ริมหน้าต่างแทบทุกคืนฝืนนั่งเหงา
คอยคนมาร้องเพลงของเขา..เอาใจฉัน
เก็บฝันหลากลึกลงใจใยสัมพันธ์
ในความมืดเหว่ว้านั้น...พลันเธอมา
แล้วเธอมาชุบชีวิตชีวาให้แก่ฉัน
มาสู่ขวัญมอบหวังไว้ให้ก้าวกล้า
ทำทุกวันของฉันตระการตา
กล่อมนิทราด้วยเพลงชื่นทุกคืนไป
เฉกสายธารล่องครรไลไปสู่สมุทร
ในที่สุดฉันควรกลับบ้านหรือไม่
แล้วโอกาสก็บอก"เฮ้,รักเธอไซร้"
อย่ากลับไปอีกเลยเล่าเหงาอุรา
มันไม่อาจเป็นสิ่งผิดไปได้นี่
เพราะรู้ดีว่ามันใช่เลยเชียวหนา
เป็นเพียงเธอคนนี้ที่เมตตา
ชุบชีวิตชีวา…ให้ฉันนั้นรื่นรมย์.