต่อไปได้
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงอยากที่จะนำเสนอว่า
เราอย่ารังเกียจเดียดฉันท์อาการ “องุ่นเปรี้ยว”
ที่เกิดขึ้นเล็กๆน้อยๆนี้เลยครับ
มันเป็นกลไกการทำงานของจิตใจเรา
ที่จะช่วยให้เรามีแรงใจที่จะ “ลุย” กับชีวิตของเราต่อไปครับ
(แต่ในกรณีที่เรา “องุ่นเปรี้ยว” แบบเข้มข้นสุดๆ
เราก็อาจจะต้องระมัดระวังมันสักหน่อยนะครับ)
อ้างอิง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
