อีกเดี๋ยวพออายุ 30 รอบที่สอง คุณจะพบว่า..
@ ความเป็นนักเลงของเราจะเริ่มกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เราจะไม่ได้ไปเตะตีชกต่อยกับใครที่ไหน แต่เราจะเริ่มเตะขาโต๊ะ เตะขาเก้าอี้ เตะขาเตียง เตะขาโซฟา เตะขอบบันได ฯลฯ อะไรเตะได้ เตะหมด!! ทั้งที่มันก็อยู่ตรงนั้นมานานแสนนาน และไม่ได้มาขวางทางอะไรเราด้วยซ้ำ แต่เราก็ยังอุตส่าห์ไปเดินเตะมัน
@ เราจะเริ่มไม่ค่อยมีเรื่องราวอะไร มาทำให้เรารกสมองมากมายและยาวนาน เพราะเราจะจำได้เดี๋ยวเดียว แล้วก็ลืม ลูกเพิ่งบอกเมื่อกี้ ไม่ทันเกินสามนาที ลืมไปแล้ว เราจะจำได้เฉพาะเรื่องราวในอดีตอันไกลโพ้น ส่วนเมื่อกี้ลืมไปแล้ว เราจึงไม่ค่อยมีเรื่องราวอะไรใหม่ๆมาให้จดจำจนรกสมอง
@ ลูกหลานจะจำในสิ่งที่เราพูดให้ฟังได้อย่างแม่นยำ ไม่มีวันลืม เพราะเราจะพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า พูดแล้วพูดอีก พูดจนลูกๆจำได้แม่นยำและรู้สึกรำคาญที่เราพูดเรื่องเดิมๆและพูดย้ำคิดย้ำทำ
@ ตัดความฝันและความทะเยอทะยานของตนได้ง่ายขึ้น เพราะเวลาของการตามล่าความฝัน มันเลือนลางลงและเหลือน้อยลงทุกที จนไม่คิดจะไปตามล่ามันอีกแล้ว
@ จะห่วงใยใกล้ชิดกับคนที่รักกันมายาวนานมากยิ่งขึ้น ไปไหนมาไหนก็มักจะจูงมือกันตลอด เพราะถ้าปล่อยมือมักจะล้ม เวลานั่งคุยกันก็มักจะเอาศีรษะแนบชิดติดกัน ไม่ใช่เพราะความหวานลึกซึ้งอะไรหรอก แต่เป็นเพราะว่าหูเริ่มตึง ฟังอะไรไม่ค่อยได้ยินแล้ว
@ เราจะเริ่มทำหน้าที่เป็นรปภ.ทั้งที่ไม่เคยคิดใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นเลย แต่เราก็เป็นไปโดยปริยาย เพราะเรามักจะตื่นมาตอนดึก และไม่ยอมหลับยอมนอน จนขโมยยังกลัวและไม่กล้าเข้าบ้าน เราจึงเป็นยามเฝ้าบ้านแทนรปภ.ไปในที่สุด
@ เราจะเริ่มเห็นเพื่อนรอบข้าง แก่ไปหมด จนเกิดความรู้สึกว่า ทำไมเพื่อนๆถึงแก่เร็วขนาดนี้ ทำไมปล่อยตัวให้แก่ และรู้สึกว่าตัวเองยังหนุ่มยังสาวดูดีกว่าใครๆในกลุ่มเพื่อน ซึ่งความคิดนี้ก็เป็นความคิดเดียวกันกับที่เพื่อนๆทุกคน ก็คิดเหมือนเราเช่นเดียวกัน!!
Cr ดร.พนม ปีย์เจริญ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
