วันอุกฤษฟ้าเหลือง (เรื่องสั้น)
ท้องฟ้าวันนั้นแปลกตา สีฟ้าค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองอร่าม ผู้คนต่างเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ บ้างก็ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก บ้างก็กระซิบกระซาบกันว่าเป็นลางร้าย
นิดนั่งอยู่บนระเบียงบ้าน ดวงตาสงบนิ่งจับจ้องไปที่ปรากฏการณ์แปลกประหลาดบนท้องฟ้า ไม่มีความกังวลใดๆ ในแววตาของเธอ มีเพียงความสงบและการยอมรับ
"นิด! เข้าบ้านเร็ว อากาศมันแปลกๆ" แม่ของเธอตะโกนเรียกจากข้างใน เสียงแฝงความกังวล
"เดี๋ยวค่ะแม่" นิดตอบโดยไม่ละสายตาจากท้องฟ้า
เธอนึกถึงคำทำนายของตาแก้วที่พูดไว้เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ชายชราผู้เป็นที่เคารพของคนในหมู่บ้าน ไม่เคยพูดอะไรพล่อยๆ ท่านบอกว่า "วันอุกฤษฟ้าเหลือง วันที่สิ่งที่หายไปจะกลับมา"
เมื่อสามปีก่อน พี่ชายของนิดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ตำรวจค้นหาอย่างหนัก แต่ไม่พบเบาะแสใดๆ ทุกคนเริ่มยอมรับว่าเขาคงจะไม่มีวันกลับมาอีก ทุกคนยกเว้นนิด เธอยังคงรอคอยเขาทุกวัน
ลมพัดกรรโชกแรงขึ้น ผ้าม่านในบ้านพลิ้วไหว รูปถ่ายของพี่ชายที่ตั้งอยู่บนหิ้งสั่นไหว นิดมองเห็นได้จากมุมตาของเธอ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม่รีบรับ นิดได้ยินเสียงแม่ร้องกรี๊ดดังลั่น แล้วฉายอารมณ์ลงไหลผ่านหลายประการ ตั้งแต่ตกใจ ไม่เชื่อ ดีใจ จนถึงร้องไห้
"นิด! นิด!" แม่วิ่งออกมาที่ระเบียง ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา แต่รอยยิ้มก็ปรากฏชัดเจน "เขาเจอพี่ของหนูแล้ว! เขากำลังอยู่ที่โรงพยาบาลในจังหวัด! พี่หนูยังมีชีวิตอยู่!"
นิดลุกขึ้นยืน เธอหันไปมองท้องฟ้าสีเหลืองอีกครั้ง แล้วยิ้มบางๆ "วันอุกฤษฟ้าเหลือง" เธอพึมพำ "วันที่สิ่งที่หายไปจะกลับมา"
พ่อเร่งรถออกจากบ้านไปยังโรงพยาบาล นิดนั่งอยู่เบาะหลัง มองผ่านหน้าต่างรถไปยังท้องฟ้าที่ค่อยๆ เปลี่ยนกลับเป็นสีฟ้าตามปกติ เธอไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอหายไปไหนในสามปีนี้ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่มีเรื่องหนึ่งที่เธอรู้แน่ๆ
สิ่งที่หายไปได้กลับมาแล้ว ในวันที่ท้องฟ้าเป็นสีเหลือง
---
เมื่อรถจอดที่โรงพยาบาล พวกเขารีบวิ่งไปตามทางเดินที่พยาบาลบอก จนกระทั่งถึงห้องพักฟื้นหมายเลข 209
พ่อเปิดประตูเบาๆ ภายในห้องนั้น ชายหนุ่มผอมโซ ผมยาวรุงรัง นอนอยู่บนเตียง เมื่อเขาหันมามองพวกเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา
"พวกเรา... ผมกลับมาแล้ว" เขาพูดเสียงแผ่ว
แม่วิ่งเข้าไปกอดลูกชาย พ่อเดินตามไปช้าๆ ขาสั่น ส่วนนิดยืนนิ่งอยู่ที่ประตู เธอมองไปที่พี่ชายของเธอ คนที่หายไปสามปี แล้วก็มองไปที่หน้าต่างซึ่งเห็นท้องฟ้าสีฟ้าสดใส
"พี่หายไปไหนมาคะ?" นิดถามในที่สุด
ห้องเงียบลงทันที พี่ชายของเธอมองตรงมาที่เธอ ดวงตาของเขาเหมือนมีความลับซ่อนอยู่
"พี่ไม่รู้... พี่จำไม่ได้เลย" เขาตอบ "พี่จำได้แค่ว่าเมื่อเช้านี้... พี่ตื่นขึ้นมาในป่าลึก และท้องฟ้า... ท้องฟ้าเป็นสีเหลือง"
นิดพยักหน้า เข้าใจบางอย่าง บางอย่างที่อาจจะเกินความเข้าใจของผู้ใหญ่ เธอเดินเข้าไปหาพี่ชาย และเอื้อมมือไปจับมือของเขา
มือที่เย็นเฉียบผิดปกติ
TeeofFam
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
