12 ก.พ. เวลา 04:32 • นิยาย เรื่องสั้น

เหรียญทองของความสัมพันธ์

หากการเดินทางเก็บชั่วโมงบินคือการแข่งขัน ผมคงได้เหรียญทองไปนานแล้ว
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ปลุกผมให้ฟื้นขึ้นมาจากภวังค์อีกครั้ง ผมเอื้อมมือไปปิดพร้อมเปิดหน้าจอ Lock Screen
“ เห้อ 7 โมงเช้าแล้วเหรอ “
” ตื่นได้แล้วเจ้าตูด “ แฟนผมที่นอนอยู่ข้างๆตอบกลับพร้อมขยับเขยื้อนตัวเล็กน้อย ตั้งท่าจะลุกออกจากที่นอน
ผมกับแฟนคบกันมาในเกือบปีแล้วครับ ตามประสาคู่รัก มีเรื่องภายในให้ต้องเคลียร์กันบ้าง เรื่องภายนอกที่ต้องจัดการบ้าง ผมก็มองว่าคงเป็นปกติของคู่รักทั่วไป
แต่สิ่งที่ผมต้องใส่ใจเป็นพิเศษคือพวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน จำกัดความสั้นๆง่ายๆ ก็คือ Long distance relationship นั่นเอง
นี่คงจะเป็นครั้งที่ 6 ในรอบครึ่งปีแล้วมั้ง ที่ผมเดินทางขึ้นมาหาเขา
ถามว่าเหนื่อยไหมอ่ะเหรอครับ เหนื่อยดิ แต่เหนื่อยกายซะส่วนใหญ่ ด้วยอาชีพของเขาที่มีเวรทำงานไม่เป็นเวลา เวรบ่ายบ้าง เวรดึกบ้าง เขาแทบไม่ได้ใช้ชีวิตเป็น routine เหมือนคนทั่วไป ตัดภาพมาที่ผมทำงานเวลาราชการ มีวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ที่แน่นอนเป็นของตัวเอง
ช่วยไม่ได้นะครับ ผมเลยจำเป็นต้องเป็นฝ่ายที่เดินทางมาหาเขาตลอด
-----
“ วันนี้เงียบจัง เป็นอะไรรึเปล่า ”
ผมที่กำลังนั่งทอดสายตาอันว่างเปล่าไปข้างทาง หันกลับไปมองหน้าแฟนที่ทิ้งคำถามไว้ด้วยความเป็นห่วงขณะกำลังขับรถ ค่อยๆเผยรอยยิ้มให้เล็กๆอันไร้ซึ่งเสียงคำตอบ ตอบกลับไปให้แฟน มันคงจะสร้างคำถามกลับไปให้เขาในใจสินะ
เป็นอีกครั้งที่ผมเลือกจะเงียบ และตอบคำถามของเค้าด้วยท่าทางแทนที่จะเลือกใช้คำพูด
นิสัยเสียจริงๆเลยเรา
วันนี้เป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ ที่ผมต้องแยกจากแฟนเพื่อกลับมาทำงาน ความรู้สึกเหมือนปมที่ค่อยๆขมวดจนยุ่งเหยิงมากขึ้นเรื่อยๆ กำลังก่อตัวขึ้นมาในใจ ถึงแม้เวลาจะผ่านไป แต่ไม่มีทีท่าว่าจะคลายมัดปมนั้นได้เลย
-----
‘เรามาเจอกันผิดที่ผิดทางหรือเปล่านะ’
คำถามที่ไม่มีคำตอบ และเป็นคำถามที่ค่อยๆเด่นชัดขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจในทุกๆครั้งที่เราได้เจอกัน คำถามที่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ถึงแม้จะเป็นคำถาม เราทั้งคู่ต่างรู้คำตอบมันดีอยู่แล้ว
ความรู้สึกเศร้า กังวล เป็นห่วง ค่อยถาโถมเข้ามากัดกินจิตใจผมทุกครั้งที่ต้องแยกกัน
ทุกครั้งที่เอาสายตามาจดจ้องที่เขา ใบหน้าที่อบอุ่นเปื้อนยิ้มตลอดเวลาของเขาทำให้ผมอยากหนีไปจากตรงนี้ เพราะความรู้สึกของผมมันลดลงทุกครั้งที่ได้เจอ
บางทีเหรียญทองที่ผมควรจะได้รับ คงเป็นรางวัลผู้เก็บรักษาความสัมพันธ์ที่ห่วยแตกที่สุดในโลกก็ได้
โฆษณา