ไดอารี่ของแม่วันนี้ 14 กุมภาพันธ์ 2568 (วาเลนไทน์)
บ่ายสองกว่าๆ ครูที่โรงเรียน โทรมาแจ้งว่าลูกชายอาการไม่ค่อยดีนัก เนื่องจากช่วงนี้อาการเปลี่ยนแปลงบ่อย มลภาวะในอากาศก็เยอะเสียจนยากจะหายใจ
ไปถึงที่โรงเรียนเรียบร้อยพร้อมรับเจ้าแสบวัย7ขวบปลายๆ สังเกตเห็นว่าโรงอาหารเต็มไปด้วยขนม.. เด็กโตวิ่งเล่นหยอกล้อกันอยู่กลางสนาม เสื้อผ้ามีแต่สติ๊กเกอร์ หัวใจเต็มไปหมด...นึกถึงวันเก่าๆ
"หม่าม้า!!!" เสียงตะโกนไล่มาตามทาง พร้อมกับมีเสียงกระดิ่งจากเครื่องรางแมวนำโชคที่คุ้นเคย 'เจ้าแสบ'
ยังไม่ทันไร เด็กน้อยที่แม่รักสุดหัดใจก็วิ่งมาถึง
ยังไม่ทันได้คุยอะไร เจ้าแสบก็พูดว่า "หนูเป็นโรคไฮเปอร์! หนูเป็นบ้าใช่ไหม?" จากนั้นก็ร้องไห้ออกมา
หม่าม้าไม่รู้จะปลอดใจหนูยังไง ได้แต่บอกว่าการที่หนูเป็นแบบนี้ไม่ได้แย่เสมอไป มันทำให้หนู กระตือรือร้นไม่ว่าจะทำอะไรๆ เป็นสิ่งที่พิเศษ และหนูเก่งมากแล้ว..
"วันนี้วันวาเลนไทน์ เพื่อนๆเค้าแปะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจกัน แต่ไม่มีใครแปะให้หนูสักคน เพราะไม่มีใครรักหนู" นั่น..เป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดเท่าที่หม่าม้าเคยได้ยินมาเลย หม่าม้านึกไม่ออกว่าลูกจะต้องใช้ความอดทนขนาดไหน ตอนที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนทั้งห้องที่มีสติ๊กเกอร์แปะอยู่บนเสื้อ อย่างน้อยๆคนละ 1 ดวง
"วันนี้เราไปแวะซื้อสติ๊กเกอร์กันดีกว่าเนอะ" หม่าม้านึกได้แค่นั้น แค่อยากขับรถพาหนูกลับบ้าน แล้วแปะสติ๊กเกอร์ไปทั่วตัวหนูเลย
"หม่าม้ารักหนูมาก และ หม่าม้ารู้ว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ หนูก็จะยังคง ไปขอเล่นกับเพื่อน แบ่งขนมเพื่อน และเห็นอกเห็นใจคนอื่นเสมอ หม่าม้ารู้ว่าลูกหม่าม้ามีจิตใจที่งดงามที่สุด อย่าให้ใครมาเอาสิ่งนี้ไปจากหนูนะลูก"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
