อย่าทอดทิ้งชีวิตของตนเอง เพื่อธรรมะ
แต่จงเอาธรรมะมาปรับปรุงชีวิตของตนให้ดีขึ้น
ค่อยๆนำพาธรรมะเข้ามา ค่อยๆเพิ่มพูน
ไม่ต้องเร่งรีบ ให้กลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน
ถ้าเราทอดทิ้งชีวิตของเราเสียแล้ว
สุดท้ายธรรมะที่นำมา
จะเป็นเพียงการไล่ล่าความดีงามในอุดมคติ
กลายเป็นอัตตา ยึดติดถือตน
ว่าตัวเรานี้วิเศษ สูงส่งกว่าใครๆ
ทำตนให้สมควรแก่เหตุ
ปฏิบัติธรรมในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง
ที่ยังมีกิเลส ที่ยังมีความผิดพลาดพลั้งเผลอ
ย่อมดีกว่าปฏิบัติธรรมแบบเทวดาชั้นฟ้า
ที่ถูกมารร้ายครอบงำภายหลัง