บอกแล้วว่า… อย่าทะเลาะกันเลยนะ
ไม่นานมานี้ ที่บ้านหลังเล็กกลางป่าลึกเพิ่งมีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ เหล่าสัตว์ต่างร่ำลือกันว่า นับตั้งแต่วันที่พวกเขาย้ายเข้ามา บ้านกลางป่าหลังนี้ก็ไม่เคยสงบสุขอีกเลย
กระรอกผู้อาศัยอยู่ในโพรงไม้ใกล้ๆ เล่าให้กระต่ายป่าฟังว่า ยามค่ำคืน ภายในบ้านจะสว่างโร่ราวกับกลางวัน “เพราะเด็กหญิงหนังสือเอาแต่อ่านหนังสือ จนไม่ยอมหลับยอมนอน เด็กชายกีตาร์ก็เลยนอนไม่ค่อยหลับ ขยับยุกยิกทั้งคืน แต่เขาก็ยังรีบตื่นแต่เช้านะ” กระต่ายป่าถามว่าทำไม กระรอกหัวเราะแล้วตอบว่า “ก็จะได้แก้แค้นเด็กหญิงหนังสือด้วยเสียงกีตาร์ที่แสบแก้วหูน่ะสิ”
เหล่าสัตว์พากันสงสัยว่าเพราะเหตุใดฝาแฝดคู่นี้จึงต้องทะเลาะกันอยู่เสมอ
จนวันหนึ่งนกตัวเล็กที่อาศัยอยู่บนกิ่งไม้เหนือหลังคาบ้านได้ยินเสียงดัง จึงแอบฟังสิ่งที่แฝดทะเลาะกัน แล้วนำสิ่งที่ได้ยินมาเล่าให้หนอนน้อยและเจ้าเม่นฟัง
“เด็กชายกีตาร์ตะโกนใส่เด็กหญิงหนังสือว่า มันไม่เกี่ยวกับแม่มดหรือคำสาปหรอก เป็นเพราะว่าเธอนั่นแหละ แล้วเด็กหญิงก็ตะคอกกลับว่า ก็เพราะนายนั่นแหละชอบเล่นกีตาร์เสียงดังน่ารำคาญ” แล้วความลับที่หลายคนอยากรู้ก็ค่อยๆ ถูกบอกต่อกันไปทั่วป่า บ้างก็ว่าเป็นเพราะคำสาปของแม่มด บ้างก็ลือกันว่าเป็นเพราะทั้งคู่เกลียดสิ่งที่อีกฝ่ายหนึ่งชอบนั่นเอง แล้ววันหนึ่งเรื่องนี้ก็ดังไปถึงหูของนางฟ้าผู้พิทักษ์ป่า
ช่วงใกล้รุ่งสางของวันต่อมา นางฟ้าแอบนำกล่องปริศนากล่องหนึ่งมาวางไว้กลางบ้าน เด็กชายกีตาร์ตื่นเช้ากว่า จึงเห็นกล่องใบนี้ก่อน เขาเปิดกล่องพบว่ามีกระดาษอยู่ 1 แผ่น มีข้อความว่า “จงยอมรับและอย่าเบียดเบียน” เด็กชายอ่านแล้ววางกระดาษกลับลงไปในกล่องเช่นเดิม
“ยัยหนังสือน่ะสิที่ชอบเบียดเบียนคนอื่น” เด็กชายคิดในใจแล้วคว้ากีตาร์ข้างกายขึ้นมา เตรียมจะกรีดนิ้วลงบนสายกีตาร์ดังเช่นทุกๆ เช้า แต่ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงกระซิบเบาๆ ดังขึ้นที่ข้างหู “จงยอมรับและอย่าเบียดเบียน”
เช้านี้เด็กหญิงตื่นสาย เพราะหลับสบายเนื่องจากไม่มีเสียงกีตาร์ดังรบกวน เธอลุกจากที่นอนแล้วเห็นกล่องประหลาดวางอยู่กลางบ้าน เธอเปิดกล่องพบว่ามีกระดาษอยู่ 1 แผ่น ข้อความในกระดาษเขียนว่า “จงเปิดใจและให้อภัย” เด็กหญิงเก็บกระดาษใส่กล่องแล้วคิดในใจว่า “ควรบอกนายกีตาร์มากกว่านะ นายคนนี้น่ะไม่เคยให้อภัยฉันเลย”
นอกจากความคิดที่คอยแต่จะโทษอีกฝ่าย ภายในใจของเด็กทั้งคู่กลับจมอยู่กับข้อความที่ได้อ่าน “เจ้ากล่องประหลาดนี่ต้องการจะบอกอะไรกับเรานะ?”
