ในขณะที่ตะวันกำลังเคลื่อนตัวลับขอบฟ้า
นกกางเขนตัวเมียก็ถามตัวผู้ว่า "เธอเคยรู้สึกสับสนไร้ทางออก หาทางไปไม่ได้มั้ย"
"ทำไมถึงถามแบบนี้ละ" นกกางเขนตัวผู้ถามกลับ
"เวลาที่แสงสว่างกำลังจะเปลี่ยนเป็นความมืดแบบนี้ บางทีมันก็ทำให้รู้สึกอ้างว้าง ว่างเปล่าน่ะ" นกฯ ตัวเมียอธิบายเพิ่ม
"เมื่อก่อนเราก็เคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน แต่พ่อเราเคยเล่าเรื่องนึงให้ฟัง" นกฯ ตัวผู้บอก
"เรื่องอะไรเหรอ" นกฯ ตัวเมียถาม
"เรื่องของแมลงปีกแข็งชนิดหนึ่ง ที่อาจจะดูสกปรกและต่ำต้อย แต่มันไม่เคยสับสนหรือหลงทางในชีวิตเลย มันใช้ชีวิตอยู่กับกองมูลสัตว์ เช่น ขี้วัว ขี้ควาย หรือขี้ช้าง พอมันได้กลิ่นขี้วัว มันก็จะบินเข้าไปแบ่งเอาขี้ออกมา แล้วกลิ้งไปเรื่อย ๆ บนพื้นดิน โดยที่ใช้ขาหลังดัน แล้วหันหน้าลงดิน ดันก้อนขี้ถอยหลังไปเรื่อย ๆ " นกฯ ตัวผู้เล่า
"แล้วมันมองเห็นทางได้ยังไง" นกฯ ตัวเมียถาม
"นั่นแหละ เราก็ถามพ่อแบบนั้นเหมือนกัน" นกฯ ตัวผู้ตอบแล้วก็เล่าต่อ
"พ่อเราบอกว่ามันไม่จำเป็นต้องมองทาง เพราะสิ่งที่มันใช้นำทางอยู่บนท้องฟ้า" นกฯ ตัวผู้หยุดเล่านิดนึงด้วยความลีลา
"ก้อนเมฆเหรอ?" นกฯ ตัวเมียลองเดา
"เป็นแสงสว่างน่ะ ทั้งจากดวงอาทิตย์ในตอนกลางวัน ดวงจันทร์ในตอนกลางคืน สำหรับคืนเดือนมืด แสงของทางช้างเผือกก็เป็นแสงนำทางของมันได้" นกฯ ตัวผู้อธิบาย
"สุดยอด แมลงตัวเล็ก ๆ กลับใช้แสงจากดวงดาวที่แสนไกลนำทางได้" นกฯ ตัวเมียปลาบปลื้ม
"ใช่มั้ยละ ถ้าเราเลือกแสงนำทางถูก ชีวิตจะไม่มีวันหลงทางอีกเลย เหมือนที่เราเลือกเธอเป็นแสงนำทางของเรา" นกฯ ตัวผู้พูดพร้อมส่งรอยยิ้มให้นกฯ ตัวเมีย
นกตัวเมียเขินจนเผลอผลักนกฯ ตัวผู้ตกต้นไม้ลงไป ดีที่นกฯ ตัวผู้บินขึ้นมาได้ทัน ไม่งั้นอาจได้เป็นเกิดเป็นดวงดาวในทางช้างเผือกแล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
