ตอนนี้ใกล้ 50 แล้วค่ะ.... ชีวิตเรื่อยๆ ไม่ใช่ไม่มีอุปสรรคหรือความทุกข์หรือสุขสบายนะคะ แต่มันไปตามครรลองทั่วไปแล้วถามตัวเองว่า แล้วสักวันเราก็จะตายน่าเสียดายกับสิ่งที่เรามีอยู่ในตัว เราอาจจะไม่ใช่คนเก่ง แต่สิ่งที่เรามีมันสร้างประโยชน์ให้ใครได้อีกบ้าง
ยังมีอะไรใหม่ๆที่ยังอยากทำอยู่เลย.... ใช้ชีวิตเต็มที่กับการทำงานอย่างทุ่มเทมาตลอดชีวิตยี่สิบกว่าปี เรียกได้ว่าทำงานแบบชีวิตแลกชีวิต เหนื่อยแต่มีความสุขกับสิ่งที่แลกและทำลงไป ถ้าย้อนคิดถึงก็ไม่เสียใจ หรือเสียดายชีวิต พอนานวันเข้าก็ถามตัวเองว่า เรายังทำอะไรได้มากกว่านี้ไหม ชีวิตที่สั้นลง เราทำอะไรให้คนอื่นได้มากกว่านี้ไหม ความรู้ความสามารถที่มีเราตายก็จบ ตอนนี้สิ่งที่มีอยู่ช่วยใครได้อีก และเมื่อเจอโอกาส ก็ได้พยายามไขว้คว้า....
ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงของการเดินทางให้ถึงเป้าหมายใหม่ผ่านด่านทีละด่าน ความฝันและเป้าหมายที่อยากทำให้คนอื่นในรูปแบบของทักษะที่ต้องฝึกเพิ่มเติมก็อย่างหนึ่งก็กำลังเดินทาง... จะไปได้ไกลแค่ไหนไม่รู้ สิ่งที่ได้ตอนนี้คือโอกาส
นั่นคือเป้าหมายที่ได้มีโอกาสเป็นโค้ช ช่วยเพิ่มทักษะการดูแลลูกให้กับพ่อแม่ ซึ่งก็ต้องผ่านกระบวนการเรียนรู้ ฝึกฝนและต่อยอด ลุ้นทีละขั้นๆสำหรับการถูกคัดเลือก เพื่อเพิ่มศักยภาพให้ตัวเอง... เป็นงานที่ต้องพิสูจน์ความสามารถ ความอดทน และพยายาม ในการแก้ปห.
อีกความฝันที่สองความฝันและความหวังที่ยังอยากทำอะไรให้ตัวเองก็ยังทำอยู่ ต้องเรียนรู้ ต้องทำสิ่งที่ไม่ชอบ ต้องฝึกกทักษะที่คนอื่นใครๆเค้าก็ทำได้ แต่เราทำไม่ได้เพราะไม่เคยชอบทำ แต่ถ้าจะไปให้ถึงเป้าหมายใหม่อีกเป้าหมายมันก็ต้องทำ ต้องเรียนรู้ .... ทักษะบางเรื่องมันอาจจะดูง่ายหรือเป็นเรื่องพื้นๆสำหรับคนอื่น แต่สำหรับตัวเองมันก็ต้องฝืน ต้องลองทำ พยายามทำ ต้อวเรียน ต้องดิ้นรนทำ...
เพราะแค่คิดว่า เรามีพื้นที่ที่จะได้ดูแลคนไข้ของตัวเอง แม้จะเล็กๆ ในชุมชนที่ห่างเมือง ใช้ประสบการณ์ความรู้การทำงานในที่ๆทุกอย่างพร้อม มียาดีๆ มีแลปๆดี เราจะทำได้แค่ไหนให้มันดีที่สุดในบริบทที่เป็นไปได้... คนที่ทำหน้าที่ตรวจรักษาอย่างเดียว อยากได้อะไรอยางอื่นมีคนทำแทน มีคนหาให้หมด ต้องมาทำเองทุกอย่าง.. บันเทิงดีค่ะ
เราอยากให้ชาวบ้านได้มีโอกาสเข้าถึงการดูแลที่ดี ใกล้ๅบ้าน ในราคาที่ไม่เดือดร้อน นี่คือความฝันและความตั้งใจ เราเคยเป็นหมอคนที่เจ็ดที่พ่อแม่เด็กตัดใจพามารักษาด้วยเพราะไปที่ไหนก็ไม่หายสุดท้ายไม่มีเงินก็ต้องพามารพ.เอกชน... โชคดีมันจบได้ เราบอกเขาว่าถ้าเรารักษาไม่ได้เราจะหาคนที่เก่งมารักษาให้ ...ใจที่หนักอึ้งกับความหวังของพ่อแม่ การบริหาารค่าใช้จ่าย... เราไม่ต้องเก่งที่สุด รักษาเองได้หมด แต่เราต้องคัดกรองและส่งต่อได้แม่นยำด้วย
อยากเป็นคนหนึ่งที่ใช้ความสามารถ ให้ความรู้ แนะนำช่วนเหลือเขาได้ตามกำลังสติปัญญาของตัวเอง... ก่อนที่วันหนึ่งเราต้องจากโลกนี้ไปค่ะ.... แค่คิดก็ไม่รู้ว่าไฟในตัวมาจากไหน บอกพ่อแม่ว่า คลินิกนี่ เปิดไม่ต้องห่วงรวยเลยนะ มีคนไข้ไหมไม่รู้ เอาไว้นั่งคุยกับเด็ก กับคนแก่แถวนี้ กลัวเหงาตอนแก่ 😊
ยังมีฝันเล็กๆที่อยากทำให้พ่อแม่ ให้ตัวเองอีกสองสามอย่าง แค่นี้ก็กลัวเวลาจะไม่ทันแล้วค่ะ
ถ้าเรายังเห็นคุณค่าในตัวเองว่าเรายังทำอะไรให้คนอื่นได้อีกบ้าง ไฟในตัวจะไม่แผ่วเลยค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