ผ่านไปหลายวัน เด็กหญิงไม่ได้อ่านหนังสือ และเด็กชายก็ไม่ได้เล่นกีตาร์เลยเพราะข้อความในกระดาษรบกวนความคิดของสองพี่น้อง ภาพเวลาทะเลาะกันผ่านเข้ามาในหัว ทั้งคู่พยายามคิดว่าใครเป็นคนผิดกันแน่ และทุกครั้งที่ความคิดกำลังจะกล่าวโทษอีกฝ่าย เสียงกระซิบเบาๆ จะดังขึ้นเสมอ “จงยอมรับและอย่าเบียดเบียน” “จงเปิดใจและให้อภัย”
เมื่อผ่านไปหลายวันแล้วแต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ เด็กหญิงจึงเริ่มหยิบหนังสือขึ้นอ่าน ทันใดนั้นเองเสียงกีตาร์ของเด็กชายก็ดังขึ้น แว่บแรกนั้นเด็กหญิงหนังสือรู้สึกโกรธเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่ขณะที่กำลังจะโวยวายพี่ชาย ก็ได้ยินเสียงเบาๆ กระซิบที่ข้างหูว่า “จงเปิดใจและให้อภัย” เด็กหญิงนึกทบทวนถึงข้อความในกระดาษ แล้วหลับตาลงฟังเสียงกีตาร์ที่เธอไม่เคยตั้งใจฟังมันเลยสักครั้ง แล้วเธอก็เดินไปหาเด็กชาย
เหล่าสัตว์ลุ้นกันตัวโก่งว่า ฝาแฝดจะกลับมาระเบิดอารมณ์ใส่กันเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่...เด็กหญิงกลับพูดว่า “เสียงกีตาร์ของนายเพราะดีนะ” เด็กชายอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่หัวใจกลับรู้สึกพองโตอย่างบอกไม่ถูก
เช้าวันถัดมา ขณะที่เด็กชายกีตาร์ตื่นนอนแล้ว แต่เด็กหญิงยังไม่นอนและนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เดิม เด็กชายจึงคว้ากีตาร์ขึ้นมาเพื่อเตรียมจะแกล้งเด็กหญิงเหมือนทุกครั้ง แต่มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูก่อนว่า “จงยอมรับและอย่าเบียดเบียน” เขามองเธออ่านหนังสือแล้วพลันคิดว่า หากเขาเล่นกีตาร์ตอนนี้ เธอก็จะอ่านหนังสือไม่ได้ แล้วเราก็จะทะเลาะกันเหมือนกับทุกๆ วัน เด็กชายจึงปล่อยกีตาร์ไว้ข้างกายเช่นเดิม
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เด็กหญิงจะใช้เวลาช่วงเช้าในการอ่านหนังสือในบ้าน ขณะที่เด็กชายจะเล่นกีตาร์อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน พอช่วงบ่าย ทั้งคู่จะมานั่งร้องเพลงเล่นกีตาร์ด้วยกัน และก่อนนอน เด็กหญิงจะอ่านนิทานให้เด็กชายฟัง แล้วนอนหลับไปพร้อมกัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
