DAY 43
Wed 12.02.25
หนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่บนชั้นหนังสือ แต่ไม่มีใครมาหยิบหนังสือเล่มนี้ไปอ่านเลย อย่างมากก็แค่หยิบมาดู แล้วก็วางไว้ที่เดิม
นานวันเข้า เจ้าหนังสือเล่มน้อยก็เริ่มซึมเศร้า มองตัวเองไร้ค่า มองตัวเองในแง่ลบ ยิ่งมีหนังสือใหม่ๆทะยอยออกมา มันยิ่งมีความคิดลบกับตัวเอง มองไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง คิดว่ารอแต่จะถูกนำไปย่อย หรือขายแยกเป็นเศษกระดาษ
อยู่มาวันหนึ่ง มันได้ยินเสียงพูดว่า..
"อย่าน้อยใจไปเลย เจ้าน่ะมีคุณค่าในตัวเองมากมาย เพียงแต่ไม่ทุกคนหรอกที่จะเห็นคุณค่านั้น เจ้าจงเป็นหนังสือที่มีคุณค่าต่อไป เพราะต่อให้ไม่มีใครเห็น คุณค่าของเจ้าก็ไม่ได้หายไป มันยังอยู่ในตัวเจ้าเสมอ.. ซักวันต้องมีคนเห็นคุณค่าในตัวเจ้าอย่างแน่นอน"
แล้วเสียงนั้นก็เงียบไป มันเป็นเสียงของชั้นวางหนังสือ ที่คอยดูแลหนังสือทุกเล่ม นั่นเอง
จากนั้นมา เจ้าหนังสือเล่มน้อย ก็เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อตัวเองใหม่ มันเห็นคุณค่าในตัวเองมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง มีคนมาหยิบมันไปอ่านอย่างสนุกสนาน และเขาก็ยังได้นำประโยชน์จากมันไปใช้อีกมากมาย
คนเราก็เหมือนหนังสือเล่มหนึ่ง ที่ย่อมมีคุณค่าในตัวเองเสมอ..ไม่มีใครจะมาลดคุณค่าในตัวเราได้ เว้นแต่เราจะเป็นคนลดคุณค่าของตัวเอง
"แม้ว่าไม่ทุกคนที่จะเห็นในคุณค่าของคนบางคน แต่เชื่อเถิดว่าจะมีคนบางคนที่เห็นคุณค่าในคนทุกคนเสมอ และคนบางคนนั่นล่ะ ที่จะสามารถดึงศักยภาพของผู้คนได้"
"จงเห็นคุณค่าในตัวเอง และจงเห็นคุณค่าในผู้คน“
"หนูมีคุณค่าในตัวเองเสมอ และมีคุณค่าสำหรับพ่อกับแม่มากมายเลยค่ะลูก"😀
(ย้อนไปเมื่อซัก 10 ปีที่แล้ว ผมสัญญากับลูกสาวทั้งสองคนไว้ว่าจะเล่านิทานให้เขาฟังทุกคืน นิทานแต่ละเรื่องจึงถูกแต่งแบบสดๆ เล่ากันแบบสดๆให้เด็กฟัง นิทานเรื่องนี้ ก็เช่นกัน)
และเมื่อคืนก็เล่าให้เด็กสองคนฟังอีกรอบ
ลูกสาวบอกว่า “หนูจำไม่ได้แล้ว 😁 แต่พ่อเล่าได้ถูกเวลาพอดีเลย😊“
#EPOPARIS
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
