ส่วนเกินจากปากคน
เศษอาหารไม่ใช่ของเสียที่เป็นขยะ แต่เป็นส่วนที่ถูกตัดแต่งคัดแยกออกจากส่วนที่ต้องการ หรืออาหารส่วนที่เหลือในจาน เพราะกินไม่หมด
เศษอาหารเหล่านี้ หากนำไปแปรรูปใช้ประโยชน์ในขั้นตอนต่อไป ก็จะเกิดมูลค่า แต่หากนำไปทิ้ง ก็จะเป็นขยะ ขยะจากเศษอาหาร
สำหรับภัตตาคาร ร้านอาหารเลิศหรูของบรรดาเหล่าผู้มีอันจะกินทั้งหลาย นอกจากรสชาติอาหารต้องอร่อยระดับ 3 ดาวมิชลินแล้ว รูปแบบการจัดแต่งอาหารในจานที่พร้อมเสริฟถึงมือลูกค้า ต้องพิถีพิถันเรื่องความสวยงามไม่แพ้กัน ถือเป็นศิลปะขั้นสูงแขนงหนึ่ง
อย่างเช่นโอโทโร่ ส่วนที่แพงที่สุดของปลาทูน่าครีบน้ำเงิน จากแอตแลนติก หรือเนื้อวะกิว เนื้อวัวคุณภาพสูง 4 แบรนด์ดังจากญี่ปุ่น ที่ได้รับความนิยมเป็นพิเศษจากนักชิมทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นเนื้อมัตสึซากะ จากจังหวัดมิเอะ เนื้อโกเบจากจังหวัดเฮียวโงะ เนื้อโยะเนะซะวะจาก จังหวัดยะมะงะตะ และเนื้อโอมิ จากจังหวัดชิงะ วัตถุดิบเหล่านี้จะต้องผ่านการคัดแยก ตัดแต่งกระดูก หนัง พังผืดหรือไขมันส่วนเกินที่ไม่ต้องการออก เหลือไว้เฉพาะวัตถุดิบเกรดเอ นอกจากนั้นจะกลายเป็นเศษอาหาร
มื้อพิเศษดังกล่าว อาจคิดเป็นสัดส่วนที่น้อยนิด หากเทียบกับการบริโภคของคนทั่วๆไป เพราะราคาที่สูงลิบลิ่ว เมื่อเทียบกับอาหารสตรีทฟู้ด จึงเหมาะสำหรับนักชิมมืออาชีพ ที่กระเป๋าเงินหนา ยอมควักเงินจ่ายได้ไม่อั้น แต่ก็สร้างเศษอาหารได้ไม่น้อย จากการคัดสรรวัตถุดิบเป็นพิเศษ
ส่วนคนทั่วๆไป กินอาหารอย่างน้อยวันละ 3 มื้อ ยังไม่รวมอาหารว่างตอนพักเบรค หรือข้าวต้มรอบดึกหากไปสังสรรค์นอกบ้าน ประชากรทั้งโลก กว่า 7,000 ล้านคนต้องกินอาหารวันละเท่าไร ก่อให้เกิดปริมาณเศษอาหารมากมายขนาดไหน ส่วนที่นำไปใช้ประโยชน์แปรรูปต่อ จำนวนเท่าไร และส่วนที่ต้องทิ้งเป็นเศษขยะอาหาร มากมายมหาศาลแค่ไหน
ลองสังเกตไร่ปลูกกะหล่ำปลีที่เขาค้อ ใบหุ้มชั้นนอกของหัวกะหล่ำถูกตัดทิ้งเกลื่อนไร่ เมื่อขึ้นรถบรรทุกขนส่งมาถึงตลาดไท ใบหุ้มที่ถูกกระแทกจนช้ำจะถูกตัดทิ้งอีกครั้งเป็นครั้งที่ 2 เมื่อส่งไปถึงตลาดขายปลีกก็จะถูกตัดแต่งใบชั้นนอกอีกเป็นครั้งที่ 3 มาถึงบ้านแม่ครัวจะตัดใบหุ้มชั้นนอกสุดทิ้งอีก เป็นครั้งที่ 4 ก่อนผัดในกระทะ ปรุงเป็นอาหารใส่จาน
เป็นตัวอย่างหนึ่งที่เห็นได้อย่างชัดเจน ผลิตภัณฑ์อาหารประเภทอื่นก็ไม่ต่างกัน
องค์การอาหารและการเกษตรแห่งสหประชาชาติ (Food and Agriculture Organization of the United Nations หรือ FAO) รายงานว่า 1 ใน 3 ของการผลิตอาหารเพื่อการบริโภค ถูกทิ้งไปในขั้นตอนการเก็บเกี่ยว การแปรรูป การกระจายสินค้า และการค้าปลีกอาหาร รวมแล้วเป็นปริมาณมหาศาลถึง 1,300 ล้านตัน
คณะกรรมการระหว่างรัฐบาลว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (Intergovernmental Panel on Climate Change หรือ IPCC) โครงการสิ่งแวดล้อมแห่งสหประชาชาติ (UNEP) รายงานว่า เศษอาหารจากทั่วโลก ก่อให้เกิดก๊าซเรือนกระจกถึง 37% ของก๊าซเรือนกระจกทั้งหมด จากทุกสาเหตุที่ปล่อยขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ
องค์กรด้านสิ่งแวดล้อม ของประเทศอังกฤษ (Worldwide Responsible Accredited Production หรือ WRAP) รายงานว่า เศษอาหาร (Food Waste) ที่เกิดจากภาคธุรกิจอาหารในแต่ละปีมีจำนวนถึง 9.5 ล้านตัน
จากการวิเคราะห์ข้อมูลโดยละเอียด แทบไม่น่าเชื่อว่าอิทธิพลของอินฟลูเอ็นเซอร์ทางด้านอาหาร สามารถชักชวนให้แฟนคลับแห่กันไปบริโภคอาหารเพิ่มขึ้นอย่างเป็นนัยสำคัญ ทำให้เศษอาหารเพิ่มขึ้นมาในระบบเป็นปริมาณมาก จนน่าตกใจ
จากนี้ไปทุกคนต้องหันมาให้ความสนใจ และร่วมมือกันลดเศษอาหาร เหมือนร้านอาหารบุฟเฟต์ ที่ย้ำให้ตักแค่พอกิน ไม่อิ่มตักใหม่ บางร้านเข้มงวดถึงขั้นต้องจ่ายค่าปรับหากกินไม่หมด
ลดการสร้างเศษอาหาร แปรรูปเศษอาหารให้ใช้ประโยชน์ต่อให้ได้ สุดท้ายที่เหลือเป็นขยะอาหารจริงๆ ต้องกำจัดให้ถูกวิธี
การสร้างความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม จากการจัดการเศษอาหาร ช่วยชะลอภาวะโลกร้อนให้ช้าลงได้ เพียงแค่เริ่มที่ตัวเอง ด้วยการกินอาหารให้หมดจาน อย่าให้อาหารน้อยใจ ที่เหลือจนต้องทิ้ง ราวกับเป็นส่วนเกินจากปากคน
โดย.. พี่ชื่อวิช
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
