สายไปไหม...ถ้าจะเป็นข้าราชการ?
“ชีวิตของคนบางคนก็เหมือนต้นไม้ที่โตช้า...แต่เมื่อถึงเวลา มันก็ออกดอกงามได้เช่นกัน” เรื่องที่จะเล่านี้....เป็นเรื่องราวของ “พี่นิด” ซึ่งมีเค้าโครงมาจากเรื่องจริงค่ะ พี่นิด ทำงานเป็นลูกจ้างในส่วนราชการแห่งหนึ่งมานานหลายสิบปีแล้ว ตั้งแต่สมัยเธอยังสาวๆ ตอนเธอทำงานใหม่ๆ พี่นิดก็ไปสอบภาค ก. ก.พ. ได้ใบรับรอง และเธอก็พยายามสอบภาค ข ในหน่วยงานต่างๆหลายครั้ง แต่ไม่ได้บรรจุ บางหน่วยงานขึ้นบัญชีไว้แต่เรียกไม่ถึงบ้าง บางหน่วยงานก็สอบไม่ผ่านบ้าง สุดท้าย เมื่อพี่นิดแต่งงานกับนายช่าง ซึ่งเป็นข้าราชการ
เธอเลยตัดสินใจจะดูแลครอบครัวและไม่ได้ไปสอบราชการที่ไหนอีก พี่นิดมีลูกสาวที่น่ารักหนึ่งคน กำลังเรียนชั้นประถมปลาย ชีวิตของเธอก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง....พี่นิดได้รับแจ้งข่าวร้าย สามีของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เธอกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวนับตั้งแต่นั้น....
“ไม่เป็นไรนะลูก....แม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด” พี่นิดพูดพลางโอบกอดลูกสาว จากเดิมที่เคยเป็นสามีของเธอที่ไปรับไปส่งลูก ทำกิจกรรมหรือเฝ้าดูแลลูกยามเจ็บป่วย สิ่งเหล่านั้นก็กลายเป็นพี่นิดต้องทำเองทั้งหมด
และการลาไปทำธุระต่างๆบ่อยครั้ง ก็ทำให้เธอถูกหักเงิน
“เอ....ถ้าเราอยู่แบบนี้ ก็คงไม่ไหว แต่เราก็อายุมากแล้ว สี่สิบกว่าแล้ว ถ้าไปสอบราชการจะไหวมั้ยน้อ...”
แต่โชคชะตาก็ให้คำตอบเธอได้อย่างรวดเร็ว
“พี่นิดคะ...พี่นิดลาบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้นะคะ” หัวหน้าพูด “งานเอกสารก็ต้องเร่งให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นต้องหาคนมาแทนเพราะเราจ้างเหมานะคะพี่”
พี่นิดกลับบ้านมาทบทวนตัวเองอีกครั้ง ถึงอนาคตตัวเองและอนาคตของลูก “ฉันตัดสินใจแล้ว” พี่นิดบอกกับตัวเอง
พี่นิดพิมพ์ค้นหาตำแหน่งงานราชการในเว็บไซต์ต่างๆ หลายเว็บไซต์ เธอพบว่ามีหน่วยงานหนึ่งกำลังเปิดรับสมัคร
ตำแหน่ง นักวิชาการพัสดุ ซึ่งเป็นงานที่เธอทำอยู่ในตอนนี้ เธอสมัครเรียบร้อยพร้อมแนบใบผ่านภาค ก. ก.พ.และใบปริญญาของเธอ ตำแหน่งพัสดุนี้เป็นตำแหน่งที่เธอทำมาตลอดระยะเวลาหลายสิบปี เธอคิดว่าความรู้ที่มีน่าจะพอช่วยให้เธอทำข้อสอบได้
แต่มันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น.....คนอายุสี่สิบกว่าๆ ซึ่งความจำอาจจะไม่ค่อยดี และการทำงานตลอดทั้งวันทำให้พี่นิดเหนื่อยล้าอย่างมาก
เธอมีเวลาอ่านก่อนนอน และตอนเช้ามืดก่อนจะรีบทำกับข้าวและไปส่งลูกที่โรงเรียน เธอเหนื่อยแต่เธอก็พร้อมจะสู้.....
วันสอบก็มาถึง.....ก่อนเข้าห้องสอบ พี่นิดรู้สึกอายเล็กน้อยที่มองไปเห็นแต่คนวัย 20 กว่า 30 กว่า แต่ก็มีบางคนที่วัยใกล้เคียงกับเธอหรือแก่กว่า “ทุกคนก็คงมีเป้าหมายของตัวเองเหมือนกันสินะ” เธอคิด
ปาฎิหาริย์แห่งความพยายาม.....ผลแห่งความพยายามทำให้พี่นิดสอบติดลำดับที่ 84 เธอดีใจมาก และรอเวลาเรียกบรรจุ
ซึ่งหน่วยงานนี้ เรียกบรรจุโดยเฉลี่ย 100 – 150 อัตราในแต่ละปี รอบแรกเรียกไปยี่สิบกว่าคน และเรียกไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงลำดับของพี่นิด พี่นิดได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการได้สมกับความมุ่งมั่นตั้งใจ
เรื่องราวของพี่นิด ทำให้เห็นว่า “ไม่มีคำว่าสายเกินไป สำหรับคนที่ไม่ยอมแพ้” อายุไม่ใช่อุปสรรคที่แท้จริง แต่ความกลัวต่างหากที่ขวางทางเรา การวางแผนที่ดี ช่วยให้พี่นิดสำเร็จเร็วขึ้น ถ้าคุณกำลังลังเลว่า ฉันแก่เกินไปหรือยัง? ลองถามตัวเองใหม่ “จริงๆแล้ว เราแก่เกินไป....หรือเราแค่กลัว?”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
