โลกนี้กว้างใหญ่ทำไมต้องยืนเบียดกัน
คุณเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า “ยิ่งให้ยิ่งได้ ยิ่งเอายิ่งอด” หรือ “ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก” มาบ้างหรือเปล่า คำกล่าวนี้ครูบาอาจารย์ใช้สอนให้เรามีความเมตตา รู้จักเอื้อเฟื้อแบ่งปันให้กับผู้อื่น แต่เราไม่ยักกะเข้าใจว่า ยิ่งให้ยิ่งได้เนี่ยมันเป็นยังไงกันนะ? เพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น ให้ลองสมมุติว่าคุณมีพิซซ่าอยู่ถาดหนึ่ง หรือเค้กอยู่ก้อนหนึ่ง การแบ่งให้ผู้อื่น คือ คุณจะต้องตัดส่วนของพิซซ่าหรือเค้กนั้น แบ่งไปให้ผู้อื่นแล้วมันจะยิ่งได้ ได้ยังไง?
เพราะใจมีความคับแคบไม่อยากให้ใคร เห็นว่าส่วนที่ถูกแบ่งไปนั้น ยิ่งมาก็ยิ่งเหลือน้อยลง แถมให้ไปแล้วก็ไปเป็นของคนอื่น ไม่อยากถูกแย่งจึงเกลียดชัง ไม่อยากแบ่งเอาความสุขของเราไปให้คนอื่น
แต่หากลองมองมุมใหม่ ให้คุณมองว่าการแบ่งในที่นี้ เหมือนการแบ่งตัวของอะมีบา แบคทีเรีย ไวรัส ที่ยิ่งให้ก็ยิ่งแตกตัวออกไป ไม่ใช่การแบ่งแบบพิซซ่า หรือพาย หรือเค้กที่ยิ่งให้ก็ยิ่งลดลง เรามีความสุข คนอื่นก็มีความสุขด้วย และจะยิ่งดึงดูดให้เรามีแรงบันดาลใจ แบ่งปันความสุขให้คนอื่นมากขึ้น
คนที่ได้รับไปจากเราก็อยากจะทำอย่างเดียวกัน คือแบ่งปันความสุขที่ได้จากเราไปให้คนอื่นๆต่อไปอีก พอเราเอาความสุขเล็กๆทั้งหลายที่ถูกแบ่งปันออกไปนั้น กลับมารวมกันก็จะยิ่งใหญ่โตเพิ่มขึ้นไปอีก ทั้งความรู้สึกของเราและของคนอื่นๆรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ขยายใหญ่โตจนสามารถทำให้หัวใจทุกๆดวงอิ่มเต็ม ตื้นตันไปด้วยความสุข
การให้แบบนี้ เหมือนกับการเพาะเชื้อไวรัสไปติดคนอื่น กลายเป็นคนที่ชอบแบ่งปันเหมือนกับเรา ถ้าคิดแบบนี้ ความสุขของคุณจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นคนที่รู้จักแจกจ่ายความสุขให้กับผู้อื่น ย่อมเป็นที่รักแน่นอน
ตรงกันข้ามคนที่คิดเอาแต่ได้ เวลาจะให้ใครแต่ละที ก็ดีดลูกคิดรางแก้ว คำนวณว่าตัวเองจะได้กลับมามากกว่ากี่เท่า และจะไม่ยอมขาดทุนเด็ดขาด ในใจมีแต่ความโลภ แห้งแล้ง ขาดแคลน เพราะถมไม่เคยเต็ม ใครเล่าจะเป็นผู้ให้อย่างไม่รู้จักเหนื่อย กับคนที่ได้ไม่รู้จักพอ และมันจะนำมาซึ่งวันหนึ่ง ไม่มีใครอยากให้คุณ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว
เพราะความร่ำรวยนั้น มาจากข้างในมากกว่าข้างนอก เพราะที่รวยคือความสุขไม่ใช่เงินทอง แต่บางคนโชคดีรวยทั้ง 2 อย่าง เพราะรวยแล้วรู้จักแบ่งปันต่อผู้อื่นด้วยความจริงใจ หยิบยื่นในส่วนที่ตัวเองมีมากเหลือเฟือให้แก่ผู้ที่ขาด
