ซึ่งจะโปรดให้ไปสู้รบกับพม่าพวกเดียวกันนั้น,เปนเหลือสติปัญา, จะไปดูหน้าพวกกันกะไรได้, มีความลอายนักจนใจอยู่. แล้วเอาคำให้การขึ้นกราบทูล. จึ่งดำรัศว่า, มันไม่ภักดีแก่เราโดยแท้, ยังนับถือเจ้านายมันอยู่. แลเราจะยกไปการสงคราม, ผู้คนอยู่รักษาบ้านเมืองน้อยพวกมันมาก, จะแหกคุกออกกระทำจลาจลแก่บ้านเมืองข้างหลังจะเอาไว้มิได้. จึ่งดำรัศให้เอาไปประหารชีวิตรเสียณวัดทอง, คลองบากกอกน้อยทั้งสิ้น. กับทั้งแม่ทับพวกอ้ายเรือนพระฝางทั้งสี่คน, ซึ่งจำไว้ในคุกนั้นด้วย. ...”