วันนี้ เวลา 09:20 • ปรัชญา

เมื่อเธอเป็นเสือ : ฉันก็เป็นเสือเช่นกัน

มีเรื่องเล่าของชายคนหนึ่งที่หนีตายจากเสือ เขาวิ่งสุดกำลัง ผ่านป่าทึบและหน้าผาสูงชัน จนสุดท้ายเขามาหยุดอยู่ที่ขอบเหว เขาไม่มีทางไปต่อ
เขาหันกลับไปมองเสือที่กำลังย่างสามขุมเข้ามา มันจ้องเขาเหมือนเหยื่อที่ถูกล่ามานาน ไม่มีทางรอด ไม่มีที่ให้หลบซ่อน
นึกถึงเรื่องนั้นทุกครั้งที่มองเข้าไปในดวงตาของใครบางคน และรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทั้งเสือ... และเหยื่อไปพร้อมกัน
บางครั้งเราคิดว่าคนที่เรารักคือที่พักพิง เป็นความอบอุ่นที่ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย
แต่บางครั้ง... คนที่เรารักก็เป็นเสือที่กำลังจ้องจะฉีกเราออกเป็นชิ้นๆ
คนรักที่ยึดเราไว้จนหายใจไม่ออก
เพื่อนที่ใช้เราเป็นที่รองรับความเศร้าของเขาโดยไม่สนว่าเราจะรับไหวหรือเปล่า
บางครั้ง คนที่เราหวังให้ปกป้องเรากลับเป็นคนที่ทำให้เราหวาดกลัวที่สุด
หรือบางที ความรักและความกลัวอาจเป็นสิ่งเดียวกันมาตลอด
แต่มันก็ไม่ใช่แค่ฝ่ายเดียว
เราก็เป็นเสือของคนอื่นเหมือนกัน
เราทำร้ายใครไปแล้วบ้าง โดยไม่รู้ตัว
เราทำให้ใครรู้สึกเหมือนยืนอยู่ที่ขอบเหว โดยที่เราเป็นคนผลัก
เราพูดอะไรที่เหมือนเล็บที่ข่วนลงไปในจิตใจของเขา โดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ
เราคิดว่าเราเป็นเหยื่อของโลก แต่บางทีโลกอาจมองว่าเราเป็นนักล่า
คนสองคนยืนเผชิญหน้ากัน คนหนึ่งร้องไห้ อีกคนหนึ่งกำมือแน่น พวกเขาทั้งคู่เต็มไปด้วยบาดแผลจากกันและกัน
เราทุกคนต่างเป็นเสือของกันและกัน เราสร้างความเจ็บปวดให้กัน ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ เราทำให้กันและกันกลัว แต่ก็โหยหากันไปพร้อมๆ กัน
และในขณะที่เรากำลังหลบหนีจากเสือ เราก็อาจกลายเป็นเสือที่กำลังล่าใครบางคนอยู่เหมือนกัน
บางที... สิ่งเดียวที่เราทำได้ อาจไม่ใช่การหนี หรือการล่า แต่คือการเรียนรู้ที่จะอยู่กับความจริงที่ว่า
เราทุกคนเป็นทั้งเสือ และเหยื่อ ในเรื่องราวของกันและกัน
โฆษณา