อนึ่งอยากจะกล่าวถึงเรื่องของการตบตีแย่งชิงกัน เพื่อของบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ได้จำเป็นต้องมี แต่เพียงแค่อยากได้ เพราะโดนหลอกให้รู้สึกว่าจำเป็นต้องมี เพราะอยากเหมือนกับคนอื่น อยากอยู่ในกระแส ไม่อยากถูกมองว่า เชย ล้าหลัง ตกยุค ก็เลยต้องขวยขวายหาให้ได้มา เมื่อคนต้องการสิ่งเดียวกันมากๆ ย่อมมีการตบตีแย่งชิงกัน
บางคนยิ่งแล้วใหญ่พอเห็นเขาแย่งก็ไปแย่งมั่ง โดยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย ว่าทำไมเขาถึงแย่งกัน แค่เห็นเขาแย่งก็อยากได้ จึงร่วมวงไปกับเขาด้วย ทำให้คนที่จำเป็นจะต้องใช้ของสิ่งนั้นหมดโอกาส เพราะแย่งไม่ได้ ความขาดแคลนจึงเกิดขึ้นในใจที่ละโมบโลภมากเช่นนี้ ทั้งหมดนั้น เป็นการนำความทุกข์มาให้ตนเองและผู้อื่นทั้งสิ้น
หากใช้สติเราจะเห็นว่า เราไม่ได้ต้องการมีสิ่งเดียวกัน เหมือนกันทุกอย่าง เรามีความชอบ ความสุขกับสิ่งต่างๆไม่เหมือนกัน แล้วทำไมจะต้องไปยืนเบียดกัน เพื่อให้ได้สิ่งที่เราไม่รู้ว่าต้องการหรือไม่ แค่คิดว่ามีเผื่อไว้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่เป็นการตัดโอกาสคนอื่น และทำให้ตัวเองเหนื่อยโดยไม่จำเป็นด้วย
ฉะนั้นเราสามารถทำตัวเป็นผู้ให้ได้ ด้วยการรู้ว่า แท้จริงแล้วเรามีความสุขกับอะไร ต้องการ จำเป็นต้องมีสิ่งไหน จึงไม่ต้องไปแย่งชิงกับผู้ที่จำเป็นต้องมีสิ่งนั้นจริงๆ ผลคือเราจะเหนื่อยน้อยลง เพราะไม่ต้องไปแย่งชิงทุกอย่างกับคนอื่น
อย่าเข้าใจผิดว่าการแข่งขันนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดี เพียงแต่การแข่งขันที่เต็มไปด้วยความโลภต่างหากที่ไม่ดี หากเราแข่งขันเพื่อให้ได้มา ในสิ่งที่เราต้องการและจำเป็นจริงๆ จะทำให้เกิดการพัฒนาทั้งตัวเราและผู้อื่นในทางที่ดีขึ้น แต่การแข่งขันที่เต็มไปด้วยความโลภ คือจะเอาให้ได้อย่างเดียว โดยไม่สนว่าจะต้องเหยียบหัวใคร หรือเล่นสกปรกแค่ไหน เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องใช้หรือเปล่านั้น โง่เขลาและเป็นการทำให้ตัวเองและผู้อื่นทุกข์โดยไม่จำเป็น
หากฉลาดมีปัญญา เราจะเห็นว่าโลกนี้กว้างใหญ่ และไม่จำเป็นที่จะต้องไปยืนเบียดกัน มีที่กว้างมากพอให้ทุกๆคนอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข
อยู่เหนือโลกแบบเป็นที่หนึ่ง เหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ
อยู่เหนือโลกแบบไม่เป็นอะไร เบาสบาย สงบเย็น
ศานสติ
ขอบคุณภาพจาก
#แบ่งปันสร้างสันติสุข #sharing #มีเหลือเฟือ #น้ำใจนักกีฬา #fair games
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